Яшчэ 20 гадоў таму ў Івянцы не было касцёла. Дзве мясцовыя святыні выкарыстоўваліся ў іншых мэтах. Аднак тое, што было немагчымым для чалавека, стала магчымым для Бога. Адбыўся цуд Божай міласэрнасці — у гэтым невялікім мястэчку сёння ўзвышаюцца два прыгожыя касцёлы. Больш за тое, ужо многа гадоў у Івянцы праводзяцца так званыя «Музычныя майстэрні», падчас якіх сваё майстэрства ўдасканальваюць хоры і музычныя гурты. У мінулым годзе менавіта тут, у Івянцы, адбыўся першы ўсебеларускі дзень моладзі, які сабраў больш за дзве тысячы юнакоў і дзяўчат. Нягледзячы на шматлікія цяжкасці, гэты першы форум беларускай моладзі сапраўды ўдаўся. У сувязі з гэтым я яшчэ раз выказваю ўдзячнасць айцам францішканам і жыхарам Івянца. Падчас арганізацыі і правядзення форума асабліва з боку простых вернікаў праявілася салідарнасць і міласэрнасць.

У чытанні святога Евангелля, якое мы толькі што пачулі, Езус нагадвае нам пра міласэрнасць. Усё тое, што людзі чыняць на карысць патрабуючых, яны чыняць Езусу, бо Ён жыве ў бедных. Гэты ўрывак з Евангелля можна назваць маніфестам міласэрнасці.

Святы Айцец Бэнэдыкт XVI сваю першую энцыкліку прысвяціў разважанням пра Бога, які ёсць Любоў. Пантыфік разважае пра любоў як пра самую важную рысу Бога. Ён таксама разважае пра разуменне любові ў сучасным свеце, якое, на жаль, абмяжоўваецца катэгорыямі цялесных прыемнасцяў, гэта значыць, катэгорыямі эратычнай любові, якая нярэдка становіцца таварам. Святы Айцец таксама разглядае любоў як ахвяру і пры гэтым указвае на самую дасканалую любоў, якою з’яўлецца любоў Бога да чалавека, найвышэйшым праяўленнем якой з’яўляецца смерць Езуса Хрыста на крыжы. Бэнэдыкт XVI падкрэслівае, што крыжовая смерць — гэта сама вялікая мера любові. Такой жа павінна быць і наша любоў да бліжняга.

У другой частцы сваёй энцыклікі Святы Айцец указвае на практычную рэалізацыю любові ў штодзённым жыцці. Такім чынам ён нібы апавядае пра рэалізацыю сённяшняга Евангелля. Любоў да патрабуючага павінна выказвацца не толькі ў словах, але і ў канкрэтных дзеяннях.

Езус прайшоў праз жыццё, чынячы людзям дабро. Таксама і мы, якія зведалі Божую любоў, павінны чыніць дабро. За гэта Езус абяцае адарыць нас сваёю міласэрнасцю. Ён кажа: «Шчаслівыя міласэрныя, бо яны міласэрнасць спазнаюць» (пар. Мц 5, 7). Гэта значыць, што Божую міласэрнасць мы зведаем паводле нашых учынкаў.

А гэта вельмі неабходна кожнаму чалавеку, бо ён грэшны і прагне Божай міласэрнасці. Езус у сваіх аб’яўленнях святой Фаустыне Кавальскай заўсёды рабіў актуальнай жывую ідэю Божай міласэрнасці. Больш за тое, Ён даў чалавецтву нібы інструмент, праз які гэтая міласэрнасць магла б найлепш праяўляцца. Гэтым інструментам з’яўляецца абраз Езуса Міласэрнага і Вяночак да Божай міласэрнасці. Усім, хто будзе ўшаноўваць гэты абраз, Езус абяцае сваю міласэрнасць.

Вялікае значэнне мае і Дзённік святой Фаустыны Кавальскай — скарб навучання пра Божую міласэрнасць. Варта нагадаць, што гэты Дзённік мы маем дзякуючы «інтэрвенцыі» нашага земляка благаслаўлёнага Міхала Сапоцькі, які з’яўляўся спаведніком с. Фаустыны і казаў ёй запісваць усё, што кажа Езус.

