Прадказанні аб канцы свету ў 2012 годзе настолькі ўвайшлі ў сучасную масавую культуру, што нават пачалі пранікаць у каталіцкае асяроддзе. Больш таго, нават у беларускай каталіцкай медыяпрасторы пачалі з’яўляцца артыкулы са сцэнарыямі ўсё таго ж Апакаліпсісу-2012.

Акрамя псіхалагічнай інтэрпрэтацыі ўздзеяння гамеапатычных прэпаратаў, варта звяруць увагу на духоўны фактар. Існуе нямала экзарцыстаў, якія выяўляюць існаванне сувязі паміж апантанасцю асобы злым духам і пачаткам ужывання гамеапатычных прэпаратаў. Наколькі абгрунтаванымі могуць быць такога роду асцярогі?

На што гатовы пайсці чалавек, каб вылечыцца ад цяжкай хваробы? Часам ён гатовы аддаць усё, каб толькі вярнуць здароўе. Не знайшоўшы дапамогі ў навуковай медыцыне, людзі пачынаюць шукаць ратунку дзе заўгодна. Яны гатовы пайсці да варажбітоў, шаптух, акультыстаў, чараўнікоў.

Здаецца зразумелым, што з дапамогай сімвалаў людзі могуць выражаць сваё стаўленне да Бога і рэлігіі. Аднак пераважная большасць рэлігійных сімвалаў мае шматзначны характар. Іх значэнне вельмі адноснае, залежнае ад культурнага і гістарычнага кантэксту.

Разважаючы над таямніцай Бога Адзінага ў Трох Асобах, я раптам задумаўся над тым, колькі ўсё ж такі ў нас — хрысціянаў, тэолагаў, пастыраў — пыхі, самаўпэўненасці ў сваіх ведах пра Бога. Праўда, што мы, па-людску, пасля столькіх вякоў багапазнання ведаем вельмі многа. Праўда, што Бог адкрыў пра сябе вельмі многа. Усе гэтыя скарбы адкрываем у Пісанні, Традыцыі.

«Калі я атрымліваў пасаду дзяржаўнага канцлера, ты, кароль, прасіў, каб я спачатку слухаў Бога, а пасля — цябе. Сёння я гіну за тое, што спачатку паслухаў Бога, а пасля – цябе…»

Крызіс, які апошнім часам закрануў беларускае грамадства, многія зводзяць толькі да эканамічных праблем. Гэта тое, што ў першую чаргу кідаецца ў вочы. Праблемы з набыццём валюты, рост цэнаў, ажыятаж вакол пакупкі розных тавараў яшчэ па старых цэнах. Няўпэўненасць у заўтрашнім дні і безабароннасць перад наступствамі крызісу яшчэ больш накручваюць страхі, недавер і агрэсію.

Вялікую занепакоенасць экспертаў выклікала нядаўняе прыняцце парламентам Беларусі праекта Закона «Аб дапаможных рэпрадуктыўных тэхналогіях і гарантыях правоў грамадзян пры іх ужыванні». Пасля публікацыі законапраекта сваю занепакоенасць выказалі ў першую чаргу прадстаўнікі хрысціянскіх канфесій. Між іншым, з афіцыйнай заявай на гэтую тэму выступіў Мітрапаліт Тадэвуш Кандрусевіч.

Праблема адносін паміж свабодай чалавека, Божым Провідам і папулярным у наш час пытаннем аб прадвызначэнні. Ці можна коратка і задавальняюча растлумачыць тое, што ўжо тысячы гадоў імкнецца тлумачыць людзям Святое Пісанне і вучэнне Касцёла? Як сучаснаму чалавеку растлумачыць, чаму людзі грашаць, чаму Бог дазваляе нарадзіцца чалавеку, калі ведае, што ён скончыць у пекле? Або што сказаць тым, хто не можа зразумець, чаму Бог, які ўсё ведае, дазваляе жахі гэтага свету?

Перыяд Вялікага посту — гэта шанец для кожнага хрысціяніна падвергнуць евангельскай рэвізіі сваё жыццё. Інстынктыўнае жаданне дабра і не менш уласцівая чалавеку лянота спрыяюць таму, што многія гэтую рэвізію зводзяць да вылічэння балансу паміж дабром і злом.

Хрысціянскае яднанне — гэта супольнасць, дзе ўсе слухаюць перадусім Бога. Багацце магчымасцей яднання ў Пану — адзінай найвышэйшай мэце — адкрывае для хрысціянскай супольнасці вялікія далягляды адзінства ў разнароднасці.

У прастору мас-медыя запушчана яшчэ адна «качка» пра тое, нібы Папа змяніў «сваё меркаванне» адносна дапушчальнасці прэзерватываў і кантрацэпцыі. Сфабрыкаваная кімсьці «навіна» і прадказальны антыкаталіцкі каментарый шырока перадрукоўваецца нават афіцыйнымі інтэрнэт-парталамі многіх інфармагенцтваў.

Многія людзі любяць гаварыць аб праўдзе, але найчасцей не любяць з ёю сустракацца. Яны з лёгкасцю гавораць праўду пра іншых, але з вялікай цяжкасцю — пра сябе. А калі нават нехта памкнецца і стане на парозе адкрыцця праўды — баіцца зрабіць рашаючы крок насустрач неспазнанаму.

Апошнім часам узнікае нямала дыскусій на тэму ўвядзення ў школах прадмету рэлігійнай культуры. Можна з разуменнем аднесціся да дыскусіі на тэму відавочных праблем, звязаных з тым, хто і як можа выкладаць гэты прадмет. Аднак варты ўвагі сам спосаб дыскусіі праціўнікаў увядзення ў школах рэлігійнай адукацыі. Варта звярнуць увагу на іх уяўленні аб хрысціянстве і прасачыць, на чым грунтуецца аргументацыя супраць рэлігійнай адукацыі ў школе.