Напярэдадні Божага Нараджэння 1925 г., цягніком з Берліна ў Рым прыбыў Апостальскі нунцый у Германіі. Каля цэнтральнага вакзала ён сеў у фурманку і накіраваўся ў бок плошчы св. Пятра. Пад’ехаўшы да ватыканскай брамы каля Тэўтонскага калегіюма, арцыбіскуп падзякаваў фурману і прайшоў за сцены горада.
ХVIII ст. — залатое стагоддзе асветы — скончылася сапраўдным генацыдам. У імя хвалебнай Французскай рэвалюцыі, дэвізамі якой былі словы «свабода, роўнасць, братэрства», на працягу некалькіх гадоў было забіта нашмат больш людзей, чым за ўвесь час крыжовых паходаў, так званых «цёмных стагоддзяў» сярэдневечча, і амаль пяці стагоддзяў дзейнасці інквізіцыі.
Яшчэ перад Ферара-Фларэнтыйскім саборам у Вялікім княстве Літоўскім з'явіліся прынамсі тры ініцыятывы па адбудаванні царкоўнага адзінства (г.зн. уніі) паміж католікамі і праваслаўнымі. Чым жа скончылася ініцыятыва мітрапаліта Грыгорыя Цамблака, аб якой была гаворка ў папярэдняй частцы артыкула.
Дзіўна, што ў новазапаветным аповедзе, які датычыць Вялікадня і тых падзей, якія адбыліся пасля яго, апісваецца вялікая збянтэжанасць. У кананічных Евангеллях ранні Касцёл адкрыта прызнаў, што мінуў пэўны час перад тым, як першыя хрысціяне зразумелі, чым на самай справе было ўваскрасенне і як гэтае здарэнне ўсё змяніла.
У мінулы раз мы пазнаёміліся з 10 прычынамі на карысць перадсужэнскай чысціні. Падводзячы вынікі той размовы, можна нагадаць, што перадсужэнская чысціня дапамагае лепшай камунікацыі паміж заручанымі; спрыяе ўмацаванню сяброўскіх адносін, фундаментальна важных, калі пачуцці пяройдуць у менш гарачую стадыю.
З бояззю і вялікай радасцю разам з жанчынамі бяжым абвясціць усяму свету, што магіла пустая. Сёння на нашай дарозе сведчання становіцца сам Хрыстус Уваскрослы і абвяшчае нам велікоднае пасланне: «Не бойцеся. Ідзіце і скажыце Маім братам: няхай ідуць у Галілею, там Мяне ўбачаць».
Велікодная раніца правакуе нас да разважання на тэму таго, што сталася з Езусам з Назарэта. У пошуку адказу на гэтае пытанне, у першы дзень пасля шабату, Касцёл запрашае кожнага з нас стаць на сцежку, што вядзе да пустой магілы.
Згодна са шматвяковай традыцыяй, пасля рэзурэкцыйнай святой Імшы, якая звычайна цэлебравалася вельмi рана ў нядзелю, адбывалася цырымонiя асвячэння ежы на святочны стол. Вяртаючыся дадому, сям’я сядала за ўрачыстае снеданне, якое, як i сама ежа, называлася «свячонае».
Сёння мы пагаворым аб Калегіі Біскупаў. Праз біскупскае пасвячэнне і іерархічную супольнасць з Рымскім Пантыфікам і іншымі членамі кожны біскуп становіцца членам Калегіі Біскупаў, і гэтая Калегія разам са сваім cтаршынёй — Рымскім Пантыфікам — і ніколі без яго з’яўляецца суб’ектам найвышэйшай улады ў Касцёле.
Тэма перадсужэнскай чысціні з’яўляецца вельмі вострай і актуальнай. Паводле статыстычных дадзеных, у еўрапейскіх краінах планка пачатку палавых аднасінаў да шлюбу паніжаецца, разам з павелічэннем колькасці абортаў сярод непаўналетніх і маладых самотных маці. Лічбы кажуць, што тут каля 50% хлопцаў і 35% дзяўчат маюць сексуальны досвед да 17 гадоў.
