Фота Аўдыё Відэа  
be  ru  pl  en  de info@catholic.by
Гэта архіў старой версіі сайта. Новая версія знаходзіцца па адрасе catholic.by
Цэтлік [Кансэкраваныя асобы]


Папа да законных сясцёр: будзьце радасныя, бо цудоўна ісці за Езусам
2013-05-08 10:57:08

8 мая папа Францішак сустрэўся з членамі Міжнароднага аб’яднання генеральных настаяцельніц, пасяджэнне якога 3–7 мая праходзіла ў Рыме. Каля 800 законных сясцёр з 75 краін размаўлялі на тэму «Служэнне ўлады паводле Евангелля».

 
Пантыфік сустрэнецца з генеральнымі настаяцельніцамі з розных краін
2013-05-07 09:59:40

8 мая перад агульнай аўдыенцыяй папа Францішак сустрэнецца з больш чым 800 законнымі сёстрамі — удзельніцамі форуму генеральных настаяцельніц, які праходзіць у Рыме 3–7 мая. У форуме прымаюць удзел настаяцельніцы з 75 краін.

 
Ці віншаваць законных сясцёр з 8 сакавіка?
2013-03-08 00:43:48

(…) Пробашч парафіі думаў, што 8 сакавіка ў яго не будзе надта шмат наведвальнікаў. Ён усеўся ў канцылярыі, каб падрыхтаваць казанне да вечаровага набажэнства з нагоды жаночага дня. Як толькі ён апынуўся за пісьмовым сталом, адразу ж з’явіўся наведвальнік па метрыку, затым прыйшоў іншы запрасіць святара да хворага, яшчэ адзін — наконт хросту дзіцяці. Святар ужо прыняўся пісаць метрыку, як у пакой нечакана заляцела нейкая жанчына. Яна была вельмі ўзбуджана і ўзрушана, злосць у ёй так і кіпела.

 
Біскуп Людвіг Шварц SDB: Бог заўсёды першым робіць крокі насустрач нашаму пакліканню
Копировать
2013-02-03 13:57:33
«Наша заданне, як веруючых хрысціянаў, у тым, каб несці гэты свет да іншых людзей. Розум, любоў і вера — вось асноўныя прынцыпы, якія вядуць чалавека да Бога». У інтэрв’ю Catholic.by аўстрыйскі біскуп Людвіг Шварц SDB разважае пра асаблівасці салезіянскага харызмату і таямніцу паклікання.
 
Бэнэдыкт XVI у свята Ахвяравання Пана пра радасць кансэкраванага жыцця
2013-02-03 11:01:06

«Радасць кансэкраванага жыцця заўсёды праходзіць праз удзел у крыжы Хрыста», — з такімі словамі Бэнэдыкт XVI звярнуўся да ўдзельнікаў святой Імшы, якая 2 лютага, у свята Ахвяравання Пана, прайшла ў ватыканскай базыліцы. У гаміліі Папа паразважаў аб прадстаўленні гэтай падзеі ў Святым Пісанні і даў некаторыя парады кансэкраваным асобам.

 
Гамілія арцыбіскупа Тадэвуша Кандрусевіча падчас св. Імшы на Дзень малітваў аб святасці кансэкраванага жыцця.
2013-02-04 12:21:45

4 лютага 2013 г., Дзяржынск

Соль зямлі і святло свету

Глыбокапаважаныя прадстаўнікі кансэкраванага і супольнасцяў апостальскага жыцця, браты і сёстры!

 
Святы Айцец заклікаў да міру паміж Ізраілем і Палесцінай і да падтрымкі кляўзуровых кляштараў
2012-11-21 11:52:20

21 лістапада, на заканчэнне агульнай аўдыенцыі, Святы Айцец Бэнэдыкт XVI звярнуўся з заклікам аб спыненні ваенных дзеянняў паміж Ізраілем і сектарам Газа. Таксама Папа выказаў падтрымку тым сілам і ініцыятывам, якія працуюць дзеля дасягнення перамір’я і пачатку перамоваў.

 
Бэнэдыкт XVI: жыццё кансэкраваных свецкіх дапамагае Касцёлу рэалізавацца ў свеце
2012-07-24 10:11:52

Святы Айцец Бэнэдыкт XVI скіраваў пасланне да ўдзельнікаў Міжнароднай канферэнцыі Інстытутаў кансэкраванага жыцця, якая праходзіць у італьянскім Асізі на тэму «У слуханні Бога — на старонках гісторыі: свецкасць прамаўляе да кансэкраванасці».

