|
Канферэнцыя а. Пятра Фраштэнгі OCD ва ўрачыстасць св. Юзафа
|
|
21.03.2011 15:17 |
Святы Юзаф у творах св. Тэрэзы ад Езуса
«Я выбрала сабе за апекуна і заступніка хвалебнага св. Юзафа, асаблівым чынам яму давяраючы. І тады я ясна зразумела, што, як у патрэбе, так і ў іншых яшчэ больш пільных справах, калі справа датычыла маёй годнасці і страты душы, гэты Бацька мой і Апякун выбавіў мяне і ўчыніў мне больш дабра, чым я сама ўмела папрасіць».
Мае дарагія, так св. Тэрэза ад Езуса, маці рэфармаванай галіны ордэна кармэлітаў, у сваёй «Кнізе Жыцця» распачынае гісторыю спаткання са св. Юзафам. Святы Юзаф — маўклівая постаць, а яго заступніцтва вельмі дзейснае. Праўдай з’яўляецца тое, што мы не ведаем ніводнага слова, якое ён мог бы выказаць і пакінуць пакаленням, але адначасова нас захапляе неверагодная, гераічная пастава паслухмянасці, якую ён выявіў перад Богам — сваім Стварыцелем. Дзякуючы ўсяму гэтаму, ён выслужыў сабе непаўторную ласку заступніцтва за ўсіх дзяцей Касцёла.
Святая Тэрэза акрэсліць гэта так: «Не памятаю, каб я калі-небудзь, ажно да гэтай хвіліны, прасіла яго аб нейкай рэчы, якую б ён не здзейсніў. Гэта неверагодна, якія вялікія рэчы ўчыніў мне Бог праз заступніцтва гэтага хвалебнага святога, з колькіх небяспекаў цела і душы мяне выбавіў. Іншым святым, можна сказаць, Бог даў ласку дапамагаць нам у той ці іншай патрэбе, гэтаму ж хвалебнаму святому, пра што ведаю з уласнага вопыту, даў уладу дапамагаць нам ва ўсім. Праз гэта Езус хацеў нас заверыць, што, як быў паслухмяны яму на зямлі, як апекуну і свайму айцу, які меў права Яму наказваць, — так і ў небе робіць усё, аб чым Яго просіць святы Юзаф. Пераканаліся ў гэтым і іншыя, каму я параіла, каб яму даверыліся, і ўжо штораз болей тых, хто яго ўшаноўвае і заклікае, адчуваючы на сабе гэтую праўду».
Сёння нам, якія шукаюць аўтарытэтаў, памочнікаў, заступнікаў, неабходна ўзгадаць аб тым, што Бог хацеў, каб чалавек дапамагаў чалавеку на шляху да Яго. Такую замену прапануе нам св. Тэрэза, указваючы на постаць св. Юзафа, мужа паслухмянага і справядлівага. Глядзець на яго і прыпадабняцца яму. Умець падняцца ўначы і мігрыраваць у невядомае, з болем шукаць Езуса і знайсці Яго, нічога не разумець, але верыць, верыць у тое, што Бог ведае, што робіць, куды вядзе і якім будзе фінал гэтага шляху.
Святая Тэрэза піша: «Я хацела б усіх прыцягнуць да пабожнай пашаны гэтага хвалебнага святога, ведаючы са шматгадовага вопыту, якія вялікія ласкі ён мае моц выпрасіць нам у Бога».
Заахвочаны сваёй рэфарматаркай, Кармэль пераказвае гэтую праўду да сённяшняга дня, прамаўляючы словамі св. Тэрэзы: «Я ніколі яшчэ не сустрэла нікога, хто б сапраўды меў да яго набажэнства і аддаваў яму асаблівую пашану і не дасягнуў большай карысці ў цнотах, бо ён надзвычай цудоўным чынам дапамагае кожнай душы, якая яму давяраецца».
