«Учыніла ў сваім сэрцы невялічкую келлю, дзе заўсёды прабывала з Езусам», — так зрабіла яна, калі склала ў глыбіні свайго сэрца абяцанні вечнай чыстасці, дзякуючы якім адчувала большую сувязь з Богам, сваім Абраннікам.

Вельмі часта сустракаюся з сітуацыяй, якая мяне як спаведніка вельмі непакоіць: шмат людзей, як моладзі, так і дарослых, прыходзіць на споведзь з малітоўнікамі для набажэнстваў, якія яны атрымалі падчас першай святой Камуніі, забываючыся, што тыя малітоўнікі былі адаптаваны спецыяльна для дзяцей і ўсё, што там падаецца – таксама і ў справе рахунку сумлення — разлічана на дзяцей. 

Сутана святара і габіт, несумненна, маюць псіхалагічнае значэнне, паступова нагадваючы тым, хто іх носіць, аб прычынах уласнага выбару і звязаных з ім абавязкаў, умацоўваючы пачуццё прыналежнасці да святарства ці манаства. Аднак чаму духоўныя асобы часам не носяць сутану?

Маю дачку ўжо даўно запрасіла на дзень нараджэння аднагрупніца з дзіцячага садка. Я пагадзілася, таму што забылася, што гэта ўжо будзе пост. І хоць у пост можна святкаваць дзень нараджэння, але не ведаю, што рабіць, таму што там будзе клоўн. А дачка ўжо дні лічыць, у адказ на маё «магчыма, не пойдзеш» плача...

Чаму мы губляем радасць быць хрысціянамі? Чаму радасць жыцця не з’яўляецца сталым пачуццём? Як пачаць радавацца штодзённым падзеям? Пра гэта піша польскі айцец аблат Вацлаў Грыневіч OMI.

Усе мы кажам, што верым, аднак не заўсёды ўсведамляем да канца, чым сапраўды з'яўляецца нашая вера. На самым павярхоўным узроўні мы можам разгубіцца і пераблытаць веру з рэлігіяй, з пошукам не Бога, а супакою і стабільнасці, або з задавальненнем нейкіх сваіх эгаістычных унутраных жаданняў, схаваных у падсвядомасці.

Дзеці з заплечнікамі, бацькі з торбамі — розныя людзі сярод штодзённай мітусні заходзяць у касцёл для ўдзелу ў раратніх Імшах. Гэта прыгожае сведчанне таго, што заўсёды можна знайсці час для Бога.

У разважанні пра крызісы у святарскім жыцці гаворка ідзе не пра тое, якія існуюць праблемы святароў, але пра тое, якое іх паходжанне. 

Прашу – не дурыце дзецям галаву, кажучы ім пра д’ябла, які сядзіць у гарбузе на школьным калідоры або ў намаляваным шкілеце. Гэта Езус, а за Ім і хрысціянін, з’яўляецца Панам матэрыі, а не злы дух. Так, шатан – гэта зло, з ім няма дыскусій і забаваў. Таму хрысціянін глядзіць на свайго Збаўцу, а не на злога і свае псеўда-змаганні са злом.

«Campus Misericordiae» — гэта месца, у якім у наступным годзе моладзь з усяго свету сустрэнецца са Святым Айцом. У Бжэгах, на мяжы Кракава і Вялічкі, працягваецца інтэнсіўная падрыхтоўка да гэтай сустрэчы.

Таямніца Найсвяцейшай Тройцы з даўніх часоў захапляла тэолагаў. Праўда, многім вернікам усё роўна — у трох асобах Адзіны Бог ці не.

Многія з нас думаюць, што адзінае месца, дзе можна знайсці Бога, — гэта касцёл. І многія трапляюць у такую хітрую пастку. Але калі мы не стараемся шукаць Бога ва ўсім і ўсюды, то можам упусціць вялікія магчымасці для дапамогі, выратавання, аздараўлення і духоўнага росту. Вось пяць месцаў, дзе вас чакае Бог.

Як мы пераважна спавядаемся? Найчасцей прыгадваем розныя парушэнні Дэкалога, касцёльных запаведзяў, наказаў святароў, звернутых да нашага сумлення... Калі мы ўсё гэта не выконваем, тады адчуваем, што нешта ў нас не ў парадку. Мы лічым, колькі разоў зрабілі штосьці кепскае, а потым называем усё гэта ў час сакрамэнту пакаяння. Безумоўна, і гэткая споведзь нам залічыцца, але не да канца яна добрая. Чаму? Таму, што мы ўспрымаем у ёй Пана Бога як суддзю, а споведзь – як судовы працэс альбо допыт, у час якога мы найдакладней павінны назваць усе нашы грахі. Але Бог і так іх ведае, таму мы не маем ніякага шанцу схаваць іх ад Яго.

Як нам, пазбаўленым усялякіх забабонаў, адукаваным сучасным людзям паверыць ва ўваскрасенне Хрыста? Як там на самай справе было з пустою грабніцаю? Як нам канкрэтна ўявіць уваскрасенне? Ці не ёсць гэта толькі нейкі шыфр для таго, каб справа Езуса працягвалася?