 
Гамілія Мітрапаліта Тадэвуша Кандрусевіча падчас св. Імшы аб святасці кансэкраваных асобаў
2012-02-01 12:00:38

1 лютага 2012 г., Нарач

Кансэкраваныя асобы, будзьце абвяшчальнікамі новай евангелізацыі

Дарагія браты і сёстры, кансэкраваныя асобы і члены Інстытутаў Апостальскага жыцця!

1. Паводле добрай традыцыі, заснаванай благаслаўлёным Янам Паўлам II, 2 лютага ў Каталіцкім Касцёле адзначаецца Дзень малітваў аб святасці кансэкраванага жыцця, якое адыгрывае вялікую ролю ў яго жыцці.

 
Юбілейны Год распачаўся ў супольнасці міхалітаў
2012-01-30 14:12:20

У нядзелю 29 студзеня 2012 г. у законнай супольнасці Св. Арханёла Міхала (айцоў міхалітаў і сясцёр міхалітак) распачаўся Юбілейны Год пад дэвізам «Бог па-над усім». Урачыстасць была прымеркавана да 100-й гадавіны смерці заснавальніка супольнасці, благаслаўлёнага кс. Браніслава Маркевіча. Беатыфікацыя кс. Маркевіча адбылася 19 чэрвеня 2005 г. у Варшаве, а ўспамін прызначаны на 30 студзеня.

 
Генерал Ордэна Братоў Меншых канвентуальных: беларусаў буду ўзгадваць як людзей з адкрытым сэрцам
Копировать
2011-10-28 10:24:13

Беларусь упершыню наведаў генерал Ордэна Братоў Меншых канвентуальных айцец Марк Таска OFM Conv. Візіт, па прызнанні самога айца генерала, быў неафіцыйным — ён прыехаў адведаць сваіх братоў.

 
«Я ўсім абавязана Божай волі…»
2011-10-07 12:45:54

Галоўнай рысай духоўнага шляху Баляславы была глыбокая любоў да Эўхарыстыі і да Найсвяцейшага Сэрца Езуса. У чэрвені 1991 г. папа Ян Павел ІІ беатыфікаваў Баляславу, а таксама абвясціў яе апякункай яднання хрысціян.

 
«Нявеста майго Бога»
2011-08-03 12:31:52

Пакліканне — вялікая таямніца душы… Часам яно прыходзіць раптоўна, быццам удар маланкі, як здарылася са св. Паўлам па дарозе ў Дамаск. Часам яно прыходзіць праз іншага чалавека. Напрыклад, Андрэй прыводзіць да Пана свайго брата Сымона. Здараецца, што да паклікання прыслухоўваюцца ў пранізлівай цішыні — у такой пакутлівай цішыні, калі раптам чалавек чуе голас: «Ідзі за Мной». Іншы раз пакліканне гучыць як дысананс у цудоўнай і гарманічнай мелодыі свету — і ў гэтым скрыгаце чалавек чуе голас паклікання. Бывае і так, што пакліканне становіцца вынікам усебаковага аналізу, узважвання ўсіх «за» і «супраць», і канчатковы выбар тут не што іншае, як голас паклікання.

 
Папскае пасланне на Сусветны дзень малітваў аб пакліканнях: падтрымцы пакліканняў трэба вучыцца з Евангелля
2011-02-10 13:45:17

Справе «падтрымкі пакліканняў» прысвяціў Святы Айцец Бэнэдыкт XVI сваё пасланне на 48-ы Сусветны дзень малітваў аб пакліканнях. Гэты дзень адзначаецца ў Касцёле ў  IV Велікодную нядзелю, якая сёлета прыпадае на 15 мая.

 
Бэнэдыкт XVI цэлебраваў святую Імшу ў кляштары сясцёр візітак
2010-12-15 09:57:03

14 снежня 2010 г. Святы Айцец Бэнэдыкт XVI цэлебраваў святую Імшу ў ватыканскім кляштары Mater Ecclesiae — Маці Касцёла. З кастрычніка 2009 г. у кляштары жыве супольнасць з 7 сясцёр Ордэна Звеставання Найсвяцейшай Панны Марыі (візітак), якая моліцца за Папу, супрацоўнікаў ведамстваў Апостальскай Сталіцы і ўвесь Касцёл.

