“Выйдзі і стань на гары перад Панам...” (1 Вал 19, 9а. 11–13а)

А навошта мне пакідаць сваю пячору? Можа, я да яе ўжо прызвычаілася і не згадваю нават, што такога запудзіла мяне ў гэтую ракавінку. І што прымусіць мяне выйсці? Моцны вецер? Землятрус? Агонь? Не. Ціхі ветрык любові, які спагадліва абдымае навокал і лагодзіць кожны боль. Тады можна выйсці, прабываць і слухаць...

Толькі па ціхім ветрыку можна ўзняцца вышэй у неба. Па-птушынаму зрабіць адно кола, потым яшчэ, па спіралі вышэй і вышэй. Моцны вецер не будзе чакаць, пакуль ты раздумаешся і будзеш павольна ўзбівацца ўверх. Сядзі, дзе сядзіш, або ляці, зацяўшыся, да наступнай схованкі.

Лагодны ветрык пакідае рэчы такімі, якія яны ёсць. Не пераносіць будынкі, не вырывае з каранямі дрэвы, не сыпле пяском у вочы. Ён дорыць прахалоду ў спёку, калыхае галінкі, дапамагае дрэвам гаманіць між сабой і няспешна выказаць усё, што ёсць на душы.

Ціхі вецер не раздзьмухае пажар, каб выпаліць агнём эмоцый сэрца, пакінуўшы папялішча. Неўзабаве за спагадай пачнецца выратавальны дождж. Напэўна, ён крыху салёны, як слёзы, але будзе смакаваць, як шчасце.

Тэрэса Клімовіч