Постаць ксяндза Вацлава Пянткоўскага (1902–1991) займае важнае месца ў гісторыі Касцёла ў Беларусі. Да Другой Сусветнай вайны ён скончыў духоўную семінарыю ў Пінску, вучыўся ў Рыме і пэўны час працаваў выхавацелем і выкладчыкам Пінскай семінарыі. Пасля вайны ксёндз Вацлаў не скарыстаўся магчымасцю выехаць у Польшчу, а застаўся ў Беларусі, каб апекавацца вернікамі, нягледзячы на пераслед і ўціск з боку савецкай улады.

У савецкія часы вялікай праблемай для католікаў у Беларусі з’яўляўся недахоп святароў. Тэрмінова патрэбны былі новыя кадры. Менавіта ксёндз Вацлаў Пянткоўскі ўзяўся за вырашэнне гэтай складанай задачы. У Беларусі не было каталіцкіх духоўных семінарый. Ва ўсім СССР іх было толькі дзве — у Рызе і ў Каўнасе. Каб паступіць туды, патрэбен быў дазвол кіраўніка па справах рэлігій аблвыканкама, атрымаць які было надзвычай складана. Таму ў 70-х гадах у сваім доме ў Мядзведзічах ксёндз Вацлаў Пянткоўскі адкрыў падпольную семінарыю. Маладыя людзі, якія дзесьці вучыліся ці працавалі, але жадалі стаць святарамі, у вольны час прыязджалі туды, слухалі лекцыі ксяндза Пянткоўскага, прымалі ўдзел у святой Імшы. У гэтай семінарыі выкладалася кананічнае права, гісторыя Касцёла, філасофія, этыка, замежныя мовы, ігра на фісгармоніі і інш. Дзейнасць семінарыі была добра заканспіраваная. Выхаванцы ксяндза Вацлава Пянткоўскага давучваліся потым ў іншых семінарыях і таемна прымалі святарскае пасвячэнне.

Юрый Дрозд