24 мая на сімпозіуме ў межах святкавання юбілею 25-годдзя прысутнасці салезіянскай супольнасці ў парафіі Святога Міхала Арханёла ў Смаргоні выступілі з дакладамі Мітрапаліт Мінска-Магілёўскі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч, старшыня Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў Беларусі біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч, а таксама першы пробашч адроджанай смаргонскай парафіі кс. Генрых Куляшэвіч SDB.

«Смаргонь вядома сёння “духоўнай акадэміяй” салезіянаў»

Даклад Мітрапаліта Тадэвуша Кандрусевіча быў прысвечаны тэме “Адраджэнне Каталіцкага Касцёла ў Беларусі і смаргонскай парафіі Св. Міхала Арханёла”. Іерарх нагадаў, у прыватнасці, што пасля рэвалюцыі 1917 г. “Каталіцкі Касцёл і іншыя веравызнанні ў былым Савецкім Саюзе, у тым ліку і ў Беларусі, жорстка пераследаваліся”, “у выніку чаго Касцёл на Усходняй Беларусі ўжо напрыканцы 30-х гадоў мінулага стагоддзя застаўся без сваіх структур і духоўных кіраўнікоў”. Выступоўца распавёў, як у гэтай сітуацыі ажыццяўлялася кіраўніцтва Касцёлам у Беларусі, калі “ліквідаваліся парафіі, святароў станавілася ўсё менш, але вернікі засталіся”.

“Сацыяльна-палітычныя змены, якія адбываліся ў былым Савецкім Саюзе напрыканцы 80-х і пачатку 90-х гадоў мінулага стагоддзя, спрыялі адраджэнню Касцёла і асабліва вяртанню раней канфіскаваных святыняў. Неабходна было дабівацца свайго, весці нялёгкія перамовы з тагачаснымі ўладамі, але было бачна асаблівае Божае благаслаўленне. У тыя часы біскупскае служэнне ў Беларусі я выконваў толькі паўтара гады. Аднак за гэты час Каталіцкаму Касцёлу ўдалося вярнуць 97 раней канфіскаваных сакральных будынкаў, - адзначыў, між іншым, Мітрапаліт. - Карыстаючыся гэтай нагодай, хачу выказаць падзяку і ўладам тых часоў, якія зразумелі неабходнасць духоўнага адраджэння ў працэсе агульнага адраджэння народа. Вельмі ўдзячны вернікам, якія мужна дабіваліся свайго”. Арцыпастыр расказаў у дакладзе і пра тое, як вернікі неслі кругласутачную варту каля касцёла святых Сымона і Алены ў Мінску, “штодзённа маліліся на ружанцы і нават праводзілі галадоўку”.

Іерарх узгадаў пра новы этап адраджэння Каталіцкага Касцёла ў Беларусі, які пачаўся 13 красавіка 1991 г., калі Папа Ян Павел II заснаваў Мінска-Магілёўскую мітраполію, у якую ўвайшлі Мінска-Магілёўская архідыяцэзія, Гродзенская і Пінская дыяцэзіі, мансіньёр Казімір Свёнтэк быў прызначаны першым Мінска-Магілёўскім арцыбіскупам Мітрапалітам і адначасова Апостальскім адміністратарам Пінскай дыяцэзіі, ксёндз Аляксандр Кашкевіч – першым ардынарыем новастворанай Гродзенскай дыяцэзіі. У 1999 г. з Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі была выдзелена тэрыторыя Віцебскай вобласці і заснавана аднайменная дыяцэзія, першым біскупам якой стаў ксёндз Уладзіслаў Блін. Арцыбіскуп прадставіў сённяшнюю сітуацыю Касцёла ў Беларусі, яго дасягненні – у тым ліку заснаванне навучальных установаў, развіццё выдавецтва і СМІ, справы дабрачыннасці.

Кажучы пра Смаргонь, іерарх адзначыў, што сёння “гэты горад вядомы з-за дзейнасці салезіянаў” – “з-за іх, калі так можна выказацца, духоўнай акадэміі, якая асаблівым чынам клапоціцца пра духоўнае выхаванне моладзі, каб яна была здольнай захаваць сваю хрысціянскую ідэнтычнасць, бараніць веру і яе сведчыць у сучасным цырку секулярызму і бязвер’я”. “Сёння, калі адзначаецца 25-годдзе прысутнасці салезіянаў у Смаргоні, хацелася б падзякаваць Богу за адраджэнне Касцёла ў Беларусі і смаргонскай парафіі, а таксама салезіянам за іх ахвярнае служэнне, і пажадаць Божага благаслаўлення на будучыню. Няхай дэвіз вашага заснавальніка св. Яна Боско “Дайце мне душы, а ўсё іншае забярыце” смела вядзе вас у новае заўтра на хвалу Бога і для збаўлення людзей”, - пажадаў Мітрапаліт салезіянам.