Уся гісторыя чалавецтва — гэта гісторыя Божай міласэрнасці, якая ў найвышэйшай ступені праявілася ў Езусе Хрысце, асабліва ў Яго крыжовай смерці, якая і далей праяўляецца ў гісторыі Касцёла.

Евангелле кажа, што Хрыстус прыйшоў да Апосталаў, калі дзверы Вячэрніка былі зачынены. Доўгія дзесяцігоддзі дзверы нашых вячэрнікаў — гэта значыць нашых касцёлаў — таксама былі зачынены. Аднак Езус прыходзіў, прыходзіў у гэты касцёл у Красным, прыходзіў у іншыя нешматлікія касцёлы і праз нешматлікіх святароў, прыходзіў праз нашых дзядоў і бацькоў, якія былі сапраўднымі сведкамі веры і жадалі перадаць яе маладому пакаленню.

Дзякуй Богу, мы дачакаліся свабоды веравызнання. Аднак сучаснаму свету ўласцівы нейкі дзіўны парадокс. Для многіх людзей, асабліва маладых, дзверы касцёлаў застаюцца зачыненымі. Не, перад імі іх ніхто не зачыняе. Наадварот, адной з адметнасцяў Каталіцкага Касцёла з’яўляецца тое, што яго дзверы адчынены ва ўсю шыр, і ў яго можа зайсці кожны — святы і грэшнік. Дзверы зачыненыя таму, што людзі самі іх зачыняюць, бо не жадаюць жыць паводле Евангелля і навучання Касцёла. Балючым з’яўляецца той факт, што часта людзі лічаць маральныя нормы пэўным абмежаваннем свабоды і правоў сучаснага чалавека, і таму, на іх думку, гэтыя нормы з’яўляюцца непатрэбнымі. Чалавек павінен жыць так, як яму падабаецца. І калі ён нікому не робіць зла, гэта значыць, што ён жыве добра.

Аднак чалавек жыве ў супольнасці. Таму ён аказвае пэўны ўплыў на яе і пакідае сваё сведчанне. Толькі якое? Калі чалавек жыве не ў адпаведнасці з маральнымі нормамі, яго жыццё з’яўляецца антысведчаннем.

Дзе і ў каго шукаць дапамогі? Адказ дае сам Хрыстус, які сцвярджае, што адзіная надзея сучаснага свету — гэта Божая міласэрнасць. Ад нас залежыць, прымем мы яе ці не. Памятаем евангельскую гісторыю пра марнатраўнага сына. Ён прыйшоў да дому айца, прыйшоў з пакаяннем. А мог і не прыйсці. Прыйшоў, і бацька дараваў яму нявернасць. У адваротным жа выпадку, калі б марнатраўны сын не прыйшоў, ён не атрымаў бы ласкі даравання правінаў. Перэгрынацыя абраза Езуса Міласэрнага з’яўляецца вельмі добрай нагодай, каб прыняць Езуса Міласэрнага, кінуцца ў Яго абдымкі, каб Ён здзейсніў цуд перамены нашага жыцця.

Сучасны свет патрабуе не толькі сапраўды верных Хрысту і Евангеллю, але таксама сведкаў Хрыста. Яны найперш павінны быць такімі, каб адчувалася, што ў іх жыве Езус. Прыкладам хрысціянскага сведчання з’яўляецца святая Бэрэтта Молла, абраз і рэліквіі якой знаходзяцца тут, у налібоцкім касцёле. Менавіта гэтая жанчына у 50-х гадах мінулага стагоддзя аддала сваё жыццё, дзеля таго, каб нарадзіць новае.

