Шчаслівае сужэнства. Святарскі цэлібат і сужэнства |
Рубрыка Ватыканскага радыё |
23.11.2016 16:36 |
Сёння ў цэнтры нашай увагі будуць адносіны паміж сакрамэнтамі пасвячэння
і сужэнства. На першы погляд можа здавацца, што паміж імі няма нічога
супольнага, і цалкам справядліва можа ўзнікнуць пытанне: навошта
закранаць гэтую тэму ў рамках праграмы аб духоўнасці сужэнскага жыцця?
Сапраўды, паміж гэтымі дзвюма сакрамэнтамі існуе настолькі шмат
адрозненняў, што яны здаюцца нават супрацьлеглымі. Узгадаем прынамсі пра
цэлібат, у якім жывуць святары. Тым не менш, Катэхізіс Каталіцкага Касцёла збліжае гэтыя сакрамэнты, падкрэсліваючы, што абодва «ўдзяляюць спецыяльную ласку для асаблівай місіі Касцёла і служаць будаванню Божага народу». Яны спрыяюць будаванню касцёльнай супольнасці і збаўленню іншых людзей.
Пасвячэнне намашчае святара на службу Касцёлу і «прыпадабняе яго да Хрыста ў Яго патройнай функцыі: Святара, Прарока і Караля», а таксама да Хрыста-Жаніха. Менавіта ў гэтым заключаецца самая галоўная прычына святарскага цэлібату ў Лацінскім Касцёле. Цэлібат — гэта штосьці нашмат большае за простую традыцыю або дысцыпліну, большае за практычнае патрабаванне або гатоўнасць святара стаць больш даступным для выканання шматлікіх заданняў, звязаных з яго служэннем.
У такім святле святарскі цэлібат з’яўляецца не адмаўленнем каштоўнасці сужэнства, але поўным спаўненнем яго значэння. Урывак з Паслання да Эфесцаў, які адлюстроўвае сужэнскую прыроду сувязі паміж Хрыстом і Касцёлам («Мужы, любіце сваіх жонак, як і Хрыстус палюбіў Касцёл і аддаў сябе за яго, каб асвяціць яго...»), утрымлівае ў сабе навучанне, каштоўнае як для сужэнства, так і для святарскага цэлібату. «Гэты тэкст сапраўды аднолькавы, як для тэалогіі сужэнства, так і для тэалогіі ўстрымання “дзеля Нябеснага Валадарства”, гэта значыць для тэалогіі цнатлівасці і цэлібату», — казаў св. Ян Павел ІІ падчас агульнай аўдыенцыі ў Ватыкане 21 красавіка 1982 г.
Сужэнцы, у сваю чаргу, павінны станавіцца для святара канкрэтным прыкладам сужэнскага дару, які ён прыносіць Касцёлу, у той час як святар павінен адчуваць сябе ўмацаваным у сваім пасвячэнні прыкладам іх узаемнай адданасці. Святар павінен быць здольным бачыць у вернасці сужэнцаў матывацыю для сваёй уласнай вернасці Касцёлу, у той час як парушэнне цэлібату павінна ім бачыцца ў якасці здрады яму. Нават калі ў адносінах да цэлібату ў самім Каталіцкім Касцёле існуюць розныя традыцыі, трэба прызнаць, што сэрцу святара даволі складана прымірыцца з поўным дарам сябе для Касцёла і адначасова поўным дарам сябе для жонкі. |
tt Шаноўныя сябры, калі б у рамках рубрыкі Ватыканскага радыё вы хацелі б атрымаць адказ на пытанні, якія вас цікавяць ці турбуюць, пішыце на адрас: Redazione bielorussa, Piazza Pia 3, 00120, Città del Vaticano, або на e-mail: bela@vatiradio.va |