Для нас, хрысціян, нядзеля – дзень сапраўднай перамогі, які не “порохом пропах”, але крывёю нашага Бога і Збаўцы – Езуса Хрыста. Шмат перамог здабыло чалавецтва на працягу сваёй шматгадовай гісторыі, але перамога Хрыста асаблівая, плёны яе невычэрпныя і вечныя. Яна незвычайная, таму што атрымана не над іншым чалавекам або народам, а над калектыўным і індывідуальным злом.

Вельмі часта ў сваім жыцці мы спяшаемся і, на жаль, спяшаемся дарэмна. Мы стараемся паспець штосьці зрабіць, кудысьці трапіць, штосьці атрымаць, але нават самі не заўсёды разумеем, навошта нам гэта трэба. Дасягнуўшы жаданага, мы ўсё роўна не адчуваем сябе шчаслівымі. Можа, мы проста не туды спяшаемся, можа, робім тое, што ўвогуле не варта рабіць? Здаецца, ведаю, як знайсці адказ на гэтае пытанне.

Многія з нас думаюць, што адзінае месца, дзе можна знайсці Бога, — гэта касцёл. І многія трапляюць у такую хітрую пастку. Але калі мы не стараемся шукаць Бога ва ўсім і ўсюды, то можам упусціць вялікія магчымасці для дапамогі, выратавання, аздараўлення і духоўнага росту. Вось пяць месцаў, дзе вас чакае Бог.

Як мы пераважна спавядаемся? Найчасцей прыгадваем розныя парушэнні Дэкалога, касцёльных запаведзяў, наказаў святароў, звернутых да нашага сумлення... Калі мы ўсё гэта не выконваем, тады адчуваем, што нешта ў нас не ў парадку. Мы лічым, колькі разоў зрабілі штосьці кепскае, а потым называем усё гэта ў час сакрамэнту пакаяння. Безумоўна, і гэткая споведзь нам залічыцца, але не да канца яна добрая. Чаму? Таму, што мы ўспрымаем у ёй Пана Бога як суддзю, а споведзь – як судовы працэс альбо допыт, у час якога мы найдакладней павінны назваць усе нашы грахі. Але Бог і так іх ведае, таму мы не маем ніякага шанцу схаваць іх ад Яго.

Падчас нашай сённяшняй сустрэчы прапаную пахіліцца над такой важнай тэмай, як роля хросных бацькоў у жыцці дзіцяці. Часта сем’і не да канца асэнсоўваюць мэту існавання хросных і іх непасрэдныя функцыі і таму несвядома пакідаюць уласных дзяцей без належнай падтрымкі, важнай для духоўнага росту.

Сутнасць Фацімскага паслання заключаецца не ў таямніцы і не ў іншых знешніх знаках. Яго мэта — гэта навяртанне, пакаянне, малітва і давер Богу.

Мы пачынаем нашыя разважанні аб біскупах — аб тых, хто з Божага ўстанаўлення з’яўляюцца наступнікамі Апосталаў праз дадзенага ім Святога Духа. Яны з’яўляюцца пастырамі Касцёла, настаўнікамі дактрыны, святарамі святога культу і тымі, хто выконвае паслугу кіравання. Менавіта праз біскупскае пасвячэнне — найвышэйшую ступень сакрамэнту пасвячэння — і адзінства з Рымскім Біскупам і Калегіяй Біскупаў кожны біскуп становіцца членам гэтай Калегіі Біскупаў.

Сёння мы працягваем гаворку аб кардыналах Святога Рымскага Касцёла. Раней мы паразважалі аб розных ступенях кардынальскай годнасці, аб тым, хто можа стаць кардыналам.

Як нам, пазбаўленым усялякіх забабонаў, адукаваным сучасным людзям паверыць ва ўваскрасенне Хрыста? Як там на самай справе было з пустою грабніцаю? Як нам канкрэтна ўявіць уваскрасенне? Ці не ёсць гэта толькі нейкі шыфр для таго, каб справа Езуса працягвалася?

Падчас нашых мінулых сустрэч гаворка ішла пра аргументы на карысць перадсужэнскай чысціні, а таксама пра абавязак бацькоў адносна сексуальнага выхавання сваіх дзяцей. Мы заўважылі, што адным з фундаментальных метадаў такога выхавання з’яўляецца ўласны прыклад – неабходна, каб наша жыццё, як бацькоў і сужонкаў, было сумяшчальным з ідэяй аб добрай, сталай сексуальнасці і верных сужэнскіх адносінах. Сённяшняя праграма будзе галоўным чынам адрасавана моцнай палове чалавецтва.

У галоўным алтары пачынала пагрукваць, і паволі абраз з выяваю Святой Тройцы апускаўся ўніз, а за ім адкрывалася фігура Маці Божай. Гэту фігуру сузіраць не даводзілася доўга, толькі пакуль не скончыцца Ларэтанская літанія, якую ў касцёле звычайна спявалі. Пасля Маці Божая зноў закрывалася абразом, а Яся, пяцігадовая дзяўчынка, думала: «А як яна там адна будзе? Аж да наступнага вечара, зусім адна?»

Адной з тэм, якая часта ўздымаецца пры размовах аб Каталіцкім Касцёле, з’яўляецца пытанне існавання цэлібату святароў Рыма-Каталіцкага Касцёла. Многія бачаць яго ненатуральным і непатрэбным, іншыя лічаць, што ён перашкаджае нармальнаму жыццю святара і выкананню яго душпастырскай працы (напрыклад, у сферы дапамогі сем’ям).

Калегія кардыналаў мае свае пачаткі ў біскупах суседніх з Рымскай дыяцэзій, а таксама ў святарах і дыяканах Вечнага горада, якія былі дарадчыкамі Папы.

Прыклад жыцця, убачаны ў канкрэтных людзях, якія ўжо прысвяцілі сваё жыццё Богу і Касцёлу, — гэта быццам святло, якое асвятляе маладыя парасткі пакліканняў. Можна спадзявацца на яго далейшае добрае развіццё менавіта тады, калі на парастак, што вырас на добрай глебе, трапіць хоць бы адзін праменьчык добрага прыкладу або нават адно толькі слова падтрымкі.

Ну што, дзеткі, хочаце казачку? Сядайце тады, слухайце. Аднойчы пастыр вёў свой статак. Прывёў на пашу, кажа: «Ну вось тут вам добра будзе». З гэтага ўсё і пачалося.