Сапраўдны вернік павінен жыць праўдай Евангелля і згодна з вучэннем Касцёла. І ніякія спакусы не могуць адвесці яго ад гэтага. Не чалавекам устаноўлены закон, і не ён дае трактаванне Евангеллю. Закон Божы і разуменне Евангелля — такое, якім яго разумее Касцёл — павінна быць у цэнтры сапраўднага хрысціянскага жыцця. А каб так было, трэба жыць у праўдзе Духа Святога, трэба адкрывацца для Яго дзеяння, карыстацца Яго дарамі і давярацца Яму, бо Дух Святы на працягу ўжо 2 тысяч гадоў кіруе Касцёлам і будзе ім кіраваць да канца часоў. Ён дапаможа адрозніць сапраўдныя каштоўнасці ад фальшывых, дапаможа выбраць шлях, які вядзе да будавання гарманічнага жыцця на аснове хрысціянскіх каштоўнасцяў і будавання цывілізацыі любові і жыцця, замест цывілізацыі нянавісці і смерці, што ўрываецца ў нашае жыццё. Хрысціянства — гэта рэлігія жыцця. Наш Бог — гэта Бог жыцця, любові, міласэрнасці, а не смерці і нязгоды. Да Яго нас вядзе таямніца Пяцідзесятніцы, якая здзяйсняецца кожны раз, калі цэлебруецца сакрамэнт канфірмацыі, таямніца, якая сапраўды змяняе свет.

Вашыя Эксцэленцыі, паважаныя святары, законнікі і законніцы, бацькі і блізкія тых, хто пасвячаецца ў святары і дыяканы.

1. Чарговы раз Божы Провід дазваляе нам прыняць удзел у літургіі святарскіх пасвячэнняў. На гэты раз — у пасвячэннях двух святароў і аднаго дыякана. Зыходзячы з факту вялікага недахопу святароў у нашай архідыяцэзіі і ва ўсёй краіне, — гэта сапраўды вялікая ласка Божай міласэрнасці. Тым больш, што гэтыя пасвячэнні адбываюцца амаль што ў 95-ю гадавіну святарскіх пасвячэнняў нашага земляка благаслаўлёнага кс. Міхала Сапоцькі (15 чэрвеня), якому Найвышэйшы даручыў місію распаўсюджвання культу Божай міласэрнасці.

Мы павінны задумацца над тым, да якой годнай місіі яны пакліканы ў Касцёле, і якія абавязкі будуць выконваць.
 
2. Каб лепш гэта зразумець, звернемся да тэкстаў Святога Пісання.

У Евангеллі Езус, калі выбірае Сымона сваім Апосталам, дае яму новае імя і называе Пятром. Пётр — гэта значыць скала. На ёй Хрыстус збудуе Свой Касцёл, і брамы пякельныя не перамогуць яго (пар. Мц 16, 18). Аднак, у той жа час, у Апостальскіх Дзеях сам Езус названы скалой, і няма іншага імя, у якім мы маем збаўленне (пар. Дз 4, 11–12). Сапраўды, ёсць толькі адна скала — гэта Езус Хрыстус. Ёсць таксама адно імя, у якім мы збаўлены, — гэта Езус Хрыстус. Імя Пётр у значэнні скала мы можам разумець толькі ў сэнсе святарства Новага Запавету. Усё, што робіць Пётр, ён робіць ад імя Езуса Першасвятара і дзеля збаўлення чалавека. У імя Езуса Пётр чыніць цуды. Узгадаем гісторыю, калі ён і Апостал Ян выходзілі з ерузалемскай святыні і ўбачылі кульгавага, які прасіў міласціны. Тады Пётр сказаў, што яны не маюць ні золата, ні серабра, але тое, што маюць, даюць яму. У імя Езуса Хрыста Пётр сказаў кульгаваму, каб той устаў і хадзіў (пар. Дз 3, 6).

У Апостальскіх Дзеях мы чытаем, што камень, адкінуты будаўнікамі, стаў галавою вугла (пар. Дз 4, 11–12). Нам добра вядома, што ў будаўніцтве галоўным элементам падмурка з’яўляецца вуглавы камень. Калі ён моцны, то і будынак будзе стаяць трывала. Гэтым адкінутым каменем стаў Езус Хрыстус, аднак нябесны Айцец учыніў Яго падмуркам святыні Новага Запавету. Падобна і Апостал Пётр, а таксама іншыя апосталы, як святары, зведваючы цяжкасці крыжа, з’яўляюцца нібы адкінутымі. Аднак моцаю Езуса Хрыста яны становяцца будаўнікамі Касцёла, і праз іх Бог здзяйсняе збаўленне. Бог чыніць гэта праз людзей, якія наследуюць Хрыста і сваю надзею маюць у Богу. У гэтым сэнсе вялікае значэнне маюць словы Пятра і Яна, што трэба слухаць больш Бога, чым людзей (пар. Дз 4, 19).

