Аллелюя! Хрыстус уваскрос! У гэты радасны перыяд, калі разам святкуем Уваскрасенне нашага Збаўцы, мы праслаўляем Ягоную перамогу над смерцю фізічнай і грахом, які з’яўляецца прычынай смерці духоўнай, вечнай. Мы радуемся і напаўняемся надзеяй, што, памёршы тут, на зямлі, зможам увайсці ў Божае Валадарства, на месца, якое Ён сам нам падрыхтаваў, і раздзяліць з Езусам Ягоную хвалу.
Уваскрасенне Езуса Хрыста — галоўны фундамент і прадмет хрысціянскай веры і надзеі. «Калі Хрыстус не ўваскрос, то марнае і прапаведаванне нашае, і вера ваша марная», — кажа святы Павел (1 Кар 15, 14). Хрысціянам даручана ўслед за апосталамі абвяшчаць свету гэтую Добрую Навіну: «Хрыстус уваскрос!»
Калi католiкi i праваслаўныя па-рознаму тлумачаць ролю св. Апостала Пятра ў Хрыстовым Касцëле, цi магчымы далейшы дыялог на гэтую тэму, запытаемся мы сëння.
«Калі яны прыйшлі ў месца, якое называлася Гетсэманія, Езус сказаў вучням сваім: „Сядзьце тут, пакуль Я памалюся“. І ўзяў з сабою Пятра, Якуба і Яна; і ахапіў Яго страх і трывога. І сказаў ім: „Засмучана душа Мая аж да смерці; застаньцеся тут і чувайце“. І, адышоўшы крыху ўперад, упаў на зямлю і маліўся, каб, калі магчыма, абмінула Яго гэтая гадзіна; і казаў: „Абба, Ойча! Ты ўсё можаш. Адхілі ад Мяне гэты келіх; але не чаго Я хачу, а чаго Ты“» (Мк 14, 32–36).
Што б гэта азначала, што ваш сын ці дачка-падлетак раптоўна фарбуе валасы ў чорны колер і за скошанай грыўкай хавае адно вока? Ці раптам у іх з’яўляюцца шакіруючыя іракезы, ці адзенне, у якім металу больш, чым тканіны?
Цi ëсць памiж католiкамi i праваслаўнымi рознiца ў разуменнi асаблiвай ролi св. Пятра сярод Апосталаў? А можа, паставiм пытанне iнакш: колькi тут сапраўднай рознiцы, а колькi перабольшвання ў вынiку шматвяковага адасаблення i гарачых дыскусiй на гэтую тэму ў канцы XIX — пачатку XX стст.?
Наша ўяўленне аб арганізацыі, рэлігійнай або свецкай накіраванасці, залежыць ад таго, як яна падаецца нам грамадскасцю, напрыклад, праз СМІ. Аднак, разглядаючы з’яву сектанцтва, неабходна ўлічваць той факт, што інфармацыя, якая перадаецца, акцэнтуецца на тых сектах і культах, якія сваімі дэструктыўнымі дзеяннямі звярнулі на сябе ўвагу, пасля чаго сталі дастаткова вядомыя шырокай публіцы.
Пад тэорыяй рэінкарнацыі маецца на ўвазе вера ў тое, што пасля разлучэння з целам (пасля смерці) душа ўвасабляецца ў целе іншага чалавека ці жывёлы. Што ж кажа Біблія адносна рэінкарнацыі?
«Не кожны, хто кажа Мне: „Пане, Пане“, увойдзе ў Нябеснае Валадарства, але той, хто выконвае волю Айца Майго, які ў нябёсах», — вучыць нас Езус Хрыстус (Мц 7, 21).
«…Тут, на зямлі, Юзафам быў створаны дом, які быў патрэбны Сыну Божаму (…). Вось чаму Касцёл ушаноўвае св. Юзафа. У ім ён бачыць прыклад, якому павінны следаваць усе мужчыны і бацькі, бо іх галоўная задача — узводзіць дом, будаваць сямейны ачаг. Менавіта сюды — у сям’ю — увойдзе новы чалавек, дзіця, якое з’явілася на свет, жаданае і чакаемае мужам і жонкай.
Вялікі пост для некаторых людзей можа быць часам не проста цяжкіх намаганняў, але часам невыносным. Ён можа стаць часам, калі вушы нашага сэрца ўспрымаюць толькі манатоннасць: «навяртайцеся, кайцеся, спавядайцеся, выракайцеся, адмаўляйцеся…» Манатоннасць і звычка штогадовасці, падмацаваная свядомасцю таго, што з мінулага года мы так і не сталі больш дасканалымі, многіх можа звесці з добрай дарогі і пазбавіць запалу.