 
Даклад а. Пятра Фраштэнгі OCD на сустрэчы, прысвечанай духоўнасці Кармэлю і св. Рафалу Каліноўскаму
2010-11-22 14:31:29
Аддаць жыццё з любові паводле св. Рафала Каліноўскага

Ян Павел ІІ у сваёй кананізацыйнай гаміліі сказаў, што новы святы «аддаў жыццё за суайчыннікаў, для агульнай добрай справы, бо так палюбіў зямную Айчыну, што дзеля гэтай справы выбраў смерць»; што «ён аддаў жыццё з любові да вечнай айчыны (…) праз шлюбы ў Ордэне кармэлітаў»; што «аддаў жыццё праз святарскае служэнне»; што, урэшце, «аддаў жыццё за еднасць Касцёла, палаючы жаданнем убачыць з’яднаных у адной аўчарні аддзеленых братоў». Аддаў жыццё, «бо палюбіў»! Пастараемся прыгледзецца да гэтай спецыфічнага «аддавання жыцця з любові».

Аддаў жыццё за бліжніх

Першаснае «аддаванне жыцця» святым Рафалам датычыць бліжніх. Аднак спачатку зірнем на яго ўдзел у паўстанні і на вялікі альтруізм, праяўлены падчас ссылкі. Юзаф Каліноўскі (гэта ягонае імя да паступлення ў ордэн) разумеў евангельскі заклік да любові і прысвячэння ўжо ў маладосці. Вызнаў, што «лічыць сябе чужой уласнасцю», а дзве са шматлікіх напісаных ім кніг носяць тытул «Я з’яўляюся ўласнасцю іншых». Ужо як малады студэнт, разважаючы над справай шчасця, прыйшоў да высновы, што яно з’яўляецца плёнам «ахвяры ўсёй асобы (…) для шляхетных і ўзнёслых мэтаў», ахвяры, якая вызваляе чалавека ад эгаізму і робіць яго сапраўды свабодным. У такім ключы належыць глядзець на яго ўдзел у студзеньскім паўстанні. Ён не належаў да групы, якая рыхтавала гэтае паўстанне, і, як афіцэр царскага войска, г.зн. чалавек, які ведаў яго магутнасць, лічыў, што яно было памылкай і «шалёным парывам». Ведаў, што ўдзел у паўстанні — гэта «пагружэнне ў палаючы агонь на спаленне», аднак з любові да Айчыны і да паўстанцаў, дзеля іх выратавання, пакінуў войска і з’яднаўся з імі, беручы на сябе наступствы паўстання: смяротны прысуд (сапраўднае адданне жыцця!), «гуманна» заменены дзесяцігадовай сібірскай катаргай.

Над далёкім Байкалам спяшаўся з дапамогай да патрабуючых, дзяліў з імі цяжкасці працы, пакуты, кашулю і кавалак хлеба. Бескарысна ўключыўся ў справу выхавання дзяцей выгнаннікаў і пакінутай моладзі. Маральныя даброты заўсёды ставіў па-над матэрыяльнымі, а дабро бліжняга — па-над уласным. «Я гатовы, — пісаў, — знесці ўсялякія перашкоды; Бог ласкавы, не пакіне; маю ўнутраны скарб, якога ніхто не можа мяне пазбавіць і нічога дадаць да яго праз матэрыяльныя выгоды, але ёсць людзі, для якіх матэрыяльная галеча вядзе за сабой маральны ўпадак». І менавіта пра іх думае — як сам прызнаецца — калі просіць з Сібіры аб матэрыяльнай падтрымцы. З любові да бліжняга ён чыніў шмат дабра. «Добрыя людзі падобныя да анёлаў, (…) яны быццам чыстае паветра, дыхаеш ім, хоць яго і не бачыш», — пісаў. І ўчыніў гэта цалкам натуральна, бо і сам быў падобны да анёлаў.