3. Такім чынам, мы падыходзім да таго, што ў навучанні II Ватыканскага Сабору пра святарскае служэнне акрэсліваецца словамі дзейнічаць «in persona Christi» — ад імя Езуса Хрыста і Ягонаю моцаю. Святар не дзейнічае сваёю моцаю, але моцаю Езуса Хрыста. У гэтым крыецца яго цудоўнае пасланніцтва. Хто можа сказаць: гэта Маё Цела і Мая Кроў? Гэта значыць — Цела і Кроў Хрыста. Ніхто іншы, толькі святар, які падчас святарскіх пасвячэнняў моцаю Духа Святога пазначаецца незнішчальнаю, вечнаю пячаццю святарства. Ён становіцца «sacerdos in aeternum» — «святаром на векі», каб дзейнічаць моцаю Збаўцы. II Ватыканскі Сабор вучыць, што калі святар хрысціць, то сам Езус адпускае першародны грэх і тыя грахі, што былі ўчынены перад хростам. Калі святар дае адпушчэнне грахоў, гэта чыніць сам Езус Хрыстус. Калі цэлебруе святую Імшу, то Хрыстус у бяскроўнай ахвяры аддае Сябе за нас. Калі святар абвяшчае Божае слова, гэта чыніць сам Езус (пар. SC 7).

4. Святар, які дзейнічае моцаю Езуса Хрыста, пакліканы да выканання шэрагу першачарговых заданняў (PO 4–6).

Першым і галоўным заданнем святара з’яўляецца абвяшчэнне Божага слова. Святы Павел кажа, што вера ад слухання, а тое, што мы чуем — ад слова Хрыстова (пар. Рым 10, 17). Каб слухаць радыё ці музыку неабходны радыёперадатчык. Такі ж перадатчык патрэбны і ў абвяшчэнні Божага слова, каб яно заўсёды было жывым і дзейсным (пар. Гбр 4, 12).

Абвяшчэнне Божай праўды ў наш час — гэта заданне вельмі актуальнае і адказнае. Працэсы секулярызацыі развіваюцца так моцна, што ўсё больш людзей жывуць так, як быццам Бог не існуе, а чалавеку дазволена самавольна змяняць Божае права, што з’яўляецца прычынай маральнага рэлятывізму. Філасофія постмадэрнізму, якая пануе ў сённяшнім свеце, не прымае існавання абсалютнай праўды. У свеце ўсё змяняецца, таму і маральныя нормы таксама могуць змяняцца — гэта новае правіла жыцця сучаснага чалавека, асабліва моладзі. Аднак, і гэта трэба памятаць, Бог не памёр, не захварэў і не пайшоў на адпачынак. Ён жыве, прапануе сваё навучанне і чакае адказу чалавека. У сваёй бязмежнай міласэрнасці Бог прымае ўсіх і нікога не адкідае.
 
Сучасны чалавек вельмі лёгка губляе надзею і сэнс жыцця. Ён не вытрымлівае цяжкасцяў і шукае паратунку ў алкаголі і наркотыках, якія ствараюць ілюзорны свет і дапамагаюць забыцца. Аднак не на доўга. Злы дух пры гэтым не спіць: ізноў нехта прапануе наркотыкі. Распачынаецца працэс, у выніку якога чалавек трапляе ў залежнасць і канчаткова губляе надзею.

Таму на сучасным этапе перад святаром стаіць вельмі адказнае заданне: абвяшчаць Евангелле так, каб яно сапраўды было прынята, і каб людзі будавалі сваё жыццё паводле яго. Таму трэба стаць Паўлам XXI стагоддзя, які усё сваё жыццё прысвяціў абвяшчэнню Добрай Навіны.

