Чаму менавіта сям’я лічыцца першай ячэйкай грамадства? Чаму Святое Пісанне заўсёды падкрэслівае прыярытэт сям’і? Якую важнасць нясе ў сабе сям’я для асобы і грамадства?

Прадпрымальнікі павінны служыць агульнаму дабру ўсяго грамадства праз вытворчасць карысных дабротаў і паслуг – такую фармулёўку падае нам Кампендый сацыяльнага вучэння Каталіцкага Касцёла.

Праца непаўналетніх, якая набывае розныя недапушчальныя формы, — гэта від насілля, якое выражана менш яскрава, чым іншыя, але тым не менш з’яўляецца жахлівым.

Правы працоўных, як і ўсе іншыя, грунтуюцца на прыродзе чалавечай асобы і на яе трансцэндэнтнай годнасці. Касцёл вылучае некаторыя з іх, патрабуючы іх прызнання ў юрыдычных сістэмах.

Справядлівы заробак з’яўляецца законным плёнам працы. Заробак - найважнейшы інструмент устанаўлення справядлівасці ў працоўных адносінах.

Перш за ўсё варта адзначыць, што святочны адпачынак з’яўляецца правам кожнага. Бог на сёмы дзень адпачыў ад усёй сваёй працы, якую зрабіў. Мы створаны на Яго вобраз і павінны выкарыстоўваць адпаведны адпачынак і вольны час, што дазволіць нам паклапаціцца пра сваё сямейнае, культурнае, грамадскае і рэлігійнае жыццё. Гэтаму і садзейнічае ўстанаўленне дня Пана.

У працяг нашай папярэдняй тэмы пра агульнае дабро прапаную паразважаць над тэмай прыватнай ўласнасці. Як Касцёл ставіцца да прыватнай уласнасці? Пры якіх умовах чалавек мае права на прыватную ўласнасць і як правесці мяжу паміж прыватнай уласнасцю і агульным дабром?

Агульнапрынятае паняцце “агульнае дабро” Кампендый сацыяльнага вучэння Касцёла падае наступным чынам: гэта сукупнасць умоў грамадскага жыцця, якія дазваляюць супольнасцям ці індывідуумам паўней і лягчэй дасягаць уласнай дасканаласці.

Гаворачы пра сутнасць і характар сацыяльнага вучэння Касцёла, мы адзначылі, што гэта не статычны кодэкс сацыяльных норм, але гэтае вучэнне знаходзіцца ў пастаянным развіцці і дапрацоўцы. Існуе нязменная трывалая база, але са з’яўленнем новых рэалій, кантэкстаў Касцёл шукае і дае адказ таксама на новыя пытанні. Вось пра гэтую нязменную базу пойдзе гаворка сёння.

Усё сацыяльнае вучэнне будуецца на прынцыпе, які сцвярджае непарушную годнасць чалавечай асобы. Галоўная навіна Святога Пісання абвяшчае, што чалавечая асоба з’яўляецца Божым стварэннем, і ўказвае на элемент, які яе характарызуе і адрознівае, а менавіта што чалавечая асоба створана паводле Божага вобразу.

Сярод сацыяльных дакументаў Бэнэдыкта XVI вылучым энцыкліку “Caritas in veritate”, якая была падпісана 29 чэрвеня 2009 года. Насамрэч энцыкліка планавалася да юбілею выхаду энцыклікі “Populorum progressio” ў 2008 годзе, але эканамічны крызіс пачатку года ўнёс свае папраўкі і дапрацоўкі ў змест і структуру энцыклікі.

Пантыфікат Яна Паўла ІІ (1978–2005 гг.) прыпадае на змену эпох, стагоддзяў і ўваходу ў новае тысячагоддзе. Канешне, гэтаму доўгаму храналагічнаму перыяду спадарожнічала шмат змен у грамадстве і ў свеце ўвогуле. Па меры з’яўлення новых паняццяў і сацыяльных падзей Касцёл шукае адказ на тагачасныя  праблемы грамадства.

Павел VI быў Папам Другога Ватыканскага Сабору, хоць і не ён адкрываў гэтую падзею. Менавіта падчас яго Пантыфікату і пад яго непасрэдным уплывам нараджаліся ідэі Сабору, якія пазней атрымоўвалі форму афіцыйных дакументаў і Папа сам іх падпісваў і садзейнічаў публікацыі.

Другі Ватыканскі Сабор ставіў перад сабой пастырскія задачы, але сацыяльныя праблемы так цесна пераплятаюцца з пастырскімі, што нельга было пакінуць іх па-за увагай. І хаця на першапачатковым этапе працы не планаваўся дакумент на сацыяльную тэматыку, але па меры абмеркавання актуальных тэм узнікла патрэба ў падрыхтоўцы такога дакумента. Сярод дакументаў Сабору на сацыяльную тэматыку вылучаюцца два – „Gaudium et spes” i “Dignitatis humanae”, якія шукаюць і даюць адказ на глыбокія хуткія змены тагачаснага свету.