Англійская прапаганда XVI ст. стварыла міфы аб Іспаніі, як краіне крыважэрных забойцаў і рэлігійных фанатыкаў. У гісторыі гэтыя міфы атрымалі назву «чорныя легенды» ад іспанскага «leyenda negra». Яны датычылі многіх сфер, адной з якіх была нібыта варварская каланізацыя Іспаніяй Паўднёвай Амерыкі.
Як бы балюча ні было, але заўсёды прыходзіць час развітвацца з роднымі і любімымі. Гэтую праўду хрысціяне ўспрымаюць лягчэй за іншых, бо ведаюць, што яшчэ абавязкова сустрэнуцца ў Небе. Але, на жаль, і ў хрысціянскім асяроддзі часта даводзіцца сустракацца з забабонамі падчас пахавання. Што рабіць, каб пахаванне не стала язычніцкім, чытайце ў чарговым артыкуле лікбеза ад Catholic.by.
Папярэднiя разважаннi аб ролi св. Пятра ў Калегii Апосталаў i Хрыстовым Касцëле падрыхтавалi нас, каб перайсцi да пытання больш актуальнага i, на жаль, больш праблемнага для межканфесiйных адносiнаў — аб здзяйсненнi служэння Пятра ў асобах яго наступнiкаў.
Кожны можа заўважыць, што сёння мы маем вельмі цікавыя часы. Навуковы прагрэс дае сучаснаму чалавеку незвычайныя, часам нават, здаецца, неабмежаваныя магчымасці, аб якіх не мог падумаць чалавек старажытнасці альбо Рэнесансу.
У 1960 г. грэчаскі філосаф, пісьменнік і журналіст Нікас Казандзакіс выдаў кнігу, якой было наканавана стаць адным з самых вядомых бестсэлераў ХХ ст. Я маю на ўвазе «Апошнюю спакусу», якая была экранізавана ў 1988 г. амерыканскім рэжысёрам Марцінам Скарцэзэ пад назвай «Апошняя спакуса Хрыста».
«Ён сказаў ім у адказ: „Хто маці Мая..?“». Пытанне, разважанне ці запрашэнне, а можа — перасцярога? Здаецца, усе вакол ведалі, ніхто не задаваўся пытаннем, хто маці Езуса. Тады Ён спытаўся сам, толькі не ў сябе, а ў нас...
Гэтым артыкулам я б хацела распачаць разважанні аб сужэнскім жыцці. Тэма, зразумела, неабсяжная, і для кожнай канкрэтнай сям’і ў ёй знойдуцца больш ці менш актуальныя пытанні, аднак хацелася б у гэтым цыкле «І будуць двое адно» распавесці аб найбольш распаўсюджаных «падводных камянях» і «струменях» сямейнага жыцця.
Сярод шматлікіх акультных практык, праз якія сатана намагаецца ўвайсці ў жыццё сучаснага чалавека, узгадаем найбольш адыёзныя, у дэманічнасці якіх хрысціяне могуць сумнявацца.
Самае каштоўнае для мяне ў хрысціянскай веры — гэта сакрамэнт Эўхарыстыі. Я часта задумваюся над тым, ці рашылася б я пайсці за Езусам Хрыстом, калі б Ён не памёр за мяне, ці хапіла б у мяне мужнасці прысвяціць сябе Богу і быць Яму вернай, калі б Хрыстус не карміў мяне штодзённа сваім Целам? Эўхарыстыя, Найсвяцейшае Цела і Кроў Езуса Хрыста — гэта фундамент, залог маёй веры, гэта — крыніца маёй надзеі.
Калі хочаш зарабіць шмат грошай, напішы што-небудзь кепскае пра Ватыкан. Убачыш, што не памылішся! Так дзяліўся сакрэтам поспеху на кніжным рынку дырэктар аднаго вялікага англійскага выдавецтва. Гэтую праўду падцвярджаюць амаль усе бестсэлеры, выдадзеныя ў апошнія часы: «Код да Вінчы» Дэна Браўна, «Папа Гітлера» Джона Корнвэла, «Іаана — жанчына на папскім прастоле» Донны Фулфарк Крос і многія іншыя.
