Дзіўна, што ў новазапаветным аповедзе, які датычыць Вялікадня і тых падзей, якія адбыліся пасля яго, апісваецца вялікая збянтэжанасць. У кананічных Евангеллях ранні Касцёл адкрыта прызнаў, што мінуў пэўны час перад тым, як першыя хрысціяне зразумелі, чым на самай справе было ўваскрасенне і як гэтае здарэнне ўсё змяніла.

Змянілася разуменне вучнямі таго, якім чынам Уваскрослы «прысутнічаў» сярод сваіх братоў. Праз пэўны час Езус аб’яўляўся ім у гэтым змененым целе: у садзе, у Вячэрніку, па дарозе ў Эмаўс і на Галілейскім возеры. Але пасля таго, як гэты перыяд скончыўся Унебаўшэсцем, уваскрослы Пан стаў «прысутны» сярод сваіх братоў сакрамэнтальна: у хросце, які яны павінны былі несці ўсяму свету, у цэлебраванай Эўхарыстыі, у здзяйсненні ўчынкаў братэрскай любові.

Змянілася тое, як вучні разумелі свае абавязкі і заданні на будучыню. Нечаканае ўваскрасенне Езуса, якое выклікала выбух чаканняў, выявіла таксама іх уласнае прызначэнне. Досвед сустрэчы з уваскрослым Панам перамяніў іх жыццё і схіліў першых вучняў да місійнай дзейнасці. Пасля спаслання Духа Святога яны атрымалі ўменне адпаведным чынам сведчыць пра тое, што бачылі і чулі. Ведаючы, што падзеі, якія адбыліся падчас уваскрасення Езуса, таксама з’яўляюцца іх прызначэннем, яны пазней змаглі прыняць мучаніцтва, сведчачы пра тое, што Бог учыніў у Хрысце для збаўлення свету.

Змянілася іх разуменне культу і часу. Вучні Езуса былі пабожнымі габрэямі, для якіх шабат быў прынцыповаю праўдаю іх рэлігійнай свядомасці. Нягледзячы на гэта, ранні Касцёл хутка ўстанавіў нядзелю, а не суботу «днём Пана», бо менавіта ў нядзелю, «на трэці дзень», Езус уваскрос з памерлых. Бэнэдыкт XVI напісаў у другім томе кнігі «Езус з Назарэта»: «Толькі тая падзея, якая пакінула глыбокі след у душах, магла выклікаць такую моцную мадыфікацыю рэлігійнай культуры тыдня. <…> Святкаванне дня Пана, якое было ўласціва хрысціянскай супольнасці з самага пачатку, з’яўляецца адным з самых пераканальных доказаў таго, што ў гэты дзень адбылося штосьці незвычайнае — вучні адкрылі пустую магілу і сустрэлі ўваскрослага Пана».

Паколькі мы жывём у часе, вельмі аддаленым ад падзей Вялікадня, нам цяжка зразумець, наколькі глыбокае ўзрушэнне выклікаў першы Вялікдзень у тых, хто яго перажываў. Таму мы павінны быць удзячныя аўтарам Евангелля, а таксама Касцёлу за тое, што ён прыняў і пацвердзіў іх сведчанне, уключыўшы ў Новы Запавет інфармацыю пра занепакоенасць першых вучняў тагачаснымі падзеямі. Бачачы іх дэзарыентацыю, мы ўсведамляем, што Хрыстус, які паўстаў з мёртвых, змяняе ўсё: час, гісторыю, прароцтвы, надзею, сучаснасць, адказнасць за нашае пакліканне і сапраўднае ўшанаванне Бога. Усё гэта становіцца больш зразумелым дзякуючы сустрэчы з уваскрослым Панам. Становіцца відавочным тоеснасць Бога, які аб’явіўся Ізраэлю ў гісторыі, з Богам, які аб’явіўся ў сваім Сыне.

Нараджаецца Касцёл — сведка праўды пра ўваскрасенне.