Другім заданнем святара з’яўляецца асвячэнне людзей праз цэлебрацыю сакрамэнтаў. Мы добра ведаем, што для збаўлення неабходна Божая ласка. Яна даецца чалавеку праз удзел у сакрамэнтах, цэлебруючы якія, асабліва Эўхарыстыю, святар не мае права паддацца згубным тэндэнцыям спрашчэння літургіі або яе змены, бо гэта — літургія самаго Езуса Хрыста і Касцёла. Літургія — гэта не прыватныя дзеянні, а цэлебрацыя Касцёла (пар. SC 26). Акрамя гэтага права на годную цэлебрацыю літургіі маюць таксама вернікі. Таму літургія — вяршыня касцёльнага жыцця і крыніца, з якой выцякае ўся яго моц, — павінна стаць цэнтрам жыцця святара.

Трэцяе заданне святара — у любові збіраць народ Божы, кіраваць ім і такім чынам будаваць Касцёл. Вернікі, якія перажылі доўгія дзесяцігоддзі пераследу веры, добра ведаюць, што значыць мець святара. Менавіта вакол яго збіраецца парафіяльная супольнасць і адраджаецца парафіяльнае жыццё.
 
Адзін чалавек у Літве апавядаў мне пра вятранне з лагера. Калі цягнік ужо ехаў па Беларусі, старэйшыя людзі ўсё часцей паглядалі ў вакно, бо не хацелі прамінуць Краснае — вёску, у якой на гары ўзвышаўся касцёл, які дзейнічаў, і дзе быў святар. Калі нарэшце паказалася гэта святына, людзі, што былі ў цягніку, упалі на калені і са слязамі радасці пачалі маліцца. Пасля многіх гадоў ссылкі яны нарэшце ўбачылі знак збаўлення. Да іх набліжалася тая хвіліна, калі яны сустрэнуць святара і змогуць памаліцца ў касцёле.

Тыя людзі добра разумелі, што дзякуючы святару сам Езус становіцца прысутным у гэтым свеце.

Вы пакліканы да гэтых вельмі адказных заданняў. Сумленнага спаўнення гэтых заданняў чакаю ад вас я, як ваш біскуп, чакае Касцёл і чакаюць вернікі, каб вы маглі вярнуць ім страчаную надзею і весці шляхам збаўлення.

5. Падчас гэтай святой Імшы адбудзецца таксама дыяканскае пасвячэнне, якое з’яўляецца першаю ступенню святарства. Дыякан найперш пакліканы да абвяшчэння Божага слова і дапамогі святару, найперш у цэлебрацыі Эўхарыстыі. Дыякан таксама мае права хрысціць і, атрымаўшы дазвол адпаведнай касцёльнай улады, благаслаўляць сакрамэнт сужэнства. Ён мае права ўдзяляць Камунію, заносіць Віятык паміраючым, праводзіць пахаванні і іншыя набажэнствы. Асаблівае заданне дыякана — гэта служэнне міласэрнасці, якая з’яўляецца сутнасцю Касцёла. Пра гэта нагадвае Святы Айцец Бэнэдыкт XVI у сваёй першай энцыкліцы «Бог ёсць любоў» (пар. DCE 25).

Няхай час дыяканскага служэння дапаможа табе належным чынам падрыхтавацца да святарства, каб, калі прыйдзе адпаведны час, біскуп мог удзяліць табе святарскае пасвячэнне.

6. Для выканання гэтых святарскіх і дыяканскіх абавязкаў неабходна дапамога. Святарства — гэта самы вялікі дар, які чалавек можа атрымаць ад Бога. Аднак, як кажа святы Апостал Павел, гэты дар мы носім у гліняных сасудах (пар. 2 Кар 4, 7). І сапраўды, у сённяшніх абставінах, калі інтэнсіўна развіваецца секулярызм, трэба быць духоўна моцнымі, каб не змарнаваць гэты дар і быць радасцю чалавека. Людзі чакаюць святароў падобных да Добрага Пастыра Езуса Хрыста. Для гэтага неабходна быць у лучнасці з Ім. Таму хачу завярнуць вашу ўвагу на прыярытэт малітвы ў жыцці і служэнні святара. Святар, каб быць злучаным з Езусам Добрым Пастырам і стаць слугою для людзей, да якіх ён пасланы, павінен быць чалавекам малітвы, цэнтрам якой з’яўляецца Эўхарыстыя.