Аддаў жыццё праз шлюбаванне евангельскіх парадаў

Паступаючы ў Кармэль, Юзаф Каліноўскі пацвердзіў сваё ранейшае жаданне аддаць жыццё з любові. Пераступаючы парог кляштара, ён не быў абавязаны парываць сувязі з папярэднім жыццём і шукаць навяртання, як гэта звычайна бывала. Ён ужо раней прысвяціў сваё жыццё праз ахвяру ўсеспалення з любові. Заўсёды гледзячы праз прызму любові на сваё поўнае прысвячэнне Богу і Касцёлу праз манаскія шлюбы, выпрацаваў свайго роду тэалогію шлюбаў, акрэсліваючы іх як сродак (не мэту) развіцця цеснага сяброўства з Хрыстом: «пры дапамозе шлюбу чыстасці вы знайшлі Хрыста, праз шлюб убоства вы схапілі Яго, праз шлюб паслухмянасці вы ніколі Яго не пакінулі», — слушна прамовіў да кармэлітак босых. Ён дасканала разумеў, што найбольшай небяспекай для манаскага жыцця з’яўляецца манатоннасць, руціна — перакананне, што дастаткова спаўняць усе законныя практыкаванні, прадпісаныя правам, каб быць дасканалым законнікам. Таму звяртаў увагу не столькі на літару, колькі на дух законнага права, адкрываючы ў ім дынамізм Духа Святога. «Гэта Ён, — падкрэсліваў, — выціскае ў нашых сэрцах унутранае права любові; гэта Ён здзяйсняе, што любоў душы, у якой Ён жыве, моцная, як смерць; гэта Ягоны дар загадвае законнікам няспынна выпрабоўвацца ў цнотах, а законныя прадпісанні — гэта повязі любові ў Ягоных руках».

Тое, як св. Рафал Каліноўскі разумеў поўнае прысвячэнне сябе Богу, ён выявіў у адной з лекцый да законнікаў, у якой вылучыў «чатыры асновы законнага жыцця»: адарванне ад прывязанасці не толькі да граху, але і да недасканаласці; імкненне да дасканаласці праз жыццё духам евангельскіх благаслаўленняў; адмова ад уласнай волі; прыбіццё сябе да крыжа, г. зн. вернасць, трываласць. Інакш кажучы, гэта праяўленне любові праз смерць уласнага эгаізму.

Аддаў жыццё праз святарскае служэнне

Адзін з аўтараў вельмі трапна напісаў, што св. Рафал «раздаў сябе» (Отто Філек). Мы ўжо ўзгадалі, што ён лічыў сябе «чужой уласнасцю». З такога разумення вынікалі канкрэтныя высновы, якія іншы аўтар (Чэслаў Гіль) рэзюміруе: «Я — уласнасць іншых, таму бліжні мае права на тое, што маё; тым самым мае права не толькі на маю матэрыяльную маёмасць, але таксама на мой час, асобу, на тое, што найбольш каштоўнае, на скарб, здабыты праз веру». Гэтыя ідэі ляжалі ля падставаў найбольш узнёслых жыццёвых рашэнняў св. Рафала. З гэтай прычыны ён адмовіўся ад сямейнага жыцця і прыняў сакрамэнт святарства: «у пакліканні святара я бачу найбольш карысці для сябе і для бліжніх», — пісаў, распачынаючы сібірскую катаргу. А калі пакідаў пасаду выхавацеля бл. Аўгуста Чартарыйскага, прасіў, каб ягонае месца пры выхаванцу заняў менавіта святар, бо «ніякая іншая асоба (…) не задаволіць шматлікіх ягоных патрэб». Таму, калі атрымаў святарскае пасвячэнне, пасля прыміцыйнай святой Імшы, якую цэлебраваў у кармэлітак босых у Кракаве, усклікнуў: «я самы шчаслівы чалавек у свеце!» — самы шчаслівы, бо магу служыць бліжнім не толькі ў матэрыяльнай сферы, але і ў духоўнай, даючы ім не толькі хлеб, але і сакрамэнтальную дапамогу.

Святар, паводле тэалагічнага бачання св. Рафала, з’яўляецца «дарыцелем любові». Паводле яго ўласных слоў, святар складае на алтары «ахвяру, якой ёсць сам Хрыстус Пан, Сын Божы; (…) складае яе за грахі свету; раздае Хлеб Жыцця; уваскрашае з грахоў праз сакрамэнт пакаяння і паяднання; працуе для збаўлення душ, для адраджэння жыцця ў Валадарстве Божым на зямлі».

