Ці віншаваць законных сясцёр з 8 сакавіка? |
Усяго патроху |
08.03.2013 03:43 |
(…) Пробашч парафіі думаў, што 8 сакавіка ў яго не будзе надта шмат наведвальнікаў. Ён усеўся ў канцылярыі, каб падрыхтаваць казанне да вечаровага набажэнства з нагоды жаночага дня. Як толькі ён апынуўся за пісьмовым сталом, адразу ж з’явіўся наведвальнік па метрыку, затым прыйшоў іншы запрасіць святара да хворага, яшчэ адзін — наконт хросту дзіцяці. Святар ужо прыняўся пісаць метрыку, як у пакой нечакана заляцела нейкая жанчына. Яна была вельмі ўзбуджана і ўзрушана, злосць у ёй так і кіпела. — Ксёндз-пробашч, — гаварыла яна хутка, на павышаных танах, — прашу Вас зараз жа з ёю разабрацца, інакш я пайду, куды трэба! — Прабачце, — спакойна адказаў святар. — Вы ж бачыце, што ў мяне наведвальнік. Прашу пачакаць у вітальні. — Няма ў мяне часу на чаканне! Прашу неадкладна заклікаць яе да парадку. — Не ведаю пра каго гаворка… Калі ласка, пасядзіце ў вітальні і пачакайце некалькі хвілін, пакуль я абслужу гэтага спадара. Ксёндз працягваў спакойна пісаць, не звяртаючы больш увагі на ўсхваляваную жанчыну. Тая, бачачы, што пробашч не рэагуе, ляснула дзвярыма і выйшла. Ледзьве наведвальнік выйшаў з канцэлярыі, яна зноў з’явілася, гэтым разам з хлопчыкам гадоў дванаццаці. І зноў кінулася штармаваць. — Я ёй не дазволю крыўдзіць маё дзіця! Што яна сабе думае? Калі ксёндз-пробашч з гэтым не разбярэцца, то я ёй вочы выдрапаю! — Прашу вас сесці, — спакойна працягваў святар, які, як бачна, прывык да тых, хто любіць урывацца без папярэджання. — Не буду сядаць! — А я не буду з Вамі размаўляць. Калі Вы прыйшлі штосьці ўладзіць, то прашу Вас сесці і размаўляць спакойна. Жанчына раптам змоўкла і села на край крэсла. Тады пробашч сказаў: — Зараз я магу з Вамі пагаварыць, але спачатку я хацеў бы Вас павіншаваць з сённяшнім святам. Бо сёння Дзень жанчын. Слухаю вас? Чым я магу служыць? — Я тут з-за майго сына. Чаму яна яго крыўдзіць? — Хто — яна? Пра каго гаворка? — Ну, гэта сястра, якая вучыць рэлігіі. — Сястра? Пакрыўдзіла Вашага сына? Ды яна за любое дзіця скокнула б у агонь. Не жартуйце так, калі ласка. — Менавіта, што пакрыўдзіла. Уз’елася на майго сына. Ужо ў трэці раз паставіла яму па рэлігіі тройку за чвэрць! Вы сабе ўяўляеце? Другія дзеці маюць пяцёркі, а мой сын — тройку! — Можа, проста Ваш сын не ведаў таго, што патрэбна? — А што тут ведаць? Няўжо недастаткова таго, што ён ходзіць на заняткі? Замест таго, каб пахваліць, зацікавіць — тройку ставіць, каб толькі яго ад веры адвярнуць. І гэта робіць законніца! — Чаго ж Вы, уласна кажучы, ад мяне хочаце? — Хачу, каб ксёндз-пробашч загадаў ёй паставіць майму дзіцяці пяцёрку па рэлігіі! — Ну што ж… Гэта ў маёй моцы як пробашча, але толькі я павінен спачатку дзіця праэкзаменаваць. Быць можа, сястра памылілася. Няма людзей, якія не памыляюцца. Пробашч падняў слухаўку тэлефона і набраў нумар. — Скажыце, калі ласка, сястры, каб зайшла ў канцэлярыю з журналам. Ён паклаў слухаўку і звярнуўся да хлопчыка. — У мяне няма… — Забыўся дома? — Не, — заспяшалася на дапамогу маці, — я не патрабую, каб ён вёў сшытак, каб яго не перагружаць. — Ты не вядзеш сшытак, аднак, напэўна, у цябе добрая памяць. Назаві тры апошнія тэмы па рэлігіі, пра якія казала сястра. — А ў якім ты класе? — У пятым. — А якая адзнака была ў пасведчанні за чацвёрты клас? — Не ведаю. Я не атрымліваў пасведчання. — А скажы