7. Дарагія мае духоўныя сыны, якія становіцеся святарамі і дыяканам, памятайце, што пасвячэнні вы прымаеце напярэдадні Года святарства, дэвіз якога — «Вернасць Хрыста, вернасць святара». Таму будзьце вернымі Хрысту Першасвятару. Будзьце вернымі пакліканню да святарства, захоўвайце яго і верна служыце людзям. Няхай у гэтым вам дапамагае наш благаслаўлёны зямляк кс. Міхал Сапоцька, якога Езус, падчас аб’яўлення святой Фаустыне Кавальскай, назваў святаром паводле Ягонага сэрца. Няхай прыкладам будзе святы Ян Марыя Віянэй — апякун Года святарства. Няхай святы Антоній, якога сёння ўспамінае Касцёл, і які дапамагае знаходзіць згубленыя рэчы, праз вашае служэнне дапаможа адшукаць веру тым, хто яе страціў. Няхай Марыя — маці святароў — выпрошвае ў свайго Сына Езуса Хрыста благаслаўленне, каб вы сапраўды былі радасцю і надзеяй нашага Касцёла. Амэн.

«Езус — ахвяра ўміласціўлення за грахі нашыя». У гэтых словах св. Апостала Яна з сённяшняга другога чытання заключана праўда пра бясконцую Божую міласэрнасць.

Калі ў штодзённым жыцці мы гаворым пра ахвяру, то найчасцей кажам, што нехта стаўся ахвярай пэўнага выпадку, аварыі, хваробы, сваёй наіўнасці і г. д. Усё гэта азначае, што ахвярай чалавек становіцца супраць сваёй волі.

У выпадку Езуса Хрыста ўсё зусім інакш. Ён сам дабравольна згаджаецца з воляй Нябеснага Айца, ідзе на мукі і ўкрыжаванне. Гэтым самым у Яго крыжовай смерці праявілася любоў да чалавека на найвышэйшым узроўні, — як адзначае Слуга Божы Ян Павел II. А папа Бэнэдыкт XVI у сувязі з гэтым кажа, што крыжовая смерць Езуса Хрыста — гэта дзеянне Бога супраць самога сябе. І сапраўды, Бог — гэта жыццё, а тут Ён памірае.

Гэта немагчыма зразумець нашым чалавечым розумам. Езус навучае, што няма большай любові за тую, калі нехта аддае сваё жыццё за іншага чалавека. Гісторыя ведае ўжо шмат такіх прыкладаў. Святы Максіміліян Кольбэ аддаў сваё жыццё у Асвенціме за бацьку сям’і. Святая італьянка Бэрэтта Молла аддала сваё жыццё дзеля жыцця свайго дзіцяці.

У прыродзе вядомы закон, паводле якога смерць аднаго з’яўляецца жыццём для іншага — больш моцны звер з’ядае слабейшага і такім чынам жыве. Падобнае адбылося на крыжы. Неабходна была смерць Хрыста і Яго уваскрасенне, каб чалавек мог жыць духоўна.

Такім чынам, жыццё прыйшло ў гэты свет праз смерць. Вельмі добра гэтую праўду абвяшчае велікодная песня, якая часта сустракаецца ў візантыйскай літургіі: смерцю смерць перамог і жыццё дараваў тым, хто ў труне. Смерць была пераможана смерцю. Нехта скажа — парадокс. Са смерцю усё завершаецца, а тут — новы пачатак. Больш за тое, гэта пачатак новага жыцця адкупленнага чалавека ў Божай ласцы. Нездарма св. Апостал Павел кажа, што там, дзе панаваў грэх, яшчэ мацней запанавала ласка.

Смерць Хрыста на крыжы асвяціла крыж, які з дрэва ганьбы перамяніўся ў дрэва надзеі і благаслаўлення, а праз змёртвыхпаўстанне мы атрымалі новае жыццё. Сапраўды: Езус стаў дабравольна прынятай ахвярай уміласціўлення за нашыя грахі. Гэтая ахвяра — нішто іншае як акт бязмежнай Божай міласэрнасці, дзякуючы якому грэшны чалавек атрымаў статус дзіцяці Божага і апрануўся ў адзенне Божай ласкі. Ён ужо больш не той нагі Адам, які зграшыў і, баючыся Бога, схаваўся. Гэта ўжо новы чалавек, які з дапамогаю Божай ласкі здольны адказаць на выклікі часу.
Евангелле 3-й Велікоднай нядзелі з’яўляецца яшчэ адным пацвярджэннем уваскрасення Хрыста.

