«З даверам да міласэрнасці Тваёй»: да Бога праз «вузкія сцежкі» хрысціянскай дасканаласці |
Усяго патроху |
19.09.2016 16:14 |
Святы Ян Златавуст апісваў пяць шляхоў, якія вядуць да хрысціянскай
дасканаласці: шчырая споведзь, прабачэнне бліжнім, малітва, міласціна і
пакора. Разгледзім іх больш падрабязна. Грэх забівае, Бог ачышчае
Маючы вольную волю, часта чалавек у сваім жыцці свядома выбірае грэх — шлях зла і цемры. Грэх забруджвае душу і сэрца. У стане цяжкага граху чалавек не мае магчымасці паяднацца з Богам у сакрамэнце святой Эўхарыстыі, пакуль не прыступіць да споведзі і не папросіць прабачэння за свае грахі.
Чытаючы яе духоўны Дзённік, можна заўважыць, што сястра Фаўстына з агідаю гаворыць пра грэх (Дз.1016), падкрэсліваючы неабходнасць пакаяння і важнасць шчырай споведзі.
Агіда да граху паказвае, ці мае чалавек дасканалы жаль за здзейснены грэх. Дасканалы жаль за грахі мае месца тады, калі чалавек шкадуе, што абразіў Бога, Якога любіць як найвышэйшае Дабро. Калі ж чалавек толькі баіцца пакарання за грэх, то мае недасканалы жаль.
Прагненне шчырай споведзі — знак таго, што чалавек знаходзіцца на «вузкай сцежцы» паяднання з Богам. І калі такое прагненне нараджаецца ў душы, гэта таксама дзеянне Божай ласкі.
Але варта памятаць, што да сакрамэнту святой споведзі неабходна прыступаць, шчыра прабачыўшы правіны сваім бліжнім. Прабачэнне ачышчае сумленне і адкрывае шлях на дзеянне Божай ласкі. Калі ж сэрца чалавека будзе абцяжаранае гневам, злосцю, прагненнем помсты бліжняму за ягоныя правіны, то і атрымаць Божае прабачэнне чалавек не зможа; на сумленні ўсё роўна застануцца «брудныя плямы» граху.
Першым папрасіць прабачэння, нават, калі не адчуваеш сябе вінаватым, — гэта не слабасць, а наадварот, сведчанне духоўнай моцы, павагі да бліжняга і перш за ўсё — любові да Бога. Бо, як кажа Езус Хрыстус: «Тое, што вы зрабілі аднаму з гэтых братоў Маіх меншых, вы Мне зрабілі» (Мц. 25,46).
Сам Езус Хрыстус звярнуўся да сястры Фаўстыны, кажучы: «Страта кожнай душы пагружае Мяне ў смяротную тугу. Ты заўсёды суцяшаеш Мяне, калі молішся за грэшнікаў. Найбольш прыемная Мне малітва за навяртанне грэшных душаў; ведай, дачка Мая, што гэтая малітва заўсёды пачутая» (Дз. 1397). А тым больш, выпрошваючы патрэбныя дары і ласкі для іншых, Бог шчодра бласлаўляе і таго, хто моліцца. Малітва — гэта дапамога духоўная, але вельмі каштоўная, таму што малітва не мае цаны. Бескарыслівая малітва з любові мае вялікую моц: яна здольная перамяніць сэрца чалавека. Менавіта так праз малітву дзейнічае Бог.
Засяродзімся над гэтым шляхам хрысціянскай дасканаласці і звернем увагу на тое, як сучасныя людзі ставяцца да міласціны. Звычайна, калі бачыш на вуліцы жабрака, які просіць аб дапамозе, то узнікае першая думка: «калі я яму дам грошы, то пойдзе купіць сабе віна альбо гарэлкі і прап’е». На жаль, многія так мяркуюць, а некаторыя яшчэ і пачынаюць асуджаць жабрака.
Таму нам, хрысціянам, вельмі важна адрозніваць сітуацыі: падманвае чалавек ці ён насамрэч патрабуе дапамогі, паколькі даваць міласціну азначае здзясняць учынкі міласэрнасці, якія падае нам Катэхізіс Каталіцкага Касцёла.
Хрысціянскае вучэнне аб міласціне абапіраецца на любоў да Бога і бліжняга, прычым, любоў бескарыслівую, калі не чакаеш узнагароды ад чалавека, таму што сапраўдная ўзнагарода абавязкова будзе ад Бога. І найбольшаю ўзнагародай з’яўляецца жыццё вечнае ў Божым Валадарстве.
Пра пакору разважалі ўсе святыя, не з’яўляецца выключэннем і святая сястра Фаўстына Кавальская. У Дзённіку сваім яна занатавала, што чысціня пакорнай душы — вялікая. Такая душа «не задумваючыся, нейкім чынам добра ведае, што ў дадзены момант трэба рабіць, а ад чаго адмовіцца. Яна адчувае самае лёгкае дакрананне ласкі і вельмі верная Богу. Яна здалёк пазнае Бога і пастаянна радуецца Богу. (…) Душа знаходзіць любоў і адпачынак у духоўным кантакце ў Богам. Яна размаўляе з Панам, не выказваючы пачуццяў…» (Дз. 115). Я спазнаю ўнутраны шлюб душы з Богам, які знешне аніяк не праяўляецца, — гэта чыста ўнутраны акт душы з Богам. Гэтая ласка прыцягнула мяне ў самы жар Божай любові, я спазнала Яго Траістасць і абсалютную Еднасць Яго Сутнасці. Гэтая ласка адрозніваецца ад усіх ласкаў, яна такая высокадухоўная, што маё недакладнае апісанне нават цень яе не адлюстроўвае» (Дз. 1020).
Бог яднаецца з кожным, хто шчыра адкрывае Яму сваё сэрца, хто імкнецца крочыць «вузкімі сцежкамі» хрысціянскай дасканаласці — імкнецца да святла Божай праўды і святасці, не марнуючы часу на розныя свецкія размовы, абгаворы бліжніх, зайздрасць і іншыя неўпарадкаваныя схільнасці, якія не прыносяць аніякай карысці для духоўнага развіцця чалавека, як асобы. Таму варта сёння кожнаму хрысціяніну задаць сабе пытанне: ці сапраўды я развіваюся духоўна або ўсё яшчэ марную час? |