Напэўна, кожны чалавек, які хоць крыху цікавіўся хрысціянствам, меў магчымасць пачуць, што Бог ёсць Любоў. Ужо на першых занятках па рэлігіі мы маглі даведацца аб тым, што Бог сваёй любоўю аднолькава адорвае кожнага чалавека.
Памяць свайго святога заступніка Ірландыя ўшаноўвае 17 сакавіка, і ў гэты дзень таксама адбываюцца гучныя фэсты ірландскай культуры ў многіх краінах свету. Адзначаюць гэтую дату і ў Беларусі.
Думаючы пра ўчынкі міласэрнасці, можам уявіць, нібыта гэта нейкія асаблівыя, гераічныя дзеі, якія для звычайнага смяротнага недасяжныя. Аднак няма нічога больш далёкага ад праўды. Гэтыя ўчынкі знаходзяцца ў межах магчымасцяў кожнага з нас, хоць і трэба пераадолець пэўны парог.
Святое Пісанне хваліць гасціннасць і дае нам шмат прыкладаў, як можна даць прытулак патрабуючым. Можна тут нагадаць усім вядомую прыпавесць пра міласэрнага мамараніна, які сустрэў чалавека, параненага разбойнікамі, і забяспечыў яму жыллё (гл. Лк 10, 30-37). Адкрытасць на патрабуючага чалавека – гэта і ёсць учынак міласэрнасці.
Сутана святара і габіт, несумненна, маюць псіхалагічнае значэнне, паступова нагадваючы тым, хто іх носіць, аб прычынах уласнага выбару і звязаных з ім абавязкаў, умацоўваючы пачуццё прыналежнасці да святарства ці манаства. Аднак чаму духоўныя асобы часам не носяць сутану?
Адсутнасць адзення выстаўляе чалавека на кпіны з боку іншых людзей, чалавек губляе сваю годнасць, становіцца абяздоленым і безабаронным. Прычынай агалення і ўсёй гамы негатыўных пачуццяў, з ім звязаных, з’яўляецца, у большасці выпадкаў, грэх.
У Балівіі ў турме ў Пальмасоле Папа Францішак сказаў вязням: «Перад вамі стаіць чалавек, якому прабачана шмат грахоў. Бог вельмі мяне любіць, хоча мяне збавіць. Сам я не ў стане гэтага зрабіць. Таму Ён пасылае свайго Сына. Сына, які прыносіць Божую міласэрнасць, ператвораную ў акт любові да мяне».
Апошнім часам нават у хрысціянскім асяроддзі сустракаюцца самыя розныя меркаванні адносна таго, можна рабіць тату або не. Каб крыху разабрацца ў гэтай тэме, мы паразмаўлялі з кс. Яўгенам Эйсмантам SAC — святаром, які праводзіць заступніцкія малітвы і малітвы вызвалення ад уплыву зла.
Кожны з нас ведае, чым для чалавека з’яўляецца вада. Асабліва моцна недахоп вады кожны з нас можа адчуць летам, у гарачы, спякотны дзень. Глыток вады, які наталяе смагу, можна сказаць, становіцца тады «на вагу золата».
Часам паўстае пытанне пра сэнс. Навошта я жыву? Дзеля чаго працую? Які сэнс мае ўсё, што адбываецца ў маім жыцці? Тут жа пытанні пра вартасць абранага жыццёвага шляху і месца ў «часапрасторы» (назавём гэта так).
Зусім нядаўна пачаўся Надзвычайны Юбілейны Год Міласэрнасці. Тады быў Адвэнт. Час ляціць хутка, ужо Вялікі пост, і Вялікдзень неўзабаве будзем урачыста адзначаць. Папа Францішак заахвочвае нас, хрысціян, нанова задумацца над учынкамі міласэрнасці дзеля абуджэння сумленняў на патрэбы бедных.
Пра свой шлях да Бога распавядае Дар'я Еўсікава. «Усе Божыя патрабаванні, нават самыя цяжкія, незразумелыя і непрымальныя — служаць для нашага шчасця!» — піша аўтар.
На абвяшчэнне Божага Валадарства Езус заўсёды высылае вучняў па двое, не паасобку, і гэта важна. Калі чалавек робіць нешта адзін, не заўсёды выходзіць добра: там недагледзеў, там не дакончыў, чагосьці не ведаў істотнага, іншае можна было зрабіць лепш, толькі трэба было папрасіць дапамогі...
Ці гэта дрэнна? Быць абыякавым, не клапаціцца, не турбавацца, не лезці. Розныя крыніцы мае гэтая пастава. Гэта можа быць і эгаізм, і альтруізм, бывае так, што чалавек працаваў, узбіраўся вышэй, быў гатовы да ахвяры, калі трэба было, але, не ўбачыўшы ў пэўныя моманты водгуку, кроку насупраць ці разам у адным напрамку, не атрымаўшы патрэбнай падтрымкі, ён апускае рукі, губляе ахвоту і не мае ўжо ні сілы, ні матывацыі штосьці рабіць далей.
У Евангеллі паводле Мацвея ёсць момант, калі апостал Пётр падыходзіць да Езуса з пытаннем, якое гучала наступным чынам: «Пане, колькі разоў я павінен прабачыць, калі мой брат мяне пакрыўдзіць? Ці аж сем разоў?» Адказ Езуса быў катэгарычны: «Не кажу табе, што аж сем разоў, але семдзесят сем разоў».
