Больш за два тыдні таму, 11 кастрычніка, мы распачалі Год веры; гэты ж дзень, як многія ведаюць, з’яўляецца 50-й гадавінай адкрыцця Другога Ватыканскага Сабору. Няцяжка здагадацца пра інтэнцыі папы Бэнэдыкта XVI, які менавіта да гэтай даты прымеркаваў пачатак Года веры: багацце сваёй веры варта адкрываць у сімфоніі саборнага Касцёла.

«Пазнай сваю годнасць, хрысціянін!» — гэты заклік старажытных Айцоў Касцёла неяк спантанна ўзнік пры думцы аб распачацці Года веры. Хрысціянін з комплексамі адносна сваёй веры, хрысціянін, якія саромеецца сваёй веры, цураецца яе — гэта нейкае непаразуменне. Вучань Хрыста мае ўсе падставы, каб радавацца сваёй адметнасці і з гонарам распавядаць пра сваю веру.

«Хвароба хрысціянства — яно не паспявае за развіццём грамадства»; «Неяк чуў, што раней людзі жылі пад 1000 гадоў. Але Бог зменшыў працягласць жыцця, бо моцна грашылі. Як сучасны чалавек можа паверыць у такое?»; «...людзі перасталі верыць у нейкія канкрэтныя біблейскія байкі»;«[Хрысціяне] больш не падпальваюць, гэта праўда. Але ж падпальвалі, дый як у гісторыі, га, спадар Пётра? Колькі бібліятэкаў, будынкаў, а галоўнае — людзей пагарэла ад хрысціянскай іскры нянавісці да разнастайнасці?»; «...хрысціянская цывілізацыя перажывае перыяд глыбокай старасці і няўхільна рухаецца да сваёй натуральнай смерці» — вось некаторыя рэплікі на мой допіс «Чаму хрысціяне не падпальваюць пасольствы».

Смерць чатырох дыпламатаў, дзясяткі знішчаных будынкаў, тысячы спаленых амерыканскіх і еўрапейскіх сцягаў — вось такі чорны шлейф пацягнуў за сабой аматарскі фільм «Нявіннасць мусульман». Рэакцыя мусульман на знявагу прарока Мухамеда гэтым разам па сваёй гвалтоўнасці пераўзышла рэакцыю ў 2005–2006 гг., калі ў адной дацкай газеце былі змешчаны карыкатуры Прарока.

«Сёлятняе 1 мая мае багатую сімволіку. Абвяшчэнне благаслаўлёным Яна Паўла ІІ, свята Міласэрнасці, першы дзень марыйнага месяца, успамін Юзафа Рамесніка, дзень працы, дваццатая гадавіна выдання энцыклікі Centesimus annus — усё гэта наклалася адно на другое, утварыўшы гарманічнае цэлае, і надало асаблівае гучанне дадзенаму дню: 1 мая 2011 года».

«...Насілле мае свае карані ў хлусні і не можа абысціся без хлусні, намагаючыся здабыць сабе прызнанне з боку сусветнай думкі пры дапамозе абгрунтаванняў, нязгодных з іхняй натурай або нават унутрана супярэчлівых...»

З нагоды 50-годдзя энцыклікі Яна ХХІІІ Mater et Magistra, у якой разглядаюцца разнастайныя грамадскія праблемы, а. Пётр Рудкоўскі OP заахвочвае прысвяціць гэты год разважанню над сацыяльным навучаннем Касцёла. Штотыдзень аўтар рубрыкі будзе прапаноўваць каментары да дакументаў Касцёла, прысвечаных сацыяльнай этыцы.

Ад аднаго лекара, каторы, дарэчы, з’яўляецца таксама дамініканінам, я даведаўся, што на этапе падрыхтоўкі авалодвання прафесіяй медыкам не рэкамендуюць празмерна атаясамлівацца з унутраным станам пацыентаў, беручы пад увагу псіхічнае здароўе медыкаў. Магчыма, ёсць у гэтай рэкамендацыі большая або меншая доля слушнасці, аднак жа... Аднак задаю сабе пытанне, чаму Езус усё ж такі дазволіў, каб «моц выйшла з Яго»? Ну, адказ тут, бадай, просты: каб жанчына, якая ледзь не згубіла апошнюю надзею, стала здаровай.

«„Было Святло праўдзівае, якое асвятляе кожнага чалавека“. У гэтыя дні дазволю сабе перафразіраваць гэтыя словы: „Было Святло праўдзівае, якое задае пытанне кожнаму чалавеку“. Пра што пытаецца? Ці свеціш ты, чалавеча, Боскім агнём? — вось пра што пытаецца Яно».