Вяртаючыся з Ферара-Фларэнтыйскага Сабору, мітрапаліт Ісідар амаль цэлы год прысвяціў наведванню епархій Рускай мітраполіі на землях Літвы і Польшчы, абвяшчаючы царкоўнае паяднанне паміж католікамі і праваслаўнымі.

Сёння мы пагаворым яшчэ аб адной структуры, якая існуе ў Каталіцкім Касцёле, а менавіта аб Сінодзе Біскупаў. Гэта адносна новая структура ў Касцёле, яна была ўстаноўлена ў 1965 годзе Папам Паўлам VI.

Усе вялікія аўтары духоўнай літаратуры прызнавалі, што містычнае жыццё не можа быць не пазначаным выпрабаваннямі, якія з’яўляюцца сапраўднымі этапамі сталення духоўнасці. Часта такія выпрабаванні называюцца “ноччу пачуццяў”.

Мінска-Магілёўская дыяцэзія, якую ўзначальвае Мітрапаліт, з’яўляецца архідыяцэзіяй, а суффрагальнымі дыяцэзіямі з’яўляюцца Віцебская, Пінская і Гродзенская дыяцэзіі, і, адпаведна, біскупы гэтых дыяцэзій з’яўляюцца суффраганамі Мітрапаліта.

У мінулых нашых перадачах мы размаўлялі аб арганізацыі касцёльнага жыцця на найвышэйшым узроўні – гаварылі пра Папу Рымскага, кардыналаў, папскіх легатаў, пра саборы і сіноды, — тое, што датычыць арганізацыі Паўсюднага Касцёла. Сёння ж мы спусцімся на адну ступеньку ўніз і пачнем гаварыць аб мясцовых Касцёлах, у якіх існуе і з якіх складаецца адзін і адзіны Каталіцкі Касцёл, пагаворым аб структуры мясцовых Касцёлаў, іх арганізацыі і іерархіі.

Ужо на працягу некалькіх апошніх праграм у цэнтры нашай увагі знаходзіцца такая актуальная тэма, як духоўнасць сужэнскага жыцця. Сёння прапаную пахіліцца на чарговым пытаннем з гэтай сферы, а менавіта: калі сужэнства можна лічыць пакліканнем у самым моцным і сапраўдным сэнсе гэтага слова?

Што рабіць святару, калі ён убачыць, што ў яго касцёле на Імшы прысутнічае Прэзідэнт, які падтрымаў закон, несумяшчальны з хрысціянскай этыкай, і мае намер прыступіць да святой Камуніі?

Як было сказана ў папярэднім артыкуле, па палітычных прычынах у складзе вялікай дэлегацыі ад Рускай мітраполіі адсутнічалі прадстаўнікі з земляў Літвы і Польшчы, а былі толькі дэлегаты з паўночна-ўсходняй Русі, пераважна з княства Маскоўскага. Як яны перажывалі падзеі ва Фларэнцыі? Якая была іх роля на Саборы?

Мы раслі, а лянота была побач. Мы смяяліся з гультаёў, якія сустракаліся ў дзіцячай літаратуры, у мультфільмах. З цягам часу гэтыя нявінныя, на выгляд, фрагменты, пачалі ўмешвацца ў наш уласны сцэнар спектакля, дзе мы самі сабе рэжысёры, харэографы і акторы. Але цяпер мы ўжо насамрэч шукаем рэцэпт ад бяздзейнасці, прагнем знайсці раўнавагу паміж адпачынкам і вымаганнямі, залатую сярэдзіну паміж пачуццём духоўнай агіды і жыццёвай прадукцыйнасцю.

Думаеце, што вы клапоціцеся пра сябра, сяброўку, мужа, жонку? Нічога падобнага. Падаўляючая большасць людзей не ўмее гэтага рабіць. А вось апякаць – умеюць вельмі добра.

Калі думка пра святарства не дае табе спакою, магчыма, варта зрабіць яшчэ крок наперад і пачаць афіцыйна распазнаваць гэта з дапамогай Касцёла? У гэтым можа дапамагчы менавіта семінарыя, якая з’яўляецца месцам распазнавання паклікання і месцам падрыхтоўкі да выканання святарскага служэння.

Ваенны капелан — святар, які афіцыйна і стала выконвае абавязкі па душпастырству сярод вайскоўцаў, дапамагае ім у баі і штодзённым жыцці. Як жа жывуць і змагаюцца са злом святары, якія служаць Богу і бліжнім у такіх умовах?

Як дзейнічае Касцёл у сітуацыі, калі ў дзеянні біскупскай катэдры ўзнікаюць нейкія перашкоды? Такое пытанне ўзнікае, калі дыяцэзіяльны біскуп поўнасцю пазбаўлены магчымасці ажыццяўляць пастырскія абавязкі ў дыяцэзіі...

Дзейнасць кансэкраваных асобаў у Беларусі разгалінаваная і шматвектарная, кранае ўсе галіны чалавечага жыцця і актыўна ўдзельнічае ў сацыяльна-культурным жыцці грамадства. Разам, у супольнасці, яны імкнуцца ўзбагачаць Касцёл у адпаведнасці са сваімі харызматамі.