Мае дарагія, мы не можам забыцца пра тое, што наша сённяшняя прысутнасць абавязвае нас не толькі да ўшанавання св. Юзафа, але і да прашэння аб тым, што неабходнае для свету, для Касцёла і для чалавека. Мне застаецца толькі заахвоціць вас словамі св. Тэрэзы: «Прашу дзеля любові Божай кожнага, хто б мне не верыў: няхай паспрабуе, тады з уласнага вопыту пераканаецца, якая гэта добрая і карысная рэч — давярацца гэтаму хвалебнаму Патрыярху і шанаваць яго».
Наколькі ж поўныя заахвочання гэтыя словы св. Тэрэзы ад Езуса! Думаю, што, калі нехта з нас зведаў заступніцтва св. Юзафа ў сваім асабістым жыцці, то можа гэта з упэўненасцю пацвердзіць. Нашым вялікім прагненнем павінна быць тое, каб св. Юзаф атрымліваў усё большую пашану ў нашай святыні, апекуном якой з’яўляецца. Заахвочваю ўсіх вас звярнуцца да Юзафа па прыкладзе св. Тэрэзы: няхай ён стане ахоўнікам і заступнікам на нашых зямных шляхах, няхай стане сябрам для кожнага з нас на шляху да Бога. Няхай навучыць нас паставе даверу Богу, якую сам выявіў, няхай навучыць нас адвазе ў крочанні цёмнымі шляхамі веры.
Адзначаем урачыстасць у гонар св. Юзафа, таму дазвольце, каб апошняе слова гэтага разважання належала нашай маці-рэфарматарцы. Няхай яно стане заахвочаннем не толькі на сёння, але і на ўсё нашае жыццё. Святая Тэрэза напісала: «Ужо шмат гадоў, наколькі памятаю, штогод, у дзень ягонага свята прашу аб нейкай ласцы і заўсёды яе атрымліваю».
|
|
Гамілія Мітрапаліта Кандрусевіча на II Нядзелю Вялікага посту, Год А
|
|
21.03.2011 13:28 |
20 сакавіка 2011 г., мінская архікатэдра
Глыбокапаважаныя браты і сёстры!
1. Другая нядзеля Вялікага посту часта называецца нядзеляй перамянення Пана, аб чым нагадвае сённяшняе Евангелле. А першае і другое сённяшнія літургічныя чытанні вельмі добра ўводзяць нас у таямніцу перамянення. Праз гэтыя чытанні Касцёл нагадвае нам пра абяцанні хросту, якім распачалася наша сакрамэнтальная пілігрымка на хвалу Бога і дзеля нашага збаўлення.
2. Першае чытанне з кнігі Быцця распавядае пра пакліканне Абрагама стаць айцом Божага народу. З’яўленне Абрагама на сцэне гісторыі чалавецтва знамянуе сабой новую эру. Праз Абрагама, які меў на той час 75 гадоў, Бог увайшоў у гісторыю чалавецтва, каб змяніць яе будучыню. Бог паклікаў Абрагама, каб са сваёй сям’ёй ён пакінуў айчыну і пайшоў туды, куды Ён яго пашле.
Гэты біблейскі аповед кажа нам пра тое, што ініцыятарам гэтай гісторыі быў не Абрагам, а Бог. Калі мы былі пакліканы да хрысціянства, гэта таксама не наша заслуга, але выбар самога Бога.
Згода Абрагама, або, ужываючы мову Новага Запавету, яго «fiat», ахоплівае два Божыя наказы. Першы — гэта адмаўленне ад мінулага язычніцкага жыцця. Другі — эмігрыраваць са сваёй радзімы, з дома свайго айца ў зямлю, якую Бог укажа. Калі мы становімся хрысціянамі, то таксама пакліканы адмовіцца ад нашага мінулага. Трэба пакінуць старога чалавека і ў Хрысце стаць новым стварэннем. Таму хрысціянскае жыццё — гэта духоўная пілігрымка ў сакрамэнтальным жыцці Касцёла да духоўнай дасканаласці.
