Бо гэта весела, цікава і займальна. Гэта адкрыццё на культуру іншых народаў. Гэта пошук нечага новага, новых знаёмстваў, перажыванняў, эфектаў.

Сацыяльныя прагнозы сталіся часткаю нашага жыцця. Прагназуюць усё. Напрыклад, якія касцюмы на бліжэйшы Хэлоўін будуць у топе. Аказалася, на думку некаторых, гэта будзе касцюм віруса Эбола альбо касцюм урача-вірусолага.

А што далей? Чаканне таго, пакуль дадуць загад на новыя акцыі з новых нагод?
А можа, чаканне гэтых акцый у ролі гледача, крытыка, заўзятара (у каго лепш выйшла)?
І, калі мінулы год быў Годам веры, то наступны – не-год-веры (як варыянт: год нявер’я)?
Не, далей урачыстасць Нараджэння Пана!

Часам мне як святару даводзіцца чуць такое пытанне: «На якую частку святой Імшы неабходна паспець, каб лічылася, што я на Імшы быў?» Я асабіста чуў розныя меркаванні: на Евангелле, на Эўхарыстычную малітву, на момант кансэкрацыі…

Ні для каго не сакрэт, што Вялікі пост для хрысціяніна з’яўляецца часам падрыхтоўкі да святкавання Перамогі. Кожная перамога патрабуе ад нас вялікіх намаганняў, а часам і стратаў. І ў пэўны момант мы апынаемся ў сітуацыі, калі трэба вырашыць, што для мяне больш важнае: перамога, да якой я імкнуся, ці штосьці, чым трэба ахвяраваць, каб яе, перамогу, асягнуць. Чым важнейшая перамога, тым цяжэйшыя часта трэба панесці страты. Тым цяжэй зрабіць правільны выбар.

Разглядзім гэтае пытанне з пункту гледжання чалавека, які верыць у Божае Аб’яўленне, заключанае ў кнігах Святога Пісання. У Евангелллі паводле Марка Езус кажа: «А пра дзень той або гадзіну ні анёлы ў небе, ні Сын, ніхто не ведае, а толькі Айцец» (Мк 13, 32). Калі ж узяць пад увагу дату 21 снежня 2012 года, то азначала б гэта, што мы ведаем прынамсі дзень.

Вялікі пост для некаторых людзей можа быць часам не проста цяжкіх намаганняў, але часам невыносным. Ён можа стаць часам, калі вушы нашага сэрца ўспрымаюць толькі манатоннасць: «навяртайцеся, кайцеся, спавядайцеся, выракайцеся, адмаўляйцеся…» Манатоннасць і звычка штогадовасці, падмацаваная свядомасцю таго, што з мінулага года мы так і не сталі больш дасканалымі, многіх можа звесці з добрай дарогі і пазбавіць запалу.

Скончыліся святы. Звычайны перыяд. Звычайныя дні. Звычайныя заняткі. Сустрэчы са звычайнымі людзьмі. І, як канфрантацыя,  надзвычай глыбокі, незвычайны сэнс, які часам можна ва ўсім гэтым адкрыць. Паездка на машыне, перадача па радыё, душпастырскі калядны візіт…

Зноў набліжаецца лістапад — час, калі зямлю паступова засцілаюць сваім лісцем клёны, каштаны, ліпы, дубы і …генеалагічныя дрэвы. Лісце, часам, так шчыльна пакрывае зямлю, што ўжо не бачна травы, зеляніны, якой мы па вясне чакаем як знак жыцця. Лісце пакрывае, перашкаджае бачыць… Ёсць шмат рэчаў, якія перашкаджаюць, замінаюць, адцягваюць увагу, зводзяць з добрай дарогі і збіваюць з панталыку.

Наша грамадства настолькі рэлігійна талерантнае, што ў адным горадзе можна знайсці і хрысціянскую святыню, і святыню мастацтва, і святыню спорту, і святыню гандлю… Закон аб свабодзе сумлення і веравызнання не забараняе, па сутнасці, наведваць кожную з іх. Абы толькі не было вайны — гэта значыць, толькі каб не было пагрозы для грамадства. Чым жа лепш наведванне адной святыні за наведванне другой?