У папярэдняй размове мы разважалі аб тым, як змяняецца жыццё сямейнай пары са з’яўленнем першага дзіцяці. Мы заўважылі, што гэтая падзея, хаця і радасная, становіцца сапраўдным выпрабаваннем для маладых бацькоў. У той жа час, аднак, можна сказаць, што нараджэнне дзяцей у шлюбе з’яўляецца падзеяй натуральнай: такую паслядоўнасць нам дыктуе жыццё.
Добрага дня, шаноўныя чытачы! Сустракаемся з вамі па пятніцах, днях, калі Каталіцкі Касцёл узгадвае муку і смерць Езуса Хрыста і калі заахвочвае да пакуты і разважання. З пакаяннем і навяртаннем звязаны і сакрамэнт споведзі. Пра яго мы з вамі працягнем гутарку.
У 1947 г. на берагах Мёртвага мора, у адной з пячор Кумранскай пустыні двума хлопцамі-бедуінамі была знойдзена незвычайная рэч. Шукаючы казу, якая адбілася ад статку, яны заўважылі вузкую шчыліну ў скале. Яна вяла ў невялічкую пячору, а дакладней калідор.
Усход і ўсходнія практыкі сёння ў модзе. «Карысць ёгі для здароўя, працы і сям’і» — падобнага кшталту аб’явы мы можам сустрэць у метро, у пад’ездах нашых дамоў, на аўтобусных прыпынках.
Пачынаючы ад IV стагоддзя магутная Рымская імперыя, на тэрыторыі якой жыла большасць хрысціянаў, пачала ператварацца ў хрысціянскую імперыю з галоўным палітычным цэнтрам у Канстанцінопалі1. Як у гэтай новай сітуацыі ўспрымаўся голас Апостальскага Пасаду, часамі цвёрды і рашучы?
Хто яны, вялікія людзі? З чаго пачыналася святасць святых? Часта пры гаворцы пра нейкую легендарную або святую асобу ўзгадваюць іх дасягненні або гераічнасць. Але не так часта гаворыцца пра тое, што ў пачатках іх велічы або святасці была нейкая асоба, якая паўплывала на ўсё іх жыццё.
Калі б у вас спыталі: якая пара года вам падабаецца больш за ўсё, што б вы адказалі? Многія б назвалі ўсе, акрамя восені. Што ж рабіць, калі лета ў нас занадта кароткае і з яго завяршэннем заканчваюцца канікулы і адпачынкі, а халоднае надвор’е з шэрым настроем, хандрой і апатыяй нават душу не саграе.
Неяк на адным з хрысціянскіх сайтаў прачытала азначэнне споведзі, паводле якога гэта час, калі чалавек называе грахі сваімі імёнамі і прызнае, што вінаваты ў іх. Як вядома, прызнаць сябе вінаватым чалавеку бывает складаней за ўсё, але менавіта гэта дае магчымасць выправіцца, стаць лепшым, удасканаліцца і рухацца наперад. На гэты раз прапануем паразважаць менавіта над сакрамэнтам споведзі.
«Пазнай сваю годнасць, хрысціянін!» — гэты заклік старажытных Айцоў Касцёла неяк спантанна ўзнік пры думцы аб распачацці Года веры. Хрысціянін з комплексамі адносна сваёй веры, хрысціянін, якія саромеецца сваёй веры, цураецца яе — гэта нейкае непаразуменне. Вучань Хрыста мае ўсе падставы, каб радавацца сваёй адметнасці і з гонарам распавядаць пра сваю веру.
Праз два дні ўвесь Касцёл увойдзе ў Год веры, таму сёння хацелася б паразмаўляць менавіта на тэму, якая з ім звязана. Вельмі часта можна пачуць меркаванне, што вера — гэта справа, якая датычыць толькі некаторых людзей — тых, якім «пашчасціла» яе знайсці. Тыя, хто веры не маюць, могуць сябе вельмі проста апраўдаць: «але ж Бог мне яе не даў».
«Такім чынам, у таго, хто жыве верай, душа поўная новых думак, новых схільнасцяў, новых меркаванняў; перад ім адкрываюцца новыя перспектывы, асветленыя нябесным святлом (…). Патрэбай для яго становіцца пачатак новага жыцця, супрацьлеглы свету, які яго ўчынкі лічыць вар’яцкімі» (бл. Шарль дэ Фуко).