Абрагам не супраціўляўся Богу, не казаў, што ўжо стары, а згадзіўся на Божую прапанову без усялякіх умоваў. Без Абрагама і без Божага народу не было б Збаўцы, які выйшаў з гэтага народу. Прыклад Абрагама — гэта прыклад для нас, хрысціян, каб заўсёды і без умоваў прымаць Божую волю. Згода з Божай воляй прынясе вялікі плён. Так было з Абрагамам. Так было і з Марыяй. Менавіта яе «fiat» даў пачатак ажыццяўленню збаўчага плану Бога.
3. У другім чытанні св. апостал Павел нагадвае, што Бог кліча кожнага з нас, бо хоча, каб мы былі святымі і не баяліся цярпець за праўду Евангелля. Для гэтага Ён умацоўвае нас сваімі сакрамэнтамі.
4. Евангелле распавядае пра перамяненне Пана на гары Табор. Езус перамяняецца ў прысутнасці апосталаў Пятра, Яна і Якуба. Яго твар становіцца ясным, як сонца, а адзенне белым, як святло. Якой была мэта гэтага перамянення? Можна вылучыць наступныя тры.
Па-першае, Бог Айцец аб’явіў апосталам Божае сыноўства Езуса Хрыста.
Па-другое, твар Езуса, як сонца, і адзенне, як святло, азначае, што Хрыстус — святло свету, якое асвятляе ўсіх людзей.
Па-трэцяе, перамяненне Хрыста прадказвае Яго вечнае валадарства.
Калі падчас перамянення з’явіліся Майсей і Ілля, то Пётр мог успомніць зіхатлівы твар Майсея, калі той атрымаў ад Бога табліцы з дзесяццю Божымі запаведзямі на гары Сінай. Пётр таксама мог пры гэтым падумаць, што Езус на гары Табор дасць новы закон. Майсей і Ілля былі сімваламі закона і прарокаў. Аднак Езус прыйшоў не для таго, каб адмяніць закон, а каб яго выканаць. Ён стаўся выкананнем і закону, і прадказання прарокаў.
Трэба адзначыць яшчэ адзін элемент перамянення Пана на гары Табор — а менавіта голас Божы, які сказаў: «Гэта Мой Сын умілаваны, Яго слухайце».
5. Такім чынам, мы бачым, што ўсе сённяшнія чытанні вядуць нас да асобы Езуса Хрыста, у якім нашае збаўленне.
Сваім перамяненнем Езус адкрыў сваю славу, якую Ён мае на нябёсах. Да гэтай славы мы ўсе пакліканы. Аднак шлях да яе вядзе праз нашае духоўнае перамяненне. Апостал Пётр быў так зачараваны перамяненнем Хрыста, што ўсклікнуў: «Як добра нам тут быць!» Добра і нам быць у Касцёле, бо тут ёсць Езус. Таму нам нельга змарнаваць час Вялікага посту на дарэмныя справы. Трэба выкарыстаць яго для нашага духоўнага перамянення праз пост, малітву, міласціну, праз духоўныя рэкалекцыі і сакрамэнт споведзі. Міласэрны Бог чакае, толькі нам не трэба баяцца кінуцца ў Яго абдымкі.
6. Вядомы пратэстанцкі прапаведнік Біл Грэм казаў, што ён не можа назваць час, калі адчуў навяртанне. Яго жонка казала, што яна ўвесь час узрастала ў веры і таму таксама не можа сказаць, калі дакладна гэты працэс распачаўся. На пытанне вядомага англіканскага евангеліста і тэолага XVIII стагоддзя Джона Уэслі да не менш вядомага маравійскага місіянера таго часу Мікалаўса Людвіга фон Цінцэндорфа, калі ён быў збаўлены, той адказаў, што быў збаўлены заўсёды. На такое ж пытанне іншы каталіцкі святар адказаў, што быў збаўлены 2000 гадоў таму на гары Галгофе Езусам Хрыстом. І гэты адказ з’яўляецца найбольш правільным. У яго святле і ў святле сённяшніх біблейскіх чытанняў, асабліва Евангелля, найбольшае значэнне мае не тое, калі мы пачалі верыць, але ў што і ў каго мы верым.
