Магчыма, вы нават не здагадваецеся, што хімічная залежнасць — гэта хвароба. На яе хварэюць як мужчыны, так і жанчыны, падлеткі і пенсіянеры. Яна знішчае здароўе не толькі бедных або сярэдніх слаёў насельніцтва, але і багатых. Яна мае мноства імёнаў, такіх як: алкагалізм, наркаманія, таксікаманія і іншыя.

«Жыве дзяўчынка і ў сваіх марах і фантазіях чакае і марыць хутчэй сустрэць свайго прынца на белым кані і, нарэшце, збегчы з гэтай абрыдлай хаты. Менавіта таму яна такая далікатная, чулая і спагадная да любога мужчыны, які першы яе абдыме, прылашчыць і абагрэе... Такая дзяўчына калі пакахае, то да канца — на ўсё жыццё. Яна здольная ахвяраваць усім — часам, прэстыжам, прыгажосцю, жаноцкасцю, абы яе каханаму было добра».

«Я не алкаголік. Бо алкаголік — гэта брудная, бясполая істота, якая апусцілася, што ляжыць у канаве ці дзесьці ў кустах, пад плотам. А я не алкаголік. У мяне ёсць жонка, машына, кватэра, добрая праца. У мяне нічога не баліць. У мяне ёсць двое дзяцей. Я не алкаголік, бо ад алкаша брыдка смярдзіць, а я пахну добра; алкаголікі абадраныя і вашывыя, а я чыста апрануты, выпрасаваны і дагледжаны. Які з мяне алкаголік?»

Большасць людзей ужываюць алкаголь проста таму, што гэта з’яўляецца незразумелай традыцыяй нашага беларускага грамадства. Сёння кніжныя прылаўкі мільгаюць складанкамі тостаў на ўсе выпадкі жыцця. Аналізуючы падобныя выданні, разумееш: што б ні рабіў чалавек, дзе б ён ні знаходзіўся — заўсёды ёсць нагода выпіць.

Сёння сучасная беларуская сям’я характарызуецца такімі крызіснымі праявамі, як: зніжэнне нараджальнасці і павышэнне смяротнасці, рост колькасці сем’яў групы рызыкі ці няшчасных сем’яў, зніжэнне ўзроўню здароўя, рост разводаў, няпоўных сем’яў, высокая лічба абортаў.

«Гэта скрыжаванне дзвюх дарог, на якім мы спыніліся перад выбарам: ці змагацца за нашу сям'ю, у жыцці якой утварылася нечаканая прорва, ці змірыцца, што спроба не атрымалася, і паспрабаваць усё пачаць спачатку. Але ў іншым месцы і з іншым чалавекам?»

Калі двое людзей становяцца мужам і жонкай, у сваю сям’ю яны абое прыносяць з сабой асабістае мінулае, культуру, манеру зносін. Два розныя стылі жыцця, два жыццёвыя вопыты і два лёсы зліваюцца ў адно цэлае. Але калі муж ці жонка не валодаюць навыкамі зносін і ўменнем разумець адно аднаго, то блізкіх адносін паміж імі не атрымаецца.

З разважанняў навукоўца: «Кожны вырашае асноўную задачу сэнсу свайго жыцця: „Хаатычнасць і прадвызначэнне пануюць у сусвеце?“».

«І адпусці нам правіны нашы, як і мы адпускаем вінаватым нашым…» — гэтыя словы з малітвы Панскай, якімі многія з нас моляцца штодня, з’яўляюцца заклікам, заклікам да прабачэння. Але ці ўмеем мы прабачаць? Ці ўмеем мы прыняць слабасці, як свае, так і бліжняга?

Назіраючы штодня за сучаснай сям’ёю, аналізуючы мноства гісторый сямейных дысфункцый, узіраючыся ў чыннікі развалу сям’і, вынікамі якіх з’яўляюцца разводы, аборты, безбацькоўства і іншае, мімаволі ўсплывае непрыемная асацыяцыя, што сучасная сям’я — гэта хуткасны цягнік, які імчыцца без прыпынкаў, экспрэсам. Але куды?