Аб тым, як паказана дзейнасць Касцёла ў падручніках, распавёў загадчык кафедры ўсеагульнай гісторыі гістфака Гомельскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Скарыны, кандыдат гістарычных навук, дацэнт Станicлаў Чаропка.
Сёння мы пачынаем гаварыць аб арганізацыі касцёльнага жыцця на самым бліжэйшым да нас узроўні — на парафіяльным. Што ж такое парафія? 1-ы параграф 515-га канону Кодэкса гаворыць, што парафія — гэта акрэсленая супольнасць вернікаў, на стала заснаваная ў мясцовым Касцёле, пастырская апека аб якой пад кіраўніцтвам дыяцэзіяльнага біскупа даручаецца пробашчу, як яе ўласнаму пастыру.
Усе мы кажам, што верым, аднак не заўсёды ўсведамляем да канца, чым сапраўды з'яўляецца нашая вера. На самым павярхоўным узроўні мы можам разгубіцца і пераблытаць веру з рэлігіяй, з пошукам не Бога, а супакою і стабільнасці, або з задавальненнем нейкіх сваіх эгаістычных унутраных жаданняў, схаваных у падсвядомасці.
Дзеці з заплечнікамі, бацькі з торбамі — розныя людзі сярод штодзённай мітусні заходзяць у касцёл для ўдзелу ў раратніх Імшах. Гэта прыгожае сведчанне таго, што заўсёды можна знайсці час для Бога.
Падрыхтоўка да Божага Нараджэння – такое значэнне Адвэнт мае для вялікай колькасці вернікаў. Яны разумеюць, што паставіць дома ёлку ці набыць падарункі – гэта яшчэ далека не ўсё, бо ўсё гэта знешняе і амаль не ўплывае на нашае духоўнае жыццё.
Маладыя сужонкі часта мараць пражыць усё жыццё разам і памерці ў адзін дзень. Вопыт паказвае, што так здараецца далёка не заўсёды і многія пары павінны, рана ці позна, сустрэцца з выпрабаваннем расстання з каханым чалавекам, прычынай якога становіцца смерць.
Мы гаварылі аб арганізацыі працы дыяцэзіяльнай курыі і рады па эканамічных справах, а сёння пагаворым аб іншых арганізмах дыяцэзіі, якія дапамагаюць біскупу выконваць яго абавязкі. Найперш пагаворым аб святарскай радзе.
У разважанні пра крызісы у святарскім жыцці гаворка ідзе не пра тое, якія існуюць праблемы святароў, але пра тое, якое іх паходжанне.
І надыдзе цяжкі час, якога не было з таго моманту, калі пачалі існаваць народы, аж да гэтай пары... І тыя, хто мудры, будуць ззяць, як свяцілы небасхілу, а тыя, хто навучыць многіх справядлівасці — як зоркі на вечную вечнасць (пар. Дан 12, 1–3).
У Гeтсіманіі вучняў змарыў сон. Як ні намагаліся не спаць, павекі закрываліся, і адразу ж навальваліся вобразы, выявы, і нейкі такі цяжар, нібы дурман, які, аднак, не ўдавалася прагнаць ніякім высілкам. Можа, таму, што ўвесь час думаеш, што не спіш, чуваеш, нават молішся, а насамрэч ускідваешся ад сну, калі з табой загавораць.
Сёння мы з вамі працягваем гаворку аб арганізацыі і функцыянаванні дыяцэзіяльнай курыі. Мы паразважалі над фігурамі генеральных і біскупскіх вікарыяў, сёння пагаворым аб заданнях іншых працаўнікоў курыі.
У пятніцу ў магілёўскі абартарый прыйшлі дзве жанчыны, вельмі розныя. Адна з іх – зусім яшчэ дзяўчынка, ёй 14 гадоў, а другая магла б быць яе бабуляй, ёй ужо 50. Адна толькі пачынае дарослае жыццё, другая – ужо стамілася ад яго. Першая прыйшла забіваць сваё першае дзіця, а другая – сёмае ці восьмае, яна ўжо сама не памятае, колькі ў яе было абортаў. Іх аб’ядноўвае адно – яны ненавідзяць сваіх дзяцей.
Дзве запар пятніцы 13-га перажылі мы ў 2015 годзе: у лютым і ў сакавіку. Таксама ў лістападзе 13-я лічба выпадае на пятніцу. Забабонныя людзі асцерагаюцца бяды ў гэты дзень, але Касцёл у каторы раз заклікае не верыць у забабоны. Нават калі ўзяць у прыклад 13 лютага і 13 сакавіка — мінулыя «страшныя дні» — архівы навін за гэтую дату не выдаюць ніякіх надзвычайных здарэнняў.
Хрысціянскае мастацтва было сімвалічным першапачаткова. У жорсткія часы ганенняў маўклівасць сімвала рабіла мастацтва таемным скарбам. Нярэдка першыя хрысціяне даведваліся адзін пра аднаго па таемных знаках. Таямніца сімвала з'яўляецца адначасова змаўчаннем і раскрыццём яго глыбокага сэнсу, нябачнага для недасведчаных, які адкрываецца толькі верным.
Ці даводзілася вам сустракаць у святыні людзей, якія вельмі агрэсіўна і з вялікім імпэтам «павучалі» іншых, як патрэбна сябе там паводзіць, дзе стаяць, як сядзець, калі «капялюш здымаць»? Часам здараецца так, што «вера» для чалавека набывае самыя вялікія маштабы і ператвараецца ў фанатызм.