Мы называем сябе хрысціянамі і такімі моцаю хросту з’яўляемся. Аднак заўсёды застаецца пытанне: якімі хрысціянамі мы з’яўляемся і ў якога Бога мы верым? Таму што Бог сучаснага чалавека — гэта вельмі часта матэрыяльныя каштоўнасці, пошук прыемнасцяў, імкненне да ўлады, алкагалізм, наркаманія, амаральнае жыццё і г. д.
Таму нам неабходна выкарыстаць час Вялікага посту на наша перамяненне. Няхай жа гэты час ласкі і збаўлення стане гарой Табор, каб мы сапраўды перамянілі сваё жыццё, а гэта настане толькі тады, калі мы па прыкладзе Абрагама, Марыі і Езуса скажам сваё «fiat» Богу, за што Ён потым скажа нам сваё «fiat»: слуга верны, увайдзі ў Маё Валадарства. Амэн.
|
|
|
19 сакавіка Касцёл адзначае ўрачыстасць св. Юзафа, абранніка Найсвяцейшай Панны Марыі. Згодна з Кодэксам Кананічнага Права, у гэты дзень кожны католік мае абавязак удзельнічаць у літургіі. 
Святы Айцец Бэнэдыкт XVI прыняў адстаўку кардынала Джона Патрыка Фолі, вялікага магістра Рыцарскага Ордэна Святога Гробу Панскага ў Іерусаліме. Прычынай стала дасягненне іерархам пенсійнага ўзросту (75 год), а таксама цяжкі стан здароўя. 
«Няхай нашая малітва і матэрыяльная дапамога будуць знакам хрысціянскай салідарнасці з тымі, хто разлічвае на нашую чуйнасць», — чытаем у Паведамленні Канферэнцыі Каталіцкіх Біскупаў у Беларусі, скіраваным да каталіцкай супольнасці з нагоды стыхійных бедстваў у Японіі. Іерархі заклікаюць духавенства і люд верны адгукнуцца на патрэбы ахвяраў землятрусу.
«Молімся, каб італьянскі народ заўсёды кіраваўся святлом веры — крыніцы надзеі і намаганняў на карысць свабоды, справядлівасці і міру», — адзначаецца ў пасланні Святога Айца Бэнэдыкта XVI, скіраваным на імя Прэзідэнта Італіі Джорджыо Напалітано. Пасланне прымеркавана да 150-годдзя аб’яднання краіны, якое будзе адзначацца 17 сакавіка 2011 г.
12 сакавіка 2011 г. Святы Айцец Бэнэдыкт XVI утварыў новую тэрытарыяльную адзінку ў Каталіцкім Касцёле ў Афрыцы. Дыяцэзія Кандоа ў Танзаніі паўстала з часткі тэрыторыі дыяцэзіі Дадома і была ўключана ў мітраполію Дар-эс-Салаам.
Дарагія сябры! Спецыяльна для вас на нашым партале праводзяцца велікапосныя рэкалекцыі. Падрыхтаваў разважанні кс. Віктар Місевіч, пробашч парафіі ў Бягомлі, адказны за СМІ ў Віцебскай дыяцэзіі і вядомы блогер.
«Святы Айцец глыбока засмучаны жахлівымі і трагічнымі вынікамі катастрафічнага землятрусу і цунамі, якія знішчылі паўночна-ўсходняе ўзбярэжжа Японіі», — адзначаецца ў спачувальнай тэлеграме. Ад імя Пантыфіка Дзяржсакратар Яго Святасці папы Бэнэдыкта XVI кардынал Тарчызіо Бэртонэ накіраваў тэлеграму старшыні японскага епіскапату арцыбіскупу Лео Джун Ікенагі. 