мне, што ты ведаеш з малітваў? Назаві дзесяць Божых запаведзяў. Хлопчык толькі паціснуў плячыма. Увайшла сястра. Пробашч узяў з яе рук журнал і стаў праглядаць. Хлопчык не адказаў ні на адно. Пробашч зазірнуў у калонку наведванняў. — Паслухай, маладзец. Ты пачаў хадзіць прыкладна з паловы кастрычніка. Два разы не быў у лістападзе, адзін раз — у снежні, раз — у студзені і два разы — у лютым. Не быў на рэкалекцыях падчас каляднага посту і на мінулым тыдні на велікапосных. Чаму? — Таму што ў яго шмат заняткаў у школе, — патлумачыла маці, — ён ходзіць і на англійскую мову, і ў спартыўную секцыю, і ў розныя кружкі. Я хачу, каб мой сын атрымаў рознабаковую адукацыю. — Я пытаюся яшчэ раз, навошта Вы сюды прыйшлі? — Для таго, каб сястра не ставіла яму тройку па рэлігіі. Ходзіць на заняткі, і тое ўжо нядрэнна, за гэта яму ўжо пяцёрка належыць… — Але ж ён нічога не ведае! — Вы мяне здзіўляеце, ксёндз-пробашч. Рэлігія ж — не школьны прадмет, каб яго вучыць. Навошта яму патрэбныя будуць усе гэтыя веды? — Прабачце, для веруючага чалавека Закон Божы — гэта найважнейшы прадмет. Звяртаю Вашу ўвагу на тое, што сястра пакрыўдзіла гэтага хлопчыка тым, што не паставіла яму двойку. Гэта ўсё, што я магу Вам сказаць. — Ах, так?! — сарвалася маці са стула. — Выглядае, што і Вы таксама такі? Значыць, і святар ад святой веры адварочвае? Няма справядлівасці ў касцёле! Яшчэ здзіўляюцца, чаму людзі сыходзяць са святыні, а самі іх выганяюць бязглуздымі патрабаваннямі! Добра! Не прыйдзе больш мой сын на рэлігію! — у злосці яна выскачыла з парафіяльнай канцэлярыі. — Мне непрыемна, — сказаў пробашч сястры, — што такія віншаванні сястра атрымала ў жаночае свята. — Нічога, — усміхнулася сястра, — я прывыкла. Гэта мой хлеб штодзённы, толькі што другія бацькі не ідуць з гэтым да ксяндза-пробашча. Ім хапае і таго, што выльюць на мяне сваю злосць за тое, што самі не прасачылі за рэлігійным выхаваннем і адукацыяй сваіх дзяцей. — Няхай сястра скажа мне праўду, колькі дзяцей прынеслі Вам кветкі ў Жаночы дзень? Я бачыў праз акно, што яны ішлі з кветкамі. — У мяне быў сёння толькі адзін урок, але ні адзін з іх не дадумаўся. А гэтыя кветкі дзеці нясуць настаўніцам у школу. Сястра выйшла, таму што праз некалькі хвілін павінны былі пачацца наступныя заняткі. Пробашч хацеў сесці за падрыхтоўку казання, але вырашыў прагуляцца па сакавіцкаму ветрыку, каб супакоіцца, таму што, хоць у размове з наведвальніцай ён і трымаў сябе ў руках, аднак унутрана зусім разнерваваўся. Перад канцылярыяй праходзілі мамы з дзецьмі. «Напэўна, падрыхтоўчы або першы клас», — падумаў пробашч. І мамы, і дзеці неслі ў руках кветкі. Дзецям было весела. Яны падбеглі да пробашча і перакрыкваючы адно аднаго, прывіталіся: Хвала Хрысту! — Навекі хвала, — адказаў пробашч, — а куды гэты вы ідзяце? — На рэлігію! — Колькі цудоўных кветак, — сказаў пробашч, — гэта, напэўна, для сястры. — Не, гэта для настаўніцы ў школе на Жаночы дзень. — А сястры не прынеслі? Сястра ж — таксама жанчына. Дзеці пераглянуліся і пачалі смяяцца, а адна нават падбегла да маці: Маці ўсміхнуліся, прыняўшы гэта за жарт з боку пробашча, і пашлі ў залу. За імі пабеглі дзеці. Пробашч хацеў вярнуцца ў канцылярыю, але застаўся на плошчы перад святыняй, каб зрабіць яшчэ кола, таму што зараз яму не трэба было спяшацца: тэма для казання была ўжо гатовая. Паводле кнігі а. Браніслава Канта «Хто гэта такі?» |