Правы працоўных, як і ўсе іншыя, грунтуюцца на прыродзе чалавечай асобы і на яе трансцэндэнтнай годнасці. Касцёл вылучае некаторыя з іх, патрабуючы іх прызнання ў юрыдычных сістэмах:

• права на справядлівую ўзнагароду
• права на адпачынак
• права на ўмовы працы і на тэхналогію, якая была б бяспечнай для фізічнага здароўя працоўных і не парушала б іх маральнай цэласнасці
• права на абарону асобы на месцы працы без парушэння свабоды сумлення і годнасці
• права на адпаведныя субсідыі дзеля ўтрымання беспрацоўных і іх сем’яў
• права на пенсію, на забеспячэнне ў старасці і падчас хваробы, а таксама ў няшчасных выпадках, звязаных з відам выконваемай працы
• права на грамадскі клопат аб мацярынстве
• права аб’ядноўвацца і ствараць саюзы.

Гэтыя правы часта парушаюцца, што пацвярджаюць такія сумныя прыклады, як нізкааплатная праца, праца без аховы ці без належнага юрыдычнага афармлення. Часта ўмовы працы мужчын, жанчын і дзяцей, асабліва ў краінах, якія развіваюцца, настолькі бесчалавечныя, што зневажаюць іх годнасць і шкодзяць здароўю.

Дарачы, сацыяльнае вучэнне таксама лічыць забастоўку правам працоўных, і яна   апраўдана, калі з’яўляецца непазбежным і нават неабходным сродкам для дасягнення станоўчага выніку, калі ўсе іншыя спосабы вырашэння канфліктаў аказваюцца неэфектыўнымі.

Забастоўка, хаця і з’яўляецца пэўным відам ультыматуму, павінна быць заўсёды мірным метадам прадстаўлення патрабаванняў і барацьбы за свае правы. Забастоўка становіцца маральна непрымальнай, калі суправаджаецца насіллем або калі ставіць перад сабой  мэты, непасрэдна не звязаныя з умовамі працы або супярэчныя агульнаму дабру.

Ганна Страшкевіч