Пра гэтыя тры справы і менавіта ў такой чарговасці разважае кардынал Аўгустын Бэа над укрытым жыццём Езуса Хрыста ў Назарэце. Кардынал піша аб сабе, сваёй святарскай самоце, патрэбе ў духоўным узрастанні, аб сваёй працы, якая і ёсць пакліканнем, але ад гэтага не робіцца лягчэйшай. Ягоныя думкі вельмі своечасова гучаць у пост, але не варта забывацца пра гэтыя справы і потым.
Пост, міласціна, малітва — тры ўмовы перажывання Вялікага посту. Гэтыя выдатныя спосабы дадзены нам для таго, каб 40 дзён посту пражыць як мага бліжэй да Евангелля.
У перыяд Вялікага посту, які з’яўляецца часам пакаяння і навяртання, каля канфесіяналаў выстройваюцца доўгія чэргі ў чаканні сакрамэнту Божай Міласэрнасці. Пасля сваіх грэшных учынкаў вернікі прагнуць ізноў вярнуцца да еднасці з Хрыстом і напоўніцу ўдзельнічаць у жыцці вялікай сям’і дзяцей Божых, альбо Касцёла.
У Пасланні да Эфесцаў святы Павел піша: «Цяпер у Хрысце Езусе вы, якія калісьці былі далёка, знаходзіцеся блізка праз КРОЎ Хрыста».
Кожны дзень хрысціянін робіць знак крыжа, але часта ён нават і не задумваецца над тым, для чаго ён гэта робіць і што ўвогуле гэта значыць. Мы так прызвычаіліся да гэтага знака, што ён неяк стаўся для нас простай звычкай. У святыні мы таксама бачым крыж. Шмат хто з нас мае крыж у сваім пакоі, і амаль кожны носіць на шыі крыжык альбо медалік.
Напярэдадні Божага Нараджэння 1925 г., цягніком з Берліна ў Рым прыбыў Апостальскі нунцый у Германіі. Каля цэнтральнага вакзала ён сеў у фурманку і накіраваўся ў бок плошчы св. Пятра. Пад’ехаўшы да ватыканскай брамы каля Тэўтонскага калегіюма, арцыбіскуп падзякаваў фурману і прайшоў за сцены горада. 
ХVIII ст. — залатое стагоддзе асветы — скончылася сапраўдным генацыдам. У імя хвалебнай Французскай рэвалюцыі, дэвізамі якой былі словы «свабода, роўнасць, братэрства», на працягу некалькіх гадоў было забіта нашмат больш людзей, чым за ўвесь час крыжовых паходаў, так званых «цёмных стагоддзяў» сярэдневечча, і амаль пяці стагоддзяў дзейнасці інквізіцыі. 
Яшчэ перад Ферара-Фларэнтыйскім саборам у Вялікім княстве Літоўскім з'явіліся прынамсі тры ініцыятывы па адбудаванні царкоўнага адзінства (г.зн. уніі) паміж католікамі і праваслаўнымі. Чым жа скончылася ініцыятыва мітрапаліта Грыгорыя Цамблака, аб якой была гаворка ў папярэдняй частцы артыкула.
Дзіўна, што ў новазапаветным аповедзе, які датычыць Вялікадня і тых падзей, якія адбыліся пасля яго, апісваецца вялікая збянтэжанасць. У кананічных Евангеллях ранні Касцёл адкрыта прызнаў, што мінуў пэўны час перад тым, як першыя хрысціяне зразумелі, чым на самай справе было ўваскрасенне і як гэтае здарэнне ўсё змяніла.
У мінулы раз мы пазнаёміліся з 10 прычынамі на карысць перадсужэнскай чысціні. Падводзячы вынікі той размовы, можна нагадаць, што перадсужэнская чысціня дапамагае лепшай камунікацыі паміж заручанымі; спрыяе ўмацаванню сяброўскіх адносін, фундаментальна важных, калі пачуцці пяройдуць у менш гарачую стадыю.