Кожны чалавек у сваім жыцці павінен прымаць шмат больш ці менш важных і адказных рашэнняў: паехаць на працу аўтобусам ці прайсці пешшу? куды пайсці вучыцца? як запланаваць адпачынак? завесці хатнюю жывёлу ці не, і калі завесці, то якую? у якую школу аддаць дзіця? выйсці замуж за Ваню ці Пецю?..
Хрост, шлюб, пахаванне — тры сітуацыі, калі ў касцёл ці царкву «мусяць» звяртацца ўсе: практыкуючыя і непрактыкуючыя хрысціяне, па сваім жаданні і па настаўленні родных. З хростам мы з вамі крыху ўжо разабраліся, цяпер пяройдзем да шлюбу.
Рым, 11 лютага 1929 г. У гэты дажджлівы панядзелак перад Апостальскім палацам на Латэранскім пагорку сабралася вялікая колькасць людзей: біскупы, святары, шматлікія вернікі і проста жыхары Вечнага горада. Усе стаялі ў чаканні незвычайнай падзеі, якая павінна была тут адбыцца.
Не так даўно мы разважалі аб асаблівасцях адносінаў паміж калегамі на працы. Ужо пасля выхаду гэтага матэрыялу мне на вочы трапілі назвы дзвюх з’яваў, якія сустракаюцца ў гэтых адносінах і зараз становяцца прадметам даследавання ў псіхалогіі адносінаў, сацыялогіі і г.д.
Дух Святы — самая таямнічая асоба Найсвяцейшай Тройцы. Мы менш за ўсё ведаем пра Яго, хоць Ён знаходзіцца ў цэнтры ўсіх самых важных падзей, звязаных з гісторыяй нашага збаўлення. «Дух нябачны, але мы Яго ведаем дзякуючы Яго дзеянню, калі Ён нам адкрывае Слова і калі дзейнічае ў Касцёле».
Англійская прапаганда XVI ст. стварыла міфы аб Іспаніі, як краіне крыважэрных забойцаў і рэлігійных фанатыкаў. У гісторыі гэтыя міфы атрымалі назву «чорныя легенды» ад іспанскага «leyenda negra». Яны датычылі многіх сфер, адной з якіх была нібыта варварская каланізацыя Іспаніяй Паўднёвай Амерыкі.
Як бы балюча ні было, але заўсёды прыходзіць час развітвацца з роднымі і любімымі. Гэтую праўду хрысціяне ўспрымаюць лягчэй за іншых, бо ведаюць, што яшчэ абавязкова сустрэнуцца ў Небе. Але, на жаль, і ў хрысціянскім асяроддзі часта даводзіцца сустракацца з забабонамі падчас пахавання. Што рабіць, каб пахаванне не стала язычніцкім, чытайце ў чарговым артыкуле лікбеза ад Catholic.by. 
Папярэднiя разважаннi аб ролi св. Пятра ў Калегii Апосталаў i Хрыстовым Касцëле падрыхтавалi нас, каб перайсцi да пытання больш актуальнага i, на жаль, больш праблемнага для межканфесiйных адносiнаў — аб здзяйсненнi служэння Пятра ў асобах яго наступнiкаў.
Кожны можа заўважыць, што сёння мы маем вельмі цікавыя часы. Навуковы прагрэс дае сучаснаму чалавеку незвычайныя, часам нават, здаецца, неабмежаваныя магчымасці, аб якіх не мог падумаць чалавек старажытнасці альбо Рэнесансу.
У 1960 г. грэчаскі філосаф, пісьменнік і журналіст Нікас Казандзакіс выдаў кнігу, якой было наканавана стаць адным з самых вядомых бестсэлераў ХХ ст. Я маю на ўвазе «Апошнюю спакусу», якая была экранізавана ў 1988 г. амерыканскім рэжысёрам Марцінам Скарцэзэ пад назвай «Апошняя спакуса Хрыста».