Усынаўленне… Гэты крок так ці інакш трапляе ў поле бачання тых сужэнстваў, якіх па розных прычынах кранула няшчасце няплоднасці. Нехта адразу адмаўляецца ад яго: як гэта — узяць чужое дзіця і выхоўваць яго як сваё ўласнае? А калі нешта пойдзе не так, пачнуцца складанасці?.. Нехта, наадварот, не падыходзіць да гэтай справы дастаткова сур’ёзна, не ўлічваючы ўсіх «падводных камянёў».
Шмат пытанняў па выхаванні дзяцей звязаны з адносінамі паміж братамі і сёстрамі ў сем’ях, дзе двое ці больш дзяцей. У сённяшняй размове мы разгледзім тыя сітуацыі, якія сустракаюцца найчасцей і болей за ўсё непакояць бацькоў.
«Бо Ён — мір наш, які ўчыніў адно і другое адзіным і мур варожасці, што падзяляў, зруйнаваў у Целе сваім. А закон запаведзяў знішчыў навучаннем, каб з двух стварыць у сабе новага чалавека, усталёўваючы мір, і ў адным целе зноў прымірыць адных і другіх з Богам праз крыж, забіўшы на ім варожасць. І, прыйшоўшы, Ён абвясціў мір вам, якія далёка, і мір тым, якія блізка. Бо праз Яго мы, адны і другія, маем доступ у адным Духу да Айца. Вы ўжо не чужыя і не прыхадні, але суграмадзяне святых і дамачадцы Бога» (Эф 2, 14–19).
Каб перамагчы хваробу, неабходна ведаць яе прычыны. Таксама і канфесійны падзел паміж хрысціянамі можна вылечыць толькі тады, калі пазнаём яго сутнасць і прычыны ўзнікнення. Будзем разважаць пра тое, што нас дзеліць, не таму, што хочам «сыпаць соль на раны», але каб з любоўю шукаць шляхоў да поўнай еднасці1. Кожны мае ў гэтым свой удзел паводле свайго месца і паклікання ў Касцёле.
Аллелюя! Хрыстус уваскрос! У гэты радасны перыяд, калі разам святкуем Уваскрасенне нашага Збаўцы, мы праслаўляем Ягоную перамогу над смерцю фізічнай і грахом, які з’яўляецца прычынай смерці духоўнай, вечнай. Мы радуемся і напаўняемся надзеяй, што, памёршы тут, на зямлі, зможам увайсці ў Божае Валадарства, на месца, якое Ён сам нам падрыхтаваў, і раздзяліць з Езусам Ягоную хвалу.
Уваскрасенне Езуса Хрыста — галоўны фундамент і прадмет хрысціянскай веры і надзеі. «Калі Хрыстус не ўваскрос, то марнае і прапаведаванне нашае, і вера ваша марная», — кажа святы Павел (1 Кар 15, 14). Хрысціянам даручана ўслед за апосталамі абвяшчаць свету гэтую Добрую Навіну: «Хрыстус уваскрос!»
Калi католiкi i праваслаўныя па-рознаму тлумачаць ролю св. Апостала Пятра ў Хрыстовым Касцëле, цi магчымы далейшы дыялог на гэтую тэму, запытаемся мы сëння.
«Калі яны прыйшлі ў месца, якое называлася Гетсэманія, Езус сказаў вучням сваім: „Сядзьце тут, пакуль Я памалюся“. І ўзяў з сабою Пятра, Якуба і Яна; і ахапіў Яго страх і трывога. І сказаў ім: „Засмучана душа Мая аж да смерці; застаньцеся тут і чувайце“. І, адышоўшы крыху ўперад, упаў на зямлю і маліўся, каб, калі магчыма, абмінула Яго гэтая гадзіна; і казаў: „Абба, Ойча! Ты ўсё можаш. Адхілі ад Мяне гэты келіх; але не чаго Я хачу, а чаго Ты“» (Мк 14, 32–36).
Што б гэта азначала, што ваш сын ці дачка-падлетак раптоўна фарбуе валасы ў чорны колер і за скошанай грыўкай хавае адно вока? Ці раптам у іх з’яўляюцца шакіруючыя іракезы, ці адзенне, у якім металу больш, чым тканіны?
