Чаму нам прасцей дзяліцца злом, болем і пакутамі, чым дабром, поспехам і радасцю? Чаму мы баімся дзяліцца добрымі падзеямі (навінамі), радасцю? Нас могуць няправільна зразумець? Сёння разважаем над 7-й запаведдзю — «Не крадзі».

«Калі жаніх спазняўся, то задрамалі ўсе і паснулі» (Мц 25, 5). Прыпавесць пра дзесяць паннаў змяшчае ў сабе верш, які на першы погляд супярэчыць ідэі чування, пра якое чытач Евангелля паводле св. Мацвея разважаў крыху раней.

Сем патоў сыдзе, пацямнее ў вачах, і ногі падкосяцца, але нельга кінуць мясіць, пакуль цеста не стане гладкім, як гліна. Дзеля чаго я прыгадваю гэта ўсё? Бо мала жадання «раздаць сябе іншым», мала прыкласці ўсе намаганні, каб дамяшаць закваску Божага Валадарства ў кожны аспект і кожную сферу свайго жыцця.

Генеральная споведзь ці споведзь з усяго жыцця (або з вялікага перыяду жыцця) практыкавалася ў Касцёле з самага пачатку. Шмат святых і благаслаўлёных карысталіся сакрамэнтам пакаяння і паяднання з усяго жыцця.

У першым фільме па «Хроніках Нарніі» Клайва Льюіса ёсць вядомая сцэна, дзе Люсі амаль заснула пад гранне фаўна на дудачцы, што магло прывесці да бяды, але схамянулася, на долю секунды ўбачыўшы ў агні каміна...

Чытач пад нікам Ben Binben задае пытанне: «Дапамажыце, калі ласка, з тлумачэннем урыўка з кнігі прарока Амоса (Ам 6, 10). Мне не зусім зразумела, што азначае выраз “Маўчы! Бо нельга ўжываць імя Пана!” у кантэксце дадзенага верша».

Катэдра ў Кёльне — сімвал горада, з’яўляецца месцам, якое найбольш часта наведваюць у перыяд Божага Нараджэння. Пры гэтым найбольшую цікавасць у турыстаў выклікае рэліквіярый трох каралёў, які знаходзіцца за галоўным алтаром.

У перыяд Божага Нараджэння і пасля святы ў кожнай парафіі адбываецца душпастырскае наведванне сем’яў — так званая каляда. У Каталіцкім Касцёле да душпастырскага візіту абавязвае кананічнае права, якое прадпісвае наведванне сем’яў для пашырэння веры і аказання неабходнай духоўнай дапамогі.

На адным атэістычным сайце прадстаўлены правакацыйны аргумент адносна існавання Бога: «Why Won’t God Heal Amputees?» (чаму ж Бог не вылечыць ампутацыю?).

Я люблю падарункі. Я люблю дарыць іх і, зразумела, вельмі люблю іх атрымліваць. Але некалькі гадоў таму я дакладна зразумеў, што падарункі, якія сыходзяць ад самага сэрца да іншага сэрца, нашмат больш каштоўныя, чым тыя, якія звычайна знаходзяць пад ялінкаю.

Вігілія Божага Нараджэння – урачыстае свята, якое завяршае адвэнтавы перыяд. Слова «вігілія» лацінскага паходжання і азначае чуванне. З даўніх часоў у Касцёле існуе звычай: дзень перад вялікай урачыстасцю вернікі захоўваюць строгі пост і ўсю ноч чакаюць гэтага свята, молячыся разам.

Ва ўспамін Святога Мікалая 6 снежня да дзяцей прыходзіць не толькі сам Святы Мікалай, але і яго «напарнік» Крампус — «калядны д’ябл». Гэта міфічная істота альпійскага рэгіёна найбольш распаўсюджана ў Аўстрыі.

Звычай ставіць ёлку на Божае Нараджэнне ведае сёння ўвесь хрысціянскі свет. У Заходняй Еўропе ён існуе з канца XV ст., а на нашых землях укараніўся толькі ў ХІХ ст. Адкуль пайшла гэта традыцыя?

Для мяне «быць маці» — гэта адзін з найбольш удзячных і складаных заняткаў, якія былі ў маім жыцці. Гэта праца поўная радасці і малых сакрамэнтальных момантаў, якія часта паказваюць мне шлях да Бога сярод руціны звычайных дзён: радасць на дзіцячых тварах, цуд узрастання і развіцця, галасы дзяцей, іх смех.

Іспанскі рэдэмптарыст Padre Damián можа стаць першым каталіцкім святаром, які выступіць у фінале «Еўрабачання». Для гэтага яму трэба перамагчы ў нацыянальным адборы, вынікі якога стануць вядомыя ў сакавіку.