«Дзень вяртання смаргонскім католікам іх парафіі – дзень вялікай перамогі Касцёла»

«Душпастырскія ініцыятывы павінны рэалізавацца не столькі “для моладзі”, колькі “разам з моладдзю”»

Старшыня Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў Беларусі біскуп Гродзенскі Аляксандр Кашкевіч разважаў над тэмай “Моладзь у жыцці Касцёла ў Беларусі”. Іерарх прадставіў агульны нарыс сітуацыі моладзі ў Беларусі, галоўных выклікаў, з якімі сустракаецца Каталіцкі Касцёл у душпастырскай дзейнасці адносна гэтай групы вернікаў, прадставіў сітуацыю моладзі ў Беларусі на гістарычным, грамадскім і культурным фоне, сфармуляваў некаторыя пастулаты, што датычацца душпастырскай дзейнасці Касцёла адносна моладзі, асабліва ў выхаваўчым аспекце.

“Можна сказаць, што бацькі сучасных маладых людзей – гэта пакаленне сямідзясятых-васьмідзясятых гадоў, выхаванае на схіле існавання Савецкага Саюза. (…) Каталіцкі Касцёл заставаўся вельмі абмежаваным у магчымасцях правядзення душпастырства, у тым ліку і ў сферы рэлігійнага выхавання, - адзначыў, у прыватнасці, выступоўца. - У выніку бацькі сённяшняй моладзі часта маюць вельмі абмежаванае і павярхоўнае веданне праўдаў веры, недастатковую прывязанасць да Касцёла і сакрамэнтальнага жыцця, а нярэдка яны ўвогуле называюць сябе людзьмі “веруючымі, але непрактыкуючымі”. Таму сучасныя маладыя людзі выносяць дастаткова малы духоўны багаж з сям’і”. Сёння, па словах біскупа, “Касцёл мае непараўнальна большыя магчымасці дзеяння, чым дваццаць-трыццаць гадоў таму”, але “нярэдка здараецца, што евангелізацыйныя і выхаваўчыя намаганні Касцёла нібы не знаходзяць водгуку – не сустракаюцца з зацікаўленасцю і прыняццем з боку адрасатаў”. У якасці прыкладу іерарх прывёў сітуацыю, калі пасля Першай святой Камуніі “ў кожнай, хіба, парафіі змяншаецца колькасць дзяцей, якія ўдзельнічаюць у катэхезе”.
 
Выступоўца пералічыў тыповыя элементы сённяшняй "культуры постмадэрнізму", прадставіўшы такім чынам акутальную сітуацыю моладзі ў Беларусі.

“Касцёл ніколі не павінен успрымаць моладзь як праблему. Нават перад абліччам натуральных абмежаванняў, характэрных для падлеткавага ўзросту, і непазбежнай рызыкі, якой падвяргаецца маладое пакаленне, Касцёл не павінен глядзець на маладых з недаверам ці незадавальненнем, - адзначыў біскуп. - Трэба паклапаціцца аб тым, каб маладыя людзі, якія ўжо ёсць у супольнасці Касцёла, не былі звычайнымі “атрымальнікамі”, “адрасатамі” душпастырскіх дзеянняў, але каб яны былі прапагандыстамі гэтых дзеянняў, таму ўсе душпастырскія ініцыятывы павінны рэалізавацца не столькі “для іх”, колькі “разам з імі””. “Можна сказаць, што мы яшчэ толькі вучымся. Але, гледзячы назад, на той шлях, які мы ўжо прайшлі, і спрабуючы ацаніць тое, чаго ўжо змаглі дасягнуць, цяжка стрымацца ад пачуцця апраўданага задавальнення, - сказаў іерарх. - У гэтым вялікая заслуга ўсіх тых, хто розным спосабам займаецца працай з моладдзю. Дзякуючы іх намаганням, таксама і сёння столькі маладых людзей знаходзяць у веры сэнс свайго жыцця”. За гэтыя намаганні выступоўца скіраваў ім “словы шчырай і глыбокай удзячнасці”.

Анастасія Грышан