Шасцідзясятыя гады адкрываюць шырокія перспектывы: свет ачуняў пасля ваенных разбурэнняў, пачалася дэкаланізацыя, з’явіліся першыя нясмелыя адзнакі пацяплення ў адносінах паміж двума блокамі -  амерыканскім і савецкім. У такой атмасферы Папа Ян ХХІІІ глыбока аналізуе “знакі часу”.

Пантыфікат Пія ХІІ (1939–1958 гг.) прыпадае на асабліва цяжкі час знешнепалітычнай сітуацыі – гады Другой сусветнай вайны і так званай халоднай вайны і пасляваенны доўгі працэс аднаўлення.

У мінулым выпуску рубрыкі мы спыніліся на энцыкліцы “Quadragesimo Аnno” (“Саракавы год” ад 15 мая 1931 года) Пія ХІ – адным з найважнейшых сацыяльных дакументаў гэтага Пантыфікату.

Выраз “сацыяльнае вучэнне” паходзіць ад Пія ХІ і азначае дактрынальны “корпус”, што ахоплівае значныя для грамадства тэмы. Гэтае вучэнне, пачынаючы ад энцыклікі “Rerum novarum” Льва ХІІІ, развівалася ў Касцёле разам з вучэннем біскупаў, якія ўтваралі з ім еднасць.

Мінулым разам, размаўляючы аб пачатках сацыяльнага вучэння, мы адзначылі, што Касцёл заўсёды шукаў адказ на актуальныя для грамадства пытанні. І таксама казалі пра тое, што існуе памылковае меркаванне, нібыта першая сацыяльная энцыкліка паклала пачатак сацыяльнай дактрыне Касцёла. Насамрэч Касцёл заўсёды, ад самага пачатку, шукаў адказы на сацыяльныя пытанні.

Касцёл заўсёды прапаведваў вучэнне аб годнасці чалавека, яго грамадскім і духоўным пакліканні і жыцці ў супольнасці. І таму можна казаць, што сацыяльнае вучэнне Каталіцкага Касцёла – гэта арганічная частка хрысціянскага вучэння. Гэтаму назапашанаму стагоддзямі корпусу сацыяльнага вучэння і будзе прысвечана нашая рубрыка.