Прагнучы быць святаром верным, ахвярным, «дарыцелем», прасіў генерала ордэна аб «благаслаўленні, каб умеў наследаваць нашага Пана ў гэтым святым служэнні не толькі як святар, яле таксама ў якасці ахвяры». Гэтае святое служэнне заключалася ў вядзенні бліжніх да Бога, удзяленні сакрамэнтаў, а ахвотнай ахвярай любові была ягоная гераічная паслуга ў канфесіянале, да такой ступені, што сучаснікі называлі яго «мучанікам канфесіяналу», пра што нагадаў Ян Павел ІІ у прамове, абвешчанай на наступны дзень пасля кананізацыі. А сам св. Рафал любіў паўтараць: «іду на ахвяру», што азначала: іду ў канфесіянал, іду, каб служыць. І рабіў гэта з любові.

Аддаў жыццё за справу еднасці Касцёла

Адданне жыцця з любові ў св. Рафала адносіцца таксама да яго экуменічнай дзейнасці, што не толькі адзначыў Папа ў кананізацыйнай гаміліі, але таксама прадстаўляе літургія ў дзень ўспаміну святога, калі мы молімся, каб, «дзякуючы яго прыкладу і заступніцтву, велікадушна супрацоўнічалі для дасягнення адзінства ўсіх верных у Хрысце». Рафал Каліноўскі ахвяраваў для справы экуменізму многае. Ён дасканала распазнаваў знакі часу і не шкадаваў сілы ў рэалізацыі ініцыятываў дзеля аб’яднання хрысціян. Хоць неаднойчы яму не хапала сілы, не заўсёды спрыяла здароўе, аб’яднанне Касцёла было яго адзіным клопатам, адзіным прагненнем, адзінай інтэнцыяй, у якой ахвяраваў свае цярпенні і пакуты. «Прашу маліцца за мяне, — пісаў да адной кармэліткі, — каб Бог удзяліў мне ласку любові да пакутаў і вытрымкі на гэтай дарозе. Хоць я ўжо і заканчваю свае дні, не магу вызваліцца ад той думкі, што добры Бог, наколькі буду Яму верны, змусіць мяне сваёй ласкай, каб яшчэ працаваць дзеля еднасці Касцёлаў праз Кармэль Маці Божай».

З мэтай пошуку адзінства як католікаў, так і праваслаўных св. Рафал Каліноўскі распаўсюджваў шкаплернае набажэнства ў Румыніі, дзе вернікі абедзвюх Цэркваў ядналіся пад шатамі Марыі. З тою ж мэтай пашыраў гэтае набажэнства ў Венгрыі і Расіі, асабліва ў Сібіры, бо — як сам казаў — немагчымым было пазбавіцца думкі пра адзінства Касцёла, якое стала для яго неабходнасцю. З думкай пра еднасць Касцёла нанёс таксама візіт уніяцкаму Мітрапаліту ў Львове арцыбіскупу Сільвестру Сембратовічу, з якім разважаў пра магчымасць стварэння ўсходняй галіны Ордэна кармэлітаў.

Чэрпаючы натхненне з папскай гаміліі ў дзень кананізацыі св. Рафала Каліноўскага, мы ставілі перад вачыма прыклад ягонай евангельскай, бескарыслівай, шматграннай любові. Ён умеў жыць любоўю заўсёды, нягледзячы на тое, што яму давялося жыць у нашмат цяжэйшы час, чым нам: не мог вучыцца на роднай мове, на вуліцах свайго горада з дзяцінства бачыў вайсковыя аддзелы акупантаў, гімназія, дзе ён вучыўся, знаходзілася насупраць кляштара, замененага на палітычную вязніцу. Сам зведаў дзесяцігадовую сібірскую катаргу, а калі атрымаў доўгачаканую свабоду, яму нельга было пасяліцца ў роднай Вільні і ён быў асуджаны на эміграцыю. Даказаў, што, каб жыць любоўю, не трэба чакаць надыходу «лепшых часоў», бо для яе практыкавання «ўсе часы добрыя». І сам растлумачыў, дзе знаходзіў сілу, — «ва ўцёку да святых сакрамэнтаў і ў малітве».  

 

Усяго 16 матэрыялаў адзначана цэтлікам Кансэкраваныя асобы.

<< Start < Previous 1 Next > End >>
Page 1 Of 1
Пры выкарыстанні матэрыялаў сайта спасылка на Catholic.By абавязкова.