Аб тым, як паказана дзейнасць Касцёла ў падручніках, распавёў загадчык кафедры ўсеагульнай гісторыі гістфака Гомельскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Скарыны, кандыдат гістарычных навук, дацэнт Станicлаў Чаропка.
Сёння мы пачынаем гаварыць аб арганізацыі касцёльнага жыцця на самым бліжэйшым да нас узроўні — на парафіяльным. Што ж такое парафія? 1-ы параграф 515-га канону Кодэкса гаворыць, што парафія — гэта акрэсленая супольнасць вернікаў, на стала заснаваная ў мясцовым Касцёле, пастырская апека аб якой пад кіраўніцтвам дыяцэзіяльнага біскупа даручаецца пробашчу, як яе ўласнаму пастыру.
Усе мы кажам, што верым, аднак не заўсёды ўсведамляем да канца, чым сапраўды з'яўляецца нашая вера. На самым павярхоўным узроўні мы можам разгубіцца і пераблытаць веру з рэлігіяй, з пошукам не Бога, а супакою і стабільнасці, або з задавальненнем нейкіх сваіх эгаістычных унутраных жаданняў, схаваных у падсвядомасці. 
Дзеці з заплечнікамі, бацькі з торбамі — розныя людзі сярод штодзённай мітусні заходзяць у касцёл для ўдзелу ў раратніх Імшах. Гэта прыгожае сведчанне таго, што заўсёды можна знайсці час для Бога.
Падрыхтоўка да Божага Нараджэння – такое значэнне Адвэнт мае для вялікай колькасці вернікаў. Яны разумеюць, што паставіць дома ёлку ці набыць падарункі – гэта яшчэ далека не ўсё, бо ўсё гэта знешняе і амаль не ўплывае на нашае духоўнае жыццё.
Маладыя сужонкі часта мараць пражыць усё жыццё разам і памерці ў адзін дзень. Вопыт паказвае, што так здараецца далёка не заўсёды і многія пары павінны, рана ці позна, сустрэцца з выпрабаваннем расстання з каханым чалавекам, прычынай якога становіцца смерць.
Мы гаварылі аб арганізацыі працы дыяцэзіяльнай курыі і рады па эканамічных справах, а сёння пагаворым аб іншых арганізмах дыяцэзіі, якія дапамагаюць біскупу выконваць яго абавязкі. Найперш пагаворым аб святарскай радзе.
У разважанні пра крызісы у святарскім жыцці гаворка ідзе не пра тое, якія існуюць праблемы святароў, але пра тое, якое іх паходжанне. 
І надыдзе цяжкі час, якога не было з таго моманту, калі пачалі існаваць народы, аж да гэтай пары... І тыя, хто мудры, будуць ззяць, як свяцілы небасхілу, а тыя, хто навучыць многіх справядлівасці — як зоркі на вечную вечнасць (пар. Дан 12, 1–3).
У Гeтсіманіі вучняў змарыў сон. Як ні намагаліся не спаць, павекі
закрываліся, і адразу ж навальваліся вобразы, выявы, і нейкі такі цяжар,
нібы дурман, які, аднак, не ўдавалася прагнаць ніякім высілкам. Можа,
таму, што ўвесь час думаеш, што не спіш, чуваеш, нават молішся, а
насамрэч ускідваешся ад сну, калі з табой загавораць.
Сёння мы з вамі працягваем гаворку аб арганізацыі і функцыянаванні дыяцэзіяльнай курыі. Мы паразважалі над фігурамі генеральных і біскупскіх вікарыяў, сёння пагаворым аб заданнях іншых працаўнікоў курыі.
У пятніцу ў магілёўскі абартарый прыйшлі дзве жанчыны, вельмі розныя.
Адна з іх – зусім яшчэ дзяўчынка, ёй 14 гадоў, а другая магла б быць яе
бабуляй, ёй ужо 50. Адна толькі пачынае дарослае жыццё, другая – ужо стамілася ад яго.
Першая прыйшла забіваць сваё першае дзіця, а другая – сёмае ці восьмае,
яна ўжо сама не памятае, колькі ў яе было абортаў. Іх аб’ядноўвае адно – яны ненавідзяць сваіх дзяцей. 
Дзве запар пятніцы 13-га перажылі мы ў 2015 годзе: у лютым і ў сакавіку. Таксама ў лістападзе 13-я лічба выпадае на пятніцу. Забабонныя людзі асцерагаюцца бяды ў гэты дзень, але Касцёл у каторы раз заклікае не верыць у забабоны. Нават калі ўзяць у прыклад 13 лютага і 13 сакавіка — мінулыя «страшныя дні» — архівы навін за гэтую дату не выдаюць ніякіх надзвычайных здарэнняў.
Хрысціянскае мастацтва было сімвалічным першапачаткова. У жорсткія часы ганенняў маўклівасць сімвала рабіла мастацтва таемным скарбам. Нярэдка першыя хрысціяне даведваліся адзін пра аднаго па таемных знаках. Таямніца сімвала з'яўляецца адначасова змаўчаннем і раскрыццём яго глыбокага сэнсу, нябачнага для недасведчаных, які адкрываецца толькі верным. 
Ці даводзілася вам сустракаць у святыні людзей, якія вельмі агрэсіўна і з вялікім імпэтам «павучалі» іншых, як патрэбна сябе там паводзіць, дзе стаяць, як сядзець, калі «капялюш здымаць»? Часам здараецца так, што «вера» для чалавека набывае самыя вялікія маштабы і ператвараецца ў фанатызм.