Навухаданосар «цешыўся супакоем у сваім доме і радасцю ў сваім палацы». Вось яно — здзяйсненне ўсіх мараў: палац, супакой і радасць. І горад, і палац у апісаннях і малюнках выглядаюць велічна і шыкоўна. «Выдатны стратэг і палітык», — як цяпер пра яго пішуць. Прыкладна так, але з адпаведнымі параўнаннямі і эпітэтамі, праслаўлялі свайго караля і ягоныя сучаснікі. Што ж, дасягнуў, можна сказаць, вяршыні свету...
Адным з пытанняў, якое часта перарастае ў спрэчкі паміж католікамі і праваслаўнымі, з’яўляецца кананізацыя грэка-каталіцкага архіепіскапа Язафата Кунцэвіча. Яна адбылася больш чым праз два стагоддзі пасля яго смерці, а здзейсніў яе ў 1867 г. бл. папа Пій ІХ.
«Хвароба хрысціянства — яно не паспявае за развіццём грамадства»; «Неяк чуў, што раней людзі жылі пад 1000 гадоў. Але Бог зменшыў працягласць жыцця, бо моцна грашылі. Як сучасны чалавек можа паверыць у такое?»; «...людзі перасталі верыць у нейкія канкрэтныя біблейскія байкі»;«[Хрысціяне] больш не падпальваюць, гэта праўда. Але ж падпальвалі, дый як у гісторыі, га, спадар Пётра? Колькі бібліятэкаў, будынкаў, а галоўнае — людзей пагарэла ад хрысціянскай іскры нянавісці да разнастайнасці?»; «...хрысціянская цывілізацыя перажывае перыяд глыбокай старасці і няўхільна рухаецца да сваёй натуральнай смерці» — вось некаторыя рэплікі на мой допіс «Чаму хрысціяне не падпальваюць пасольствы».
У папярэдняй размове мы разважалі аб тым, як змяняецца жыццё сямейнай пары са з’яўленнем першага дзіцяці. Мы заўважылі, што гэтая падзея, хаця і радасная, становіцца сапраўдным выпрабаваннем для маладых бацькоў. У той жа час, аднак, можна сказаць, што нараджэнне дзяцей у шлюбе з’яўляецца падзеяй натуральнай: такую паслядоўнасць нам дыктуе жыццё.
Добрага дня, шаноўныя чытачы! Сустракаемся з вамі па пятніцах, днях, калі Каталіцкі Касцёл узгадвае муку і смерць Езуса Хрыста і калі заахвочвае да пакуты і разважання. З пакаяннем і навяртаннем звязаны і сакрамэнт споведзі. Пра яго мы з вамі працягнем гутарку. 
У 1947 г. на берагах Мёртвага мора, у адной з пячор Кумранскай пустыні двума хлопцамі-бедуінамі была знойдзена незвычайная рэч. Шукаючы казу, якая адбілася ад статку, яны заўважылі вузкую шчыліну ў скале. Яна вяла ў невялічкую пячору, а дакладней калідор.
Усход і ўсходнія практыкі сёння ў модзе. «Карысць ёгі для здароўя, працы і сям’і» — падобнага кшталту аб’явы мы можам сустрэць у метро, у пад’ездах нашых дамоў, на аўтобусных прыпынках.
Пачынаючы ад IV стагоддзя магутная Рымская імперыя, на тэрыторыі якой жыла большасць хрысціянаў, пачала ператварацца ў хрысціянскую імперыю з галоўным палітычным цэнтрам у Канстанцінопалі1. Як у гэтай новай сітуацыі ўспрымаўся голас Апостальскага Пасаду, часамі цвёрды і рашучы?
Хто яны, вялікія людзі? З чаго пачыналася святасць святых? Часта пры гаворцы пра нейкую легендарную або святую асобу ўзгадваюць іх дасягненні або гераічнасць. Але не так часта гаворыцца пра тое, што ў пачатках іх велічы або святасці была нейкая асоба, якая паўплывала на ўсё іх жыццё.
Калі б у вас спыталі: якая пара года вам падабаецца больш за ўсё, што б вы адказалі? Многія б назвалі ўсе, акрамя восені. Што ж рабіць, калі лета ў нас занадта кароткае і з яго завяршэннем заканчваюцца канікулы і адпачынкі, а халоднае надвор’е з шэрым настроем, хандрой і апатыяй нават душу не саграе.