Вучні з Эмауса апавядаюць пра тое, што здарылася з імі: у ламані хлеба — гэта азначае ў Эўхарыстыі — яны пазналі Езуса Уваскрослага. У гэты час Хрыстус з’яўляецца сярод іх. Вучні перапалоханыя, думаюць, што гэта прывід. Аднак Хрыстус хутка абвяргае іх сумненні, кажучы, каб дакрануліся да Яго і далі Яму есці.

Такім чынам Езус яшчэ раз пацвердзіў факт свайго ўваскрасення, што само па сабе з’яўляецца праяўленнем Божай міласэрнасці, бо адкрывае дарогу да ўваскрашэння людзей. Нездарма св. Павел кажа, што калі мы разам з Хрыстом паміраем для граху, то разам з Ім і ўваскрасаем да жыцця ў ласцы. Ён таксама кажа, што калі б Езус не уваскрос, то марным было б нашае абвяшчэнне Евангелля і марнай была б наша вера.

Аднак, на працягу ўжо больш за 2000 гадоў хрысціянства сведчыць, што абвяшчэнне Евангелля і вера не былі марнымі. Праўда аб уваскрасенні Хрыста прайшла многія выпрабаванні як ва ўсім свеце, так і ў нашай краіне.

Ёсць адзін праўдзівы аповед. Аднойчы, у цяжкія часы атэізацыі ў велікодны перыяд атэісты сабраліся ў клубе калгаснікаў і доўга даказвалі, што Бога няма, няма і ўваскрасення. Ім здавалася, што людзі ўсё добра зразумелі і з верай скончана. Тады яны запрасілі калгасніка, каб той выказаўся. На сцэну падняўся пажылы чалавек і сказаў: «Хрыстус уваскрос!» На што ўся зала разам адказала: «Сапраўды ўваскрос!» Дарэмнай аказалася доўгая прапаганда.

Сёння мы з’яўляемся сведкамі многіх знакаў Божай міласэрнасці і ўваскрасення. Можа і сярод вас ёсць сведкі аднаго здарэння 1990 г. Я тады прыехаў у Мінск на свята Божай міласэрнасці. Чырвоны касцёл яшчэ не быў аддадзены вернікам. Вялася вельмі цяжкая барацьба за яго. Мы мелі толькі невялікі куточак. Святую Імшу тады я цэлебраваў на панадворку, бо было шмат вернікаў. Падчас Імшы мне ў галаву прыйшла наступная думка. Сёння свята Божай міласэрнасці, давайце звернемся да яе ў эўхарыстычнай працэсіі з просьбай аб хутчэйшым вяртанні касцёла вернікам. Я спытаў пробашча, ці ёсць манстранцыя. Дзякуй Богу, была. Але не было ні харугваў, ні балдахіна. Ніхто не сыпаў кветак. Аднак Езус ішоў у Эўхарыстыі. Калі такое было апошні раз — і прыгадаць было складана. Людзі на плошчы здзіўлена глядзелі і думалі, што гэта за дэманстрацыя. І стаўся цуд. Літаральна праз некалькі дзён касцёл быў перададзены вернікам. Гэта быў сапраўдны цуд Божай міласэрнасці і ўваскрасення, бо ў цэнтры Мінска з’явіўся касцёл — месца сустрэчы чалавека з Богам.

Сучаснаму чалавеку, які жыве ў абліччы секулярызму і тэзісу, што Бог памёр, а хрысціянства ўжо не можа адказаць на хвалюючыя пытанні сучаснасці, патрэбна духоўнае ўваскрашэнне. Тых, хто кажа, што хрысціянства не можа адказаць на выклікі часу, хацелася б спытаць: пра якое хрысціянства вы гаворыце? Напэўна, пра тое, якое лібералізуецца і секулярызуецца. Сучаснаму чалавеку патрэбна сапраўднае хрысціянства — хрысціянства Божага закону, духа Евангелля і міласэрнасці.

Міласэрнасць Твая, Пане, няхай будзе з намі

Парафія Святога Яна Хрысціцеля, 25 красавіка 2009 г.