З грэчаскага боку галоўнымі ініцыятарамі падпісання уніі ў Фларэнцыі выступілі Вісарыён, мітрапаліт Нікейскі; Ісідор, мітрапаліт Кіеўскі і ўсяе Русі; і візантыйскі імператар Іаан VIII Палеолаг.

Вы ведаеце, што Бог нас любіць? Чулі, што Ён добры і хоча, каб усе былі шчаслівымі? Часта ўзгадваю пра гэта ў розных сітуацыях. Вось, напрыклад, як вы думаеце, чаго Бог больш хоча – каб я не еў сёння каўбаскі ці каб я быў шчаслівы? Напэўна, каб быў шчаслівы. Таму з'ем каўбаску. А яшчэ нядаўна прыснілася мне, што я хачу развесціся са сваёю жонкаю і ажаніцца з іншай. Чаго Бог больш хоча – каб я тупа выконваў літару закону ці каб я быў шчаслівы? Канешне, каб быў шчаслівы. А паколькі шчасце маё я бачу з іншай жанчынай... Што такое, дарагая? Чаму ў цябе ў руках патэльня? Супакойся, гэта быў толькі сон!

Апошнім часам становіцца ўсё больш распаўсюджанай практыка крэмацыі, у якасці альтэрнатывы пахаванню ў зямлі. Напрыклад, у Мінску колькасць крэмацый складае трэцюю частку ад усіх пахаванняў. Яна расце з кожным годам, што ў не апошнюю чаргу звязана з перапоўненасцю традыцыйных могілак. У сувязі з гэтым узнікаюць пытанні — як Касцёл ставіцца да спалення цела памерлага, захавання яго праху ў пахавальнай урне ці яго развейвання? Адказаць на іх мы паспрабуем у сённяшняй праграме.

У другі дзень сёлетніх урачыстасцяў Будслаў яшчэ больш пястрэў рознымі людзьмі, гучаў рознымі галасамі, становячыся нечым адзіным і велічным у Беларусі, але адначасова складзеным з розных і адметных людзей, з якіх кожны без выключэння стварае гісторыю духоўнага сэрца Беларусі.

Апошнія кіламетры да Будслава, да ўваходжання ў базыліку, да працэсіі на каленях са скрухаю перад святасцю Маці Божай напоўненыя асаблівай прыгажосцю, асаблівым настроем пілігрымаў і асаблівымі знакамі, якія сведчаць пра тое, што пілігрымка прынесла свой плён і змены ў сэрцы кожнага.

У працяг нашай папярэдняй тэмы пра агульнае дабро прапаную паразважаць над тэмай прыватнай ўласнасці. Як Касцёл ставіцца да прыватнай уласнасці? Пры якіх умовах чалавек мае права на прыватную ўласнасць і як правесці мяжу паміж прыватнай уласнасцю і агульным дабром?

Пілігрымаванне можа стаць не толькі ахвярай у пэўнай інтэнцыі, але і пошукам сябе, выпрабаваннем сваёй волі і характару, пазнаннем свайго ўнутранага свету, засяроджаннем над сваёй верай — яна бескарысная ці шукае свайго?

Апошнім часам баба Нюра часта чула галасы нібы з неба. Вось і цяпер, задумаўшыся пра нешта, пад гоман застолля раптам пачула:

Агульнапрынятае паняцце “агульнае дабро” Кампендый сацыяльнага вучэння Касцёла падае наступным чынам: гэта сукупнасць умоў грамадскага жыцця, якія дазваляюць супольнасцям ці індывідуумам паўней і лягчэй дасягаць уласнай дасканаласці.

Адным з самых цікавых і таямнічых месцаў у Ватыкане з’яўляецца Апостальская бібліятэка. Яна была заснавана па ініцыятыве Папаў Мікалая V і Сікста IV у другой палове XV ст., і на сённяшні дзень тут захоўваецца больш за 1,5 млн. старажытных і сучасных кніг, больш за 8 тыс. інкунабулаў – кніг, выдадзеных у першыя дзесяцігоддзі пасля з’яўлення друкавальнага станку, – сярод якіх каля 65 пергаментных. Акрамя таго, тут захоўваецца каля 150 тыс. манускрыптаў, каля 300 тыс. манет і медалёў і каля 20 тыс. твораў мастацтва.

Не нам судзіць старых, не нам вызначаць, хто на схіле жыцця лічыцца годным павагі, а хто – ганьбы. Занадта дробныя нашыя меры, закароткія думкі... Часта зводзяцца ўсе нашы прэтэнзіі да прыхаванай умовы: каб мы шанавалі вас - падабайцеся нам!..

Каб  зразумець падзеі, звязаныя з Фларэнтыйскай уніяй, працягваем сачыць за ходам палемікі, якую вёў Марк Еўгенік (Эфескі), які ў той час, як здаецца, меў найбольшы інтэлектуальны і духоўны аўтарытэт у візантыйскім царкоўным асяроддзі.

Вельмі часта ў адрас Касцёла можна пачуць прыкладна такія правакацыйныя словы: “Вы пастаянна кажаце пра любоў, міласэрнасць і дабрачыннасць, але ў Ватыкана столькі багаццяў – чаму б не прадаць іх усе і не раздаць грошы бедным?” Каб адказаць на гэтае пытанне, неабходна спачатку скіраваць яго да сябе: чаму я не прадам усё, што маю, і не раздам атрыманых грошай патрабуючым? Напэўна, адказ будзе чаканым: таму што я павінен на нешта жыць, павінен думаць пра будучыню, патрэбы свае і сваіх блізкіх. Тое ж тычыцца і Ватыкана. Калі прадаць усё, што тут захоўваецца, то існаванне цэлай дзяржавы будзе пастаўлена пад сур’ёзнае пытанне.

Гаворачы пра сутнасць і характар сацыяльнага вучэння Касцёла, мы адзначылі, што гэта не статычны кодэкс сацыяльных норм, але гэтае вучэнне знаходзіцца ў пастаянным развіцці і дапрацоўцы. Існуе нязменная трывалая база, але са з’яўленнем новых рэалій, кантэкстаў Касцёл шукае і дае адказ таксама на новыя пытанні. Вось пра гэтую нязменную базу пойдзе гаворка сёння.