«Давайце, і будзе вам дадзена: меру добрую, уціснутую, утрэсеную — і з верхам адсыплюць вам у падол ваш» (Лк 6, 38)
Ці здаралася так, што ты атрымаў ад некага падарунак і адчуў патрэбу адказаць узаемнасцю, i не дзеля таго, каб адплаціць доўг, але каб выказаць сапраўдную падзяку і любоў? Напэўна, так бывала.
Калі здаралася з табою такое, то можаш сабе ўявіць, як гэта ёсць у Бога, у Бога, які ёсць Любоў.
«Мы ведаем, што перайшлі ад смерці да жыцця, таму што любім братоў» (1 Ян 3, 14)
Святы Ян піша да заснаваных iм самім хрысціянскіх супольнасцяў у момант перажывання iмi вялікiх цяжкасцяў. Сталі з’яўляцца ерасі і ілжывыя вучэнні аб веры і маральнасці, апроч таго хрысціянам даводзілася жыць у суровых умовах язычніцкага асяроддзя, варожага духу Евангелля.
Езус, скончыўшы навучанне i седзячы ў лодцы Сымона, звярнуўся да яго і яго таварышаў, каб закiнулi свае сеткі ў мора. Сымон адказаў, што ён працаваў усю ноч і безвынікова, а потым дадаў: «Але па слове Тваім закінем сеткі».
«Кожны, хто п’е гэтую ваду, зноў адчуе прагу. А хто б піў ваду, якую Я дам яму, не зазнае смагі навекі; а вада, якую дам яму, стане ў ім крыніцай вады, якая цячэ ў жыццё вечнае» (Ян 4, 13–14)
У размове з самаранкаю каля Якубавай студнi — сярод евангельскіх апавяданняў гэта сапраўдная пярлiна! — Езус кажа пра ваду як пра найпрасцейшы спажытак, найбольш жыццядайны, найбольш пажаданы сярод людзей, звыклых да жыцця ў пустынi. Не трэба доўга тлумачыць, каб зразумець, чым ёсць вада.
Так кожнага, хто вызнае Мяне перад людзьмі, і Я прызнаю перад Айцом Маім, які ў нябёсах. А хто адрокся б ад Мяне перад людзьмі, ад таго і Я адракуся перад Айцом Маім, які ў нябёсах (Мц 10,32-33).