З бояззю і вялікай радасцю разам з жанчынамі бяжым абвясціць усяму свету, што магіла пустая. Сёння на нашай дарозе сведчання становіцца сам Хрыстус Уваскрослы і абвяшчае нам велікоднае пасланне: «Не бойцеся. Ідзіце і скажыце Маім братам: няхай ідуць у Галілею, там Мяне ўбачаць».
Велікодная раніца правакуе нас да разважання на тэму таго, што сталася з Езусам з Назарэта. У пошуку адказу на гэтае пытанне, у першы дзень пасля шабату, Касцёл запрашае кожнага з нас стаць на сцежку, што вядзе да пустой магілы.
Згодна са шматвяковай традыцыяй, пасля рэзурэкцыйнай святой Імшы, якая звычайна цэлебравалася вельмi рана ў нядзелю, адбывалася цырымонiя асвячэння ежы на святочны стол. Вяртаючыся дадому, сям’я сядала за ўрачыстае снеданне, якое, як i сама ежа, называлася «свячонае».
Сёння мы пагаворым аб Калегіі Біскупаў. Праз біскупскае пасвячэнне і іерархічную супольнасць з Рымскім Пантыфікам і іншымі членамі кожны біскуп становіцца членам Калегіі Біскупаў, і гэтая Калегія разам са сваім cтаршынёй — Рымскім Пантыфікам — і ніколі без яго з’яўляецца суб’ектам найвышэйшай улады ў Касцёле.
Тэма перадсужэнскай чысціні з’яўляецца вельмі вострай і актуальнай. Паводле статыстычных дадзеных, у еўрапейскіх краінах планка пачатку палавых аднасінаў да шлюбу паніжаецца, разам з павелічэннем колькасці абортаў сярод непаўналетніх і маладых самотных маці. Лічбы кажуць, што тут каля 50% хлопцаў і 35% дзяўчат маюць сексуальны досвед да 17 гадоў.
Пра гэтыя тры справы і менавіта ў такой чарговасці разважае кардынал Аўгустын Бэа над укрытым жыццём Езуса Хрыста ў Назарэце. Кардынал піша аб сабе, сваёй святарскай самоце, патрэбе ў духоўным узрастанні, аб сваёй працы, якая і ёсць пакліканнем, але ад гэтага не робіцца лягчэйшай. Ягоныя думкі вельмі своечасова гучаць у пост, але не варта забывацца пра гэтыя справы і потым.
Пост, міласціна, малітва — тры ўмовы перажывання Вялікага посту. Гэтыя выдатныя спосабы дадзены нам для таго, каб 40 дзён посту пражыць як мага бліжэй да Евангелля.
У перыяд Вялікага посту, які з’яўляецца часам пакаяння і навяртання, каля канфесіяналаў выстройваюцца доўгія чэргі ў чаканні сакрамэнту Божай Міласэрнасці. Пасля сваіх грэшных учынкаў вернікі прагнуць ізноў вярнуцца да еднасці з Хрыстом і напоўніцу ўдзельнічаць у жыцці вялікай сям’і дзяцей Божых, альбо Касцёла.
У Пасланні да Эфесцаў святы Павел піша: «Цяпер у Хрысце Езусе вы, якія калісьці былі далёка, знаходзіцеся блізка праз КРОЎ Хрыста».
Кожны дзень хрысціянін робіць знак крыжа, але часта ён нават і не задумваецца над тым, для чаго ён гэта робіць і што ўвогуле гэта значыць. Мы так прызвычаіліся да гэтага знака, што ён неяк стаўся для нас простай звычкай. У святыні мы таксама бачым крыж. Шмат хто з нас мае крыж у сваім пакоі, і амаль кожны носіць на шыі крыжык альбо медалік.