Напэўна, кожны чалавек, які хоць крыху цікавіўся хрысціянствам, меў магчымасць пачуць, што Бог ёсць Любоў. Ужо на першых занятках па рэлігіі мы маглі даведацца аб тым, што Бог сваёй любоўю аднолькава адорвае кожнага чалавека. 
Памяць свайго святога заступніка Ірландыя ўшаноўвае 17 сакавіка, і ў гэты дзень таксама адбываюцца гучныя фэсты ірландскай культуры ў многіх краінах свету. Адзначаюць гэтую дату і ў Беларусі.
Думаючы пра ўчынкі міласэрнасці, можам уявіць, нібыта гэта нейкія асаблівыя, гераічныя дзеі, якія для звычайнага смяротнага недасяжныя. Аднак няма нічога больш далёкага ад праўды. Гэтыя ўчынкі знаходзяцца ў межах магчымасцяў кожнага з нас, хоць і трэба пераадолець пэўны парог.
Святое Пісанне хваліць гасціннасць і дае нам шмат прыкладаў, як можна даць прытулак патрабуючым. Можна тут нагадаць усім вядомую прыпавесць пра міласэрнага мамараніна, які сустрэў чалавека, параненага разбойнікамі, і забяспечыў яму жыллё (гл. Лк 10, 30-37). Адкрытасць на патрабуючага чалавека – гэта і ёсць учынак міласэрнасці.
Сутана святара і габіт, несумненна, маюць псіхалагічнае значэнне,
паступова нагадваючы тым, хто іх носіць, аб прычынах уласнага выбару і
звязаных з ім абавязкаў, умацоўваючы пачуццё прыналежнасці да святарства
ці манаства. Аднак чаму духоўныя асобы часам не носяць сутану?
Адсутнасць адзення выстаўляе чалавека на кпіны з боку іншых людзей, чалавек губляе сваю годнасць, становіцца абяздоленым і безабаронным. Прычынай агалення і ўсёй гамы негатыўных пачуццяў, з ім звязаных, з’яўляецца, у большасці выпадкаў, грэх.
У Балівіі ў турме ў Пальмасоле Папа Францішак сказаў вязням: «Перад вамі стаіць чалавек, якому прабачана шмат грахоў. Бог вельмі мяне любіць, хоча мяне збавіць. Сам я не ў стане гэтага зрабіць. Таму Ён пасылае свайго Сына. Сына, які прыносіць Божую міласэрнасць, ператвораную ў акт любові да мяне».
Апошнім часам нават у хрысціянскім асяроддзі сустракаюцца самыя розныя меркаванні адносна таго, можна рабіць тату або не. Каб крыху разабрацца ў гэтай тэме, мы паразмаўлялі з кс. Яўгенам Эйсмантам SAC — святаром, які праводзіць заступніцкія малітвы і малітвы вызвалення ад уплыву зла.
Кожны з нас ведае, чым для чалавека з’яўляецца вада. Асабліва моцна недахоп вады кожны з нас можа адчуць летам, у гарачы, спякотны дзень. Глыток вады, які наталяе смагу, можна сказаць, становіцца тады «на вагу золата».
Часам паўстае пытанне пра сэнс. Навошта я жыву? Дзеля чаго працую? Які сэнс мае ўсё, што адбываецца ў маім жыцці? Тут жа пытанні пра вартасць абранага жыццёвага шляху і месца ў «часапрасторы» (назавём гэта так).
Зусім нядаўна пачаўся Надзвычайны Юбілейны Год Міласэрнасці. Тады быў Адвэнт. Час ляціць хутка, ужо Вялікі пост, і Вялікдзень неўзабаве будзем урачыста адзначаць. Папа Францішак заахвочвае нас, хрысціян, нанова задумацца над учынкамі міласэрнасці дзеля абуджэння сумленняў на патрэбы бедных.
Пра свой шлях да Бога распавядае Дар'я Еўсікава. «Усе Божыя патрабаванні, нават самыя цяжкія, незразумелыя і непрымальныя — служаць для нашага шчасця!» — піша аўтар.
На абвяшчэнне Божага Валадарства Езус заўсёды высылае вучняў па двое, не паасобку, і гэта важна. Калі чалавек робіць нешта адзін, не заўсёды выходзіць добра: там недагледзеў, там не дакончыў, чагосьці не ведаў істотнага, іншае можна было зрабіць лепш, толькі трэба было папрасіць дапамогі...
Ці гэта дрэнна? Быць абыякавым, не клапаціцца, не турбавацца, не лезці. Розныя крыніцы мае гэтая пастава. Гэта можа быць і эгаізм, і альтруізм, бывае так, што чалавек працаваў, узбіраўся вышэй, быў гатовы да ахвяры, калі трэба было, але, не ўбачыўшы ў пэўныя моманты водгуку, кроку насупраць ці разам у адным напрамку, не атрымаўшы патрэбнай падтрымкі, ён апускае рукі, губляе ахвоту і не мае ўжо ні сілы, ні матывацыі штосьці рабіць далей.
У Евангеллі паводле Мацвея ёсць момант, калі апостал Пётр падыходзіць да Езуса з пытаннем, якое гучала наступным чынам: «Пане, колькі разоў я павінен прабачыць, калі мой брат мяне пакрыўдзіць? Ці аж сем разоў?» Адказ Езуса быў катэгарычны: «Не кажу табе, што аж сем разоў, але семдзесят сем разоў».