«Ён сказаў ім у адказ: „Хто маці Мая..?“». Пытанне, разважанне ці
запрашэнне, а можа — перасцярога? Здаецца, усе вакол ведалі, ніхто не
задаваўся пытаннем, хто маці Езуса. Тады Ён спытаўся сам, толькі не ў сябе, а ў нас...
Гэтым артыкулам я б хацела распачаць разважанні аб сужэнскім жыцці. Тэма, зразумела, неабсяжная, і для кожнай канкрэтнай сям’і ў ёй знойдуцца больш ці менш актуальныя пытанні, аднак хацелася б у гэтым цыкле «І будуць двое адно» распавесці аб найбольш распаўсюджаных «падводных камянях» і «струменях» сямейнага жыцця.
Сярод шматлікіх акультных практык, праз якія сатана намагаецца ўвайсці ў
жыццё сучаснага чалавека, узгадаем найбольш адыёзныя, у дэманічнасці
якіх хрысціяне могуць сумнявацца. 
Самае каштоўнае для мяне ў хрысціянскай веры — гэта сакрамэнт Эўхарыстыі. Я часта задумваюся над тым, ці рашылася б я пайсці за Езусам Хрыстом, калі б Ён не памёр за мяне, ці хапіла б у мяне мужнасці прысвяціць сябе Богу і быць Яму вернай, калі б Хрыстус не карміў мяне штодзённа сваім Целам? Эўхарыстыя, Найсвяцейшае Цела і Кроў Езуса Хрыста — гэта фундамент, залог маёй веры, гэта — крыніца маёй надзеі.
Калі хочаш зарабіць шмат грошай, напішы што-небудзь кепскае пра Ватыкан. Убачыш, што не памылішся! Так дзяліўся сакрэтам поспеху на кніжным рынку дырэктар аднаго вялікага англійскага выдавецтва. Гэтую праўду падцвярджаюць амаль усе бестсэлеры, выдадзеныя ў апошнія часы: «Код да Вінчы» Дэна Браўна, «Папа Гітлера» Джона Корнвэла, «Іаана — жанчына на папскім прастоле» Донны Фулфарк Крос і многія іншыя.
Кожны чалавек у сваім жыцці павінен прымаць шмат больш ці менш важных і адказных рашэнняў: паехаць на працу аўтобусам ці прайсці пешшу? куды пайсці вучыцца? як запланаваць адпачынак? завесці хатнюю жывёлу ці не, і калі завесці, то якую? у якую школу аддаць дзіця? выйсці замуж за Ваню ці Пецю?..
Хрост, шлюб, пахаванне — тры сітуацыі, калі ў касцёл ці царкву «мусяць» звяртацца ўсе: практыкуючыя і непрактыкуючыя хрысціяне, па сваім жаданні і па настаўленні родных. З хростам мы з вамі крыху ўжо разабраліся, цяпер пяройдзем да шлюбу.
Рым, 11 лютага 1929 г. У гэты дажджлівы панядзелак перад Апостальскім палацам на Латэранскім пагорку сабралася вялікая колькасць людзей: біскупы, святары, шматлікія вернікі і проста жыхары Вечнага горада. Усе стаялі ў чаканні незвычайнай падзеі, якая павінна была тут адбыцца.
Не так даўно мы разважалі аб асаблівасцях адносінаў паміж калегамі на працы. Ужо пасля выхаду гэтага матэрыялу мне на вочы трапілі назвы дзвюх з’яваў, якія сустракаюцца ў гэтых адносінах і зараз становяцца прадметам даследавання ў псіхалогіі адносінаў, сацыялогіі і г.д.
Дух Святы — самая таямнічая асоба Найсвяцейшай Тройцы. Мы менш за ўсё ведаем пра Яго, хоць Ён знаходзіцца ў цэнтры ўсіх самых важных падзей, звязаных з гісторыяй нашага збаўлення. «Дух нябачны, але мы Яго ведаем дзякуючы Яго дзеянню, калі Ён нам адкрывае Слова і калі дзейнічае ў Касцёле».
