Аб адпусце мы не прачытаем у Бібліі. Таму, ізноў жа, браты і сёстры іншых веравызнанняў могуць мець, здавалася б, сэнсоўную крытыку ў бок католікаў. Таму, думаю, каб лепш скарыстацца з гэтай збаўчай практыкі і быць больш свядомым хрысціянінам-католікам, варта яе глыбей разумець.

Нядаўна ў Каталіцкім Касцёле ва ўсіх дыяцэзіях свету былі ўрачыста адчынены так званыя «Брамы Міласэрнасці», дзякуючы чаму вернікі на працягу года могуць атрымаць індульгенцыі (адпусты) — ачышчэнне ад часовых караў. Што яны сабой уяўляюць?

Калісьці пробашчу ў адным касцёле ў Заходняй Еўропе, якому было ўжо далёка за семдзесят і які, вядома, меў велізарны жыццёвы і духоўны досвед, задалі пытанне: чаму на сённяшні дзень так зменшылася лічба вернікаў у яго парафіі? Тым больш што гаспадарчая сітуацыя ў гарадку, у якім знаходзілася парафія, была някепская, так што там не было нейкіх дэмаграфічных праблем. На гэта святар адказаў, што, на яго думку, сучасны чалавек стварыў сёння свой штучны свет, насуперак Божаму, і гэтаму штучнаму свету стаў пакланяцца.

Калі пачынаеш разважаць пра муку Пана нашага Езуса Хрыста, пра Яго пакуты і цярпенне, то напрошваецца пытанне: чаму Бог дапусціў здраду і чаму менавіта Юда, адзін з апосталаў, здрадзіў, а не якісьці іншы чалавек?

Кожны з нас, хутчэй за ўсё, чытаў у дзяцінстве байку Крылова “Лебедзь, рак і шчупак”. Пэўна, задумкай аўтара было паказаць, якой важнай справай з’яўляецца супольная, наладжаная, скіраваная ў адзіным напрамку праца людзей. І што людзі, якія не здольныя паміж сабою дамовіцца, якія не ў стане разам супрацоўнічаць, не могуць выконваць пастаўленых перад сабою задачаў і дасягаць пэўных мэтаў.

Напэўна, кожны хрысціянін чуў такое слова, як аскетызм. Але калі і чуў, то ці ўяўляе сабе добра, які сэнс хаваецца за гэтым словам? У кагосьці з нас гэтае слова можа атаясамлівацца з такімі вобразамі, як валасяніца з конскага воласу, жалезныя ланцугі, бічаванне (дарэчы, гэты тып аскетычнага практыкавання ўжываўся яшчэ да Другога Ватыканскага сабору), начныя малітоўныя чуванні, абмежаванне ў ежы, пітве альбо цяпле (хто чытаў біяграфію Айца Піо, ведае, праз якія цяжкія выпрабаванні трэба было прайсці святому ў пачатку свайго манаскага жыцця).

У Евангеллі няшмат звестак аб жыцці некаторых апосталаў, як, напрыклад, аб Філіпу, Барталамеі, аб Якубе Алфеі альбо Сымоне Кананіце. Таксама не знойдзем ў Бібліі інфармацыі аб заканчэнні іх жыцця, акрамя, можа, традыцыі (інакш людскіх пагалоскаў), дзякуючы якой можна даведацца, што некаторыя з іх загінулі на тэрыторыі сучаснай Турцыі, некаторыя ў Эфіопіі альбо ў Індыі. Ці ж з гэтага можна зрабіць выснову аб тым, што жыццё гэтых «нягучных» апосталаў было менш важнае за жыццё іншых, больш слынных — Пятра, Яна альбо Паўла?

Хто з нас не прагне? Быць любімым і любіць. Хто не жадае мець сапраўднага шчырага сябра, з якім можна, як кажуць, пайсці і ў разведку? Жанчына марыць аб сапраўдным мужчыну, мужчына імкнецца сустрэць сапраўдную жанчыну. Шукаем нейкі ідэал. Таму што дзесьці вельмі глыбока, падсвядома жадаем дасканаласці (хаця большасць з нас ведае, якія мы на самой справе і як далёка нам да ідэалу).

Напэўна, большасць з вернікаў каталіцкага веравызнання заўважыла, што ў час Адвэнту (трэцяя нядзеля) і Вялікага посту (чацвёртая) святар, які цэлебруе св. Імшу, апранае арнат ружовага колеру. У Адвэнце гэтая нядзеля называецца gaudere (лац. радавацца), а ў Вялікім посце laetare (асвятляць, прасвятляць). І гэта не проста так.

Калісьці ў дзверы дамініканскага кляштара пастукалі сведкі Іеговы. Так здарылася, што я адчыніў дзверы, і таму пытанні пасыпаліся ў маім накірунку.

Напэўна, многія з нас добра памятаюць той фрагмент Евангелля, дзе Езус Хрыстус літаральна быў выдалены са свайго роднага горада, выгнаны з зямлі, дзе выхоўваўся, дзе сталеў і дзе дарастаў да сваёй будучай місіі. І, напэўна, таксама добра памятаем, як адрэагаваў на гэта Збаўца, зазначаючы між іншым, што няма прарока ў сваёй бацькаўшчыне (пар. Мк 6, 1-10; Лк 4, 16-30).

Яшчэ часам ад часу ў размове можна пачуць у адрас не зусім сціплага і добрага чалавека наступны выраз: «Ты ж нават Бога не баішся». Калісьці гэта выраз меў сваю сілу і ўздзеянне на людзей, калі амаль што ўсе навокал сур’ёзна ставіліся да рэлігійных аспектаў жыцця. Сёння ж ён амаль ні да каго не прамаўляе, тым больш не нясе ўжо сваю маральную нагрузку.

У хрысціянстве можна сустрэцца са шматлікімі перагібамі, якія, на мой погляд, часта ідэалізуюць, а такім чынам і фальсіфікуюць саму ідэю Евангелля. Адным з такіх перагібаў з’яўляецца тое, што жыццё хрысціяніна некаторым з людзей уяўляецца выключна як нейкі пакутны шлях, на якім не павінна існаваць радасных пачуццяў, перажыванняў, узнёслых праяўленняў духа, а таму жарт і смех становяцца чымсьці падазроным і нежаданым (гэтую з’яву яскрава апісаў Умберта Эка ў сваёй кнізе «Імя ружы»).

Кожны можа заўважыць, што сёння мы маем вельмі цікавыя часы. Навуковы прагрэс дае сучаснаму чалавеку незвычайныя, часам нават, здаецца, неабмежаваныя магчымасці, аб якіх не мог падумаць чалавек старажытнасці альбо Рэнесансу.

Напэўна, кожнага з нас турбуюць розныя праблемы, як знешняга, так i ўнутранага характару. Ёсць праблемы, якiя маюць лакальны характар i датычацца меншай групы людзей, напрыклад, сямейныя, а ёсць праблемы больш шырокага радыусу дзеяння, што могуць закранаць ужо ўсю грамадскасць.