На працягу дзевяці дзён, з 4 па 13 кастрычніка, на нашым сайце будуць публікавацца невялікія разважанні як падрыхтоўка да перэгрынацыі фігуры Маці Божай Фацімскай па парафіях Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі.

Фігура фацімскай Панны, перэгрынацыя якой адбудзецца ў межах падрыхтоўкі да 100-годдзя фацімскіх аб'яўленняў, будзе асвячона 4 кастрычніка ў Фаціме Мітрапалітам Тадэвушам Кандрусевічам і дастаўлена ў Беларусь. Пасля заканчэння перэгрынацыі фігура будзе змешчана ў мінскай архікатэдры ў бочным алтары.

Дзень першы. Пачатак фацімскіх аб’яўленняў
Дзень другі. Благаслаўлёныя Францішак і Жасінта
Дзень трэці. Першая таямніца
Дзень чацвёрты. Другая таямніца
Дзень пяты. Першыя суботы месяца
Дзень шосты. Лісты сястры Люцыі

Дзень сёмы. Трэцяя таямніца

13 ліпеня 1917 г. у Кова да Ірыі (Фаціма) былі аб’яўлены тры часткі фацімскай таямніцы. Пра дзве першыя з іх свет даведаўся 31 жніўня 1941 года, пасля таго, як яны былі запісаны сястрой Люцыяй. У лісце сястры Люцыі ад 3 студзеня 1944 г. апісваецца трэцяя частка таямніцы. Яна была абнародавана толькі ў 2000 годзе.

«Пішу ў духу паслухмянасці Табе, мой Божа, які наказваеш мне гэта праз Яго Эксцэленцыю біскупа Лейрыі і Тваю і маю Найсвяцейшую Маці. Пасля дзвюх частак, пра якія я ўжо расказала, мы ўбачылі ўверсе злева ад нашай Пані анёла з вогненным мячом у левай руцэ, ад ззяння якога вырываліся языкі полымя. Здавалася, што яны падпаляць зямлю, але яны згасалі падчас сутыкнення з бляскам, які сыходзіў у яго кірунку з правай рукі нашай Пані. Анёл, паказваючы правай рукой на зямлю, прамовіў гучным голасам: „Пакаянне, пакаянне, пакаянне!“ І ўбачылі мы ў бязмежным святле, якім ёсць Бог, „штосьці падобнае да таго, калі бачыш людзей у люстэрку, калі яны праходзяць перад ім“: біскупа, апранутага ў белае адзенне (у нас было адчуванне, што гэта Святы Айцец), шмат іншых біскупаў, святароў, манахаў і манахінь, якія ўзыходзілі на стромкую гару, дзе стаяў вялікі крыж, збіты з неачэсаных бэлек, быццам з коркавага дрэва, пакрытага карою. Перш чым Святы Айцец дайшоў туды, ён прайшоў упэўненым крокам праз вялікі напаўзруйнаваны і напаўдрыжачы горад, змучаны болем і цярпеннем, ён ішоў і маліўся за душы мёртвых людзей, целы якіх сустракаў на сваім шляху. Прыйшоўшы на вяршыню гары, ён укленчыў каля вялікага крыжа, а потым быў забіты групаю жаўнераў, якія некалькі разоў трапілі ў яго з агнястрэльнай зброі і стрэламі з лука, такім жа чынам былі забітыя адзін за адным біскупы, святары, манахі і манахіні, а таксама шмат свецкіх мужчын і жанчын рознага паходжання і становішча. Па абодва бакі ад Крыжа стаялі два анёлы, кожны трымаў у руках крышталёвую лейку, у якую збіраў кроў мучанікаў і ёю акрапляў душы, што набліжаліся да Бога».

Многія, прачытаўшы тэкст трэцяй часткі Фацімскай таямніцы, былі расчараваныя, бо не спраўдзіліся шматлікія здагадкі і спекуляцыі. Гэты тэкст не адкрывае ні вялікай таямніцы, ні заслоны будучыні. Ён толькі гаворыць пра Касцёл пакутнікаў мінулага стагоддзя, вобразна прадстаўляючы яго цяжка зразумелай сімвалічнай мовай. У сувязі з гэтым кардынал Анджэло Садана кажа, што дадзены тэкст з’яўляецца апісаннем прарочай візіі, падобнай да біблейскіх прароцтваў, якія не апісваюць канкрэтна з’яў, што маюць адбыцца, але сінтэтычна і сцісла ўказваюць на аддаленыя паміж сабой у часе факты, не апісваючы канкрэтна ні іх чарговасці, ні працягласці.

Адносна трэцяй часткі фацімскай таямніцы варта падкрэсліць: калі для разумення першай і другой частак ключавымі з'яўляюцца словы «выратаваць душы», то ў трэцяй — трохразовы заклік да пакаяння: «Пакаянне, пакаянне, пакаянне!» Як не параўнаць гэтыя словы з першым заклікам, з якім Хрыстус звярнуўся да сваіх слухачоў: «Кайцеся і верце ў Евангелле» (Мк 1, 15)?

У лісце Святому Айцу Яну Паўлу ІІ ад 12 мая 1982 г. сястра Люцыя сцвярджае, што таямніца з’яўляецца перш за ўсё заклікам да пакаяння і навяртання. Не трэба казаць, што Бог нас карае; наадварот, людзі самі наклікаюць на сябе пакаранне. Бог, шануючы свабоду, якою адарыў нас, цярпліва папярэджвае і заклікае да вяртання на праўдзівы шлях.

Анёл з мячом, які стаіць з левага боку ад Марыі, нагадвае нам вобразы Апакаліпсісу. Гэта пагроза суду, які навіс над светам. Думка пра тое, што сучасны свет можа загінуць у моры агню — больш не фантазія. Чалавек стварыў зброю нябачанай дагэтуль разрушальнай моцы і працягвае яе ўдасканальваць. Гэта сімвалізуе вогненны меч. У гэты ж час візія ўказвае на моц, якая ў стане выратаваць ад пагражальнай небяспекі — гэта ззяючы вобраз Марыі і заклік да пакаяння, які сыходзіць ад Яе. Такім чынам, візія падкрэслівае значэнне свабоды чалавека: яго будучыня не з’яўляецца нязменна прадвызначанаю, а наадварот, залежыць ад яго самога.

Кс. Кірыл Бардонаў