У сэрцы кожнага чалавека, часам вельмі глыбока, схаваны пласт надзвычай урадлівай, добрай, высакароднай зямлі. Бог у яе кідае насенне, якое развіваецца непрыкметна для іншых, нават часамі для самога чалавека, але заўсёды відочна для Бога.

Калі разглядаем нашы адносіны з Богам, то можам уявіць іх у выглядзе нармальнага сяброўства, добрай камунікацыі. Непаслухмянасць Адама і Евы Богу, шматлікія знявагі Бога нашымі продкамі, нашыя штодзённыя правіны — гэта ўсё не аслабіла любоў Божую і міласэрнасць да чалавецтва.

Наш Бог Адзіны ў Тройцы. Гучыць як незразумелая і неспасцігальная таямніца нашай веры. Але калі паглядзім з іншага пункту гледжання, то ўбачым, што наш Бог вельмі блізкі.

Праз дар Духа Святога Бог абнаўляе нашыя сэрцы і перамяняе іх, каб мы маглі быць сведкамі Уваскрослага Пана.

Надзвычай кранальны маналог можна пачуць у сённяшнім Евангеллі. Езус звяртаецца да Айца з клопатам і хваляваннем, гледзячы на сітуацыю ў свеце.

Бог як доказ сваёй любові спасылае нам на зямлю Адзінароднага Сына як Збаўцу. Хто прымае Яго Сына як Збаўцу, паказвае Богу, што Яго ведае і любіць. Той, хто трывае ў лучнасці з Езусам, здольны жыць любоўю Божай і рассейваць яе ў сваім акружэнні.

Кожны з нас задумваецца над сэнсам свайго жыцця. Але толькі ў Богу мы можам яго знайсці і быць шчаслівымі.

Хрыстус хоча, каб мы сабраліся ў статку, імя якому - Касцёл. Ён за кожнага чалавека аддаў сваё жыццё, таксама і за нас. Ён хоча, каб мы былі свабоднымі ад граху і маглі прыняць удзел у “святкаванні жыцця вечнага”.

Няўпэўненыя ў заўтрашнім дні, засмучаныя, стомленыя… Спакой вам! Усе нашыя праблемы ўжо неістотныя, бо да нас прыйшоў Уваскрослы Хрыстус. Аб’явіўся і прынёс з сабой усё тое, што было патрэбна кожнаму спрагнёнаму сэрцу.

Божая міласэрнасць – гэта любоў самаадданая, і ніхто не можа фізічна або матэматычна пазнаць важнасць гэтай любові. Яна невычэрпная і незразумелая для чалавечага розуму.

Падчас кожнай Боскай літургіі Хрыстус памірае і ўваскрасае дзеля нас. Але сёння мы асаблівым чынам можам адчуваць вялікую радасць, якую дорыць нам Уваскрослы Хрыстус.

Разважаючы ў Вялікі тыдзень над вядомым кожнаму шляхам Езуса, варта пастарацца быць уважлівым да кожнай хвіліны і кожнага дзеяння Пана ў дачыненні да нас, як шмат гадоў таму, так і цяпер.

Чалавек шмат разоў у жыцці кажа Богу: “Пане, хачу ўбачыць Езуса”. Шмат разоў, калі прыходзіць смутак, боль, расчараванне, самотнасць – нам здаецца, што Езус знікае ў нас з вачэй, што Ён далёка ад нас…

Кожны чалавек носіць у сваёй душы раны, народжаныя першародным грахом. Любоў Хрыста, які быў прыбіты да дрэва крыжа, забівае наш грэх і лечыць раны.

Нічога нас не павінна засмучаць, нічога мы не павінны баяцца, таму што мы дакладна ведаем аб Божай любові да нас і аб тым, што Ён ніколі нас не пакіне.