Неяк на адным з хрысціянскіх сайтаў прачытала азначэнне споведзі, паводле якога гэта час, калі чалавек называе грахі сваімі імёнамі і прызнае, што вінаваты ў іх. Як вядома, прызнаць сябе вінаватым чалавеку бывает складаней за ўсё, але менавіта гэта дае магчымасць выправіцца, стаць лепшым, удасканаліцца і рухацца наперад. На гэты раз прапануем паразважаць менавіта над сакрамэнтам споведзі. 
«Пазнай сваю годнасць, хрысціянін!» — гэты заклік старажытных Айцоў Касцёла неяк спантанна ўзнік пры думцы аб распачацці Года веры. Хрысціянін з комплексамі адносна сваёй веры, хрысціянін, якія саромеецца сваёй веры, цураецца яе — гэта нейкае непаразуменне. Вучань Хрыста мае ўсе падставы, каб радавацца сваёй адметнасці і з гонарам распавядаць пра сваю веру.
Праз два дні ўвесь Касцёл увойдзе ў Год веры, таму сёння хацелася б паразмаўляць менавіта на тэму, якая з ім звязана. Вельмі часта можна пачуць меркаванне, што вера — гэта справа, якая датычыць толькі некаторых людзей — тых, якім «пашчасціла» яе знайсці. Тыя, хто веры не маюць, могуць сябе вельмі проста апраўдаць: «але ж Бог мне яе не даў».
«Такім чынам, у таго, хто жыве верай, душа поўная новых думак, новых схільнасцяў, новых меркаванняў; перад ім адкрываюцца новыя перспектывы, асветленыя нябесным святлом (…). Патрэбай для яго становіцца пачатак новага жыцця, супрацьлеглы свету, які яго ўчынкі лічыць вар’яцкімі» (бл. Шарль дэ Фуко).
Навухаданосар «цешыўся супакоем у сваім доме і радасцю ў сваім палацы». Вось яно — здзяйсненне ўсіх мараў: палац, супакой і радасць. І горад, і палац у апісаннях і малюнках выглядаюць велічна і шыкоўна. «Выдатны стратэг і палітык», — як цяпер пра яго пішуць. Прыкладна так, але з адпаведнымі параўнаннямі і эпітэтамі, праслаўлялі свайго караля і ягоныя сучаснікі. Што ж, дасягнуў, можна сказаць, вяршыні свету...
Адным з пытанняў, якое часта перарастае ў спрэчкі паміж католікамі і праваслаўнымі, з’яўляецца кананізацыя грэка-каталіцкага архіепіскапа Язафата Кунцэвіча. Яна адбылася больш чым праз два стагоддзі пасля яго смерці, а здзейсніў яе ў 1867 г. бл. папа Пій ІХ.
Гарачы дзень у пакістанскай вёсцы. 40-гадовая жанчына пад невыносным сонцам збірае плады на чужым полі. Праца непадсільная, але Асія мусіць карміць пецярых дзяцей. Каб астудзіцца, яна п’е ваду з найбліжэйшай студні. Таксама частуе сваіх сябровак-мусульманак. Але Асія — хрысціянка, таму, на думку іншых жанчын, вада, з якой піла Асія, становіцца нячыстай. Падымаецца сварка, падчас якой нехта кідае: «Блюзнерства!». Прычына ўжо не ў вадзе. Асія, справакаваная работніцамі, якія з ёй працуюць, асмельваецца сказаць: «Езус памёр за грахі людзей на крыжы. А што зрабіў для людзей Мухамед?». З той хвіліны яе лёс быў ужо прадвызначаны.
«Хвароба хрысціянства — яно не паспявае за развіццём грамадства»; «Неяк чуў, што раней людзі жылі пад 1000 гадоў. Але Бог зменшыў працягласць жыцця, бо моцна грашылі. Як сучасны чалавек можа паверыць у такое?»; «...людзі перасталі верыць у нейкія канкрэтныя біблейскія байкі»;«[Хрысціяне] больш не падпальваюць, гэта праўда. Але ж падпальвалі, дый як у гісторыі, га, спадар Пётра? Колькі бібліятэкаў, будынкаў, а галоўнае — людзей пагарэла ад хрысціянскай іскры нянавісці да разнастайнасці?»; «...хрысціянская цывілізацыя перажывае перыяд глыбокай старасці і няўхільна рухаецца да сваёй натуральнай смерці» — вось некаторыя рэплікі на мой допіс «Чаму хрысціяне не падпальваюць пасольствы».