Цi ëсць памiж католiкамi i праваслаўнымi рознiца ў разуменнi асаблiвай ролi св. Пятра сярод Апосталаў? А можа, паставiм пытанне iнакш: колькi тут сапраўднай рознiцы, а колькi перабольшвання ў вынiку шматвяковага адасаблення i гарачых дыскусiй на гэтую тэму ў канцы XIX — пачатку XX стст.?
Наша ўяўленне аб арганізацыі, рэлігійнай або свецкай накіраванасці, залежыць ад таго, як яна падаецца нам грамадскасцю, напрыклад, праз СМІ. Аднак, разглядаючы з’яву сектанцтва, неабходна ўлічваць той факт, што інфармацыя, якая перадаецца, акцэнтуецца на тых сектах і культах, якія сваімі дэструктыўнымі дзеяннямі звярнулі на сябе ўвагу, пасля чаго сталі дастаткова вядомыя шырокай публіцы.
Пад тэорыяй рэінкарнацыі маецца на ўвазе вера ў тое, што пасля разлучэння з целам (пасля смерці) душа ўвасабляецца ў целе іншага чалавека ці жывёлы. Што ж кажа Біблія адносна рэінкарнацыі?
«Не кожны, хто кажа Мне: „Пане, Пане“, увойдзе ў Нябеснае Валадарства, але той, хто выконвае волю Айца Майго, які ў нябёсах», — вучыць нас Езус Хрыстус (Мц 7, 21).
«…Тут, на зямлі, Юзафам быў створаны дом, які быў патрэбны Сыну Божаму (…). Вось чаму Касцёл ушаноўвае св. Юзафа. У ім ён бачыць прыклад, якому павінны следаваць усе мужчыны і бацькі, бо іх галоўная задача — узводзіць дом, будаваць сямейны ачаг. Менавіта сюды — у сям’ю — увойдзе новы чалавек, дзіця, якое з’явілася на свет, жаданае і чакаемае мужам і жонкай.
Вялікі пост для некаторых людзей можа быць часам не проста цяжкіх намаганняў, але часам невыносным. Ён можа стаць часам, калі вушы нашага сэрца ўспрымаюць толькі манатоннасць: «навяртайцеся, кайцеся, спавядайцеся, выракайцеся, адмаўляйцеся…» Манатоннасць і звычка штогадовасці, падмацаваная свядомасцю таго, што з мінулага года мы так і не сталі больш дасканалымі, многіх можа звесці з добрай дарогі і пазбавіць запалу.
Усынаўленне… Гэты крок так ці інакш трапляе ў поле бачання тых сужэнстваў, якіх па розных прычынах кранула няшчасце няплоднасці. Нехта адразу адмаўляецца ад яго: як гэта — узяць чужое дзіця і выхоўваць яго як сваё ўласнае? А калі нешта пойдзе не так, пачнуцца складанасці?.. Нехта, наадварот, не падыходзіць да гэтай справы дастаткова сур’ёзна, не ўлічваючы ўсіх «падводных камянёў».
Шмат пытанняў па выхаванні дзяцей звязаны з адносінамі паміж братамі і сёстрамі ў сем’ях, дзе двое ці больш дзяцей. У сённяшняй размове мы разгледзім тыя сітуацыі, якія сустракаюцца найчасцей і болей за ўсё непакояць бацькоў.
«Бо Ён — мір наш, які ўчыніў адно і другое адзіным і мур варожасці, што падзяляў, зруйнаваў у Целе сваім. А закон запаведзяў знішчыў навучаннем, каб з двух стварыць у сабе новага чалавека, усталёўваючы мір, і ў адным целе зноў прымірыць адных і другіх з Богам праз крыж, забіўшы на ім варожасць. І, прыйшоўшы, Ён абвясціў мір вам, якія далёка, і мір тым, якія блізка. Бо праз Яго мы, адны і другія, маем доступ у адным Духу да Айца. Вы ўжо не чужыя і не прыхадні, але суграмадзяне святых і дамачадцы Бога» (Эф 2, 14–19).
Каб перамагчы хваробу, неабходна ведаць яе прычыны. Таксама і канфесійны падзел паміж хрысціянамі можна вылечыць толькі тады, калі пазнаём яго сутнасць і прычыны ўзнікнення. Будзем разважаць пра тое, што нас дзеліць, не таму, што хочам «сыпаць соль на раны», але каб з любоўю шукаць шляхоў да поўнай еднасці1. Кожны мае ў гэтым свой удзел паводле свайго месца і паклікання ў Касцёле.
