«Такім чынам, у таго, хто жыве верай, душа поўная новых думак, новых схільнасцяў, новых меркаванняў; перад ім адкрываюцца новыя перспектывы, асветленыя нябесным святлом (…). Патрэбай для яго становіцца пачатак новага жыцця, супрацьлеглы свету, які яго ўчынкі лічыць вар’яцкімі» (бл. Шарль дэ Фуко).

У апошні час, размаўляючы са знаёмымі, вельмі часта чую ў іх голасе непакой і трывогу за лёсы сем’яў і выхаванне ў іх дзяцей. Афіцыйная статыстыка кажа пра тое, што на 90 заключаных шлюбаў прыпадае 61 развод у год. У чым прычына разводаў — няхай разбіраюцца эксперты. Я ж хачу звярнуць увагу на духоўны бок шлюбу.

Найсвяцейшая Панна Марыя ведала, чаго Яна жадае. «Вось Я, слуга Панская», — так Яна назвала сябе. А як ты назавеш сябе? Кім ты даводзішся Пану Богу? Марыя не разумела ўсяго таго, што адкрываў Ёй Бог, але Яна захоўвала Яго словы ў сваім сэрцы, а самае галоўнае — была Яму верная. Яна атрымала перамогу ў цяжкай бітве, таму што Бог быў з Ёй, а Яна — з Богам. Яна збаўлена. І таму Яна — жанчына, апранутая ў сонца; пад нагамі ў Яе — месяц, і на галаве Яе — вянок з дванаццаці зорак.

Самае каштоўнае для мяне ў хрысціянскай веры — гэта сакрамэнт Эўхарыстыі. Я часта задумваюся над тым, ці рашылася б я пайсці за Езусам Хрыстом, калі б Ён не памёр за мяне, ці хапіла б у мяне мужнасці прысвяціць сябе Богу і быць Яму вернай, калі б Хрыстус не карміў мяне штодзённа сваім Целам? Эўхарыстыя, Найсвяцейшае Цела і Кроў Езуса Хрыста — гэта фундамент, залог маёй веры, гэта — крыніца маёй надзеі.

Дух Святы — самая таямнічая асоба Найсвяцейшай Тройцы. Мы менш за ўсё ведаем пра Яго, хоць Ён знаходзіцца ў цэнтры ўсіх самых важных падзей, звязаных з гісторыяй нашага збаўлення. «Дух нябачны, але мы Яго ведаем дзякуючы Яго дзеянню, калі Ён нам адкрывае Слова і калі дзейнічае ў Касцёле».

Уваскрасенне Езуса Хрыста — галоўны фундамент і прадмет хрысціянскай веры і надзеі. «Калі Хрыстус не ўваскрос, то марнае і прапаведаванне нашае, і вера ваша марная», — кажа святы Павел (1 Кар 15, 14). Хрысціянам даручана ўслед за апосталамі абвяшчаць свету гэтую Добрую Навіну: «Хрыстус уваскрос!»

«Калі яны прыйшлі ў месца, якое называлася Гетсэманія, Езус сказаў вучням сваім: „Сядзьце тут, пакуль Я памалюся“. І ўзяў з сабою Пятра, Якуба і Яна; і ахапіў Яго страх і трывога. І сказаў ім: „Засмучана душа Мая аж да смерці; застаньцеся тут і чувайце“. І, адышоўшы крыху ўперад, упаў на зямлю і маліўся, каб, калі магчыма, абмінула Яго гэтая гадзіна; і казаў: „Абба, Ойча! Ты ўсё можаш. Адхілі ад Мяне гэты келіх; але не чаго Я хачу, а чаго Ты“» (Мк 14, 32–36).

«…Тут, на зямлі, Юзафам быў створаны дом, які быў патрэбны Сыну Божаму (…). Вось чаму Касцёл ушаноўвае св. Юзафа. У ім ён бачыць прыклад, якому павінны следаваць усе мужчыны і бацькі, бо іх галоўная задача — узводзіць дом, будаваць сямейны ачаг. Менавіта сюды — у сям’ю — увойдзе новы чалавек, дзіця, якое з’явілася на свет, жаданае і чакаемае мужам і жонкай.

«Бо Ён — мір наш, які ўчыніў адно і другое адзіным і мур варожасці, што падзяляў, зруйнаваў у Целе сваім. А закон запаведзяў знішчыў навучаннем, каб з двух стварыць у сабе новага чалавека, усталёўваючы мір, і ў адным целе зноў прымірыць адных і другіх з Богам праз крыж, забіўшы на ім варожасць. І, прыйшоўшы, Ён абвясціў мір вам, якія далёка, і мір тым, якія блізка. Бо праз Яго мы, адны і другія, маем доступ у адным Духу да Айца. Вы ўжо не чужыя і не прыхадні, але суграмадзяне святых і дамачадцы Бога» (Эф 2, 14–19).

«Бог ёсць любоў; Бог стварыў нас па свайму вобразу. Адпаведна, любоў — гэта самая вышэйшая праява вернасці самому сабе. Без любові чалавек няздольны рэалізаваць сябе. Мастак не можа ствараць, калі ён не любіць сваё стварэнне…

«Смерць ёсць канец зямнога жыцця. Наша жыццё вымяраецца часам, на працягу якога мы змяняемся, старэем, і, як у кожнай жывой істоты на зямлі, смерць уяўляецца нармальным канцом жыцця. Гэты аспект смерці надае нашаму жыццю неадкладнасць: памяць пра тое, што мы смяротныя, служыць таксама напамінам, што мы маем толькі абмежаваны час, каб поўнасцю рэалізаваць сваё жыццё» (ККК 1007).

У ліпені, на канікулах з Богам, мы з дзецьмі вывучалі тэму: «Словы. Што можна зрабіць з дапамогай слова?» Прагледзелі фрагмент з фільма «Стварэнне свету», які дапамог нам дакрануцца да таямніцы і ўявіць сабе, як з дапамогай Слова Пан Бог стварыў бачны свет. Пасля прагляду фільма дзеці з захапленнем і разуменнем паўтаралі, як заклён: «І сказаў Бог: няхай будзе… І сталася так». Бог стварае словам і адкрываецца ў Слове.

Адзін мой знаёмы (вучоны-біяфізік) нядаўна задаў мне пытанне: «Мы, людзі дваццаць першага стагоддзя, здзейснілі вялізны інтэлектуальны скок у развіцці: нанатэхналогіі, генная інжынерыя, мноства навуковых адкрыццяў, а пры гэтым грашым, як пітэкантрапы. Чаму навукова-інтэлектуальнае развіццё не ўдасканаліла чалавека якасна?»

«Род чалавечы павінен дасягнуць адзінства праз шматлікасць; ён павінен вучыцца быць адзіным Касцёлам, захоўваючы ўсю разнастайнасць формаў мыслення і дзейнасці, культур і цывілізацый» (Ян Павел ІІ, «Пераступіць парог надзеі»).

«Тады Ірад, убачыўшы, што мудрацы ашукалі яго, вельмі разгневаўся і паслаў пазабіваць усіх хлопцаў у Бэтлееме ды ва ўсіх ваколіцах яго, ад двух гадоў і менш, паводле часу, які выведаў ад мудрацоў.