Зноў набліжаецца лістапад — час, калі зямлю паступова засцілаюць сваім лісцем клёны, каштаны, ліпы, дубы і …генеалагічныя дрэвы. Лісце, часам, так шчыльна пакрывае зямлю, што ўжо не бачна травы, зеляніны, якой мы па вясне чакаем як знак жыцця. Лісце пакрывае, перашкаджае бачыць… Ёсць шмат рэчаў, якія перашкаджаюць, замінаюць, адцягваюць увагу, зводзяць з добрай дарогі і збіваюць з панталыку.
Айцец Нябесны запрашае нас на Пасхальную вячэру, на якой мы атрымліваем самога Хрыста. Езус цалкам прысутнічае ў Эўхарыстыі ўнікальным і непараўнальным чынам. Прысутнічае рэальна і сутнасна: Целам і Крывёю, душой і Боскай натурай.
Пачынаючы шэраг размоў пра адносіны паміж людзьмі (інакш кажучы, міжасабовыя адносіны), я б хацела спыніцца на тэме адносінаў чалавека да ягонага цела.
«Жаданне аднавіць адзінства ажыццяўляецца праз навяртанне сэрца, малітву, узаемнае братэрскае пазнанне, тэалагічны дыялог». Часам маем уражанне, што воля Хрыста «Каб усе былі адно!» перавышае нашыя чалавечыя здольнасці, што Пан Езус патрабуе ад нас немагчымага. А можа, у нашай дарозе да поўнага адзінства слаба працуе сэрца? Што з’яўляецца сэрцам экуменічнага руху?
Паспрабуем у думках выйсці за межы мінаючага свету, нявольнікамі якога з’яўляемся, і ў якойсьці ступені зразумець, што вечнасць складаецца не з пастаяннага шэрагу каляндарных дзён…
Сёння сучасная беларуская сям’я характарызуецца такімі крызіснымі праявамі, як: зніжэнне нараджальнасці і павышэнне смяротнасці, рост колькасці сем’яў групы рызыкі ці няшчасных сем’яў, зніжэнне ўзроўню здароўя, рост разводаў, няпоўных сем’яў, высокая лічба абортаў.
Завяршаючы размову аб чалавечых эмоцыях, хацелася б некалькі словаў сказаць і аб «пазітыўных» пачуццях, а менавіта аб радасці і весялосці, тым больш што яны маюць, акрамя псіхалагічнага, вялікае духоўнае значэнне.
Галоўнай рысай духоўнага шляху Баляславы была глыбокая любоў да Эўхарыстыі і да Найсвяцейшага Сэрца Езуса. У чэрвені 1991 г. папа Ян Павел ІІ беатыфікаваў Баляславу, а таксама абвясціў яе апякункай яднання хрысціян.
«Гэта скрыжаванне дзвюх дарог, на якім мы спыніліся перад выбарам: ці змагацца за нашу сям'ю, у жыцці якой утварылася нечаканая прорва, ці змірыцца, што спроба не атрымалася, і паспрабаваць усё пачаць спачатку. Але ў іншым месцы і з іншым чалавекам?»
«І ты, Фаўстына, дар Божы нашаму часу, дар зямлі польскай для ўсяго Касцёла, выпрасі для нас зразумець глыбіню Божай Міласэрнасці, дапамажы нам адчуць яе ў нашым жыцці і сведчыць пра яе братам. Тваё пасланне святла і надзеі няхай распаўсюдзіцца па ўсім свеце, накіроўваючы грэшнікаў да навяртання, утаймоўваючы варожасць і нянавісць, адкрываючы людзям і нацыям шлях да братэрства…» (з прамовы папы Яна Паўла ІІ падчас кананізацыі Фаўстыны Кавальскай 30 красавіка 2000 г.).
Калі двое людзей становяцца мужам і жонкай, у сваю сям’ю яны абое прыносяць з сабой асабістае мінулае, культуру, манеру зносін. Два розныя стылі жыцця, два жыццёвыя вопыты і два лёсы зліваюцца ў адно цэлае. Але калі муж ці жонка не валодаюць навыкамі зносін і ўменнем разумець адно аднаго, то блізкіх адносін паміж імі не атрымаецца.
Напэўна, у жыцці кожнага чалавека існуюць пэўныя меркаванні аб тым, як створаны навакольны свет. Гэтыя погляды датычацца самых разнастайных сфер жыцця, пачынаючы ад самых простых, штодзённых сітуацый і да ўяўленняў аб Сусвеце, Богу, маралі і, нарэшце, аб сабе самім. Гэтыя меркаванні ствараюць наш светапогляд, тое, што вучоныя называюць «карцінай свету», з дапамогай якой кожны чалавек уяўляе, як створана нашае жыццё і ўсё, што вакол нас.
«Менавіта любоў „дарэшты“ (Ян 13, 1) надзяліла ахвярапрынашэнне Хрыста збаўчай і выратавальнай, ачышчаючай і пакрываючай каштоўнасцю. Ён усіх нас пазнаў і палюбіў, прыносячы ў дар сваё жыццё, „бо любоў Хрыста ахапіла нас, якія думаюць, што калі адзін памёр за ўсіх, то ўсе памерлі“ (2 Кар 5, 14). Ні адзін чалавек, будзь ён самы святы, не быў у стане прыняць на сябе грахі ўсіх людзей і аддаць сябе ў ахвяру за ўсіх.
У папярэдняй размове мы казалі, што пачуццё віны выклікаецца дрэнным учынкам, грахом. Аднак, хаця тэарэтычна гэта слушна, у жыцці ўсё больш складана. Справа ў тым, што злачынства і пачуццё віны далёка не заўсёды ідуць разам.
Здавалася б, што можа быць агульнага паміж цывілізацыяй смерці, пра якую казаў Ян Павел ІІ, і сучасным рухам за правы жанчын? Што дрэннага ў гэтых правах?
Зноў набліжаецца лістапад — час, калі зямлю паступова засцілаюць
сваім лісцем клёны, каштаны, ліпы, дубы і …генеалагічныя дрэвы. Лісце, часам, так шчыльна пакрывае зямлю, што ўжо не бачна травы,
зеляніны, якой мы па вясне чакаем як знак жыцця. Лісце пакрывае,
перашкаджае бачыць… Ёсць шмат рэчаў, якія перашкаджаюць, замінаюць,
адцягваюць увагу, зводзяць з добрай дарогі і збіваюць з панталыку.
Айцец Нябесны запрашае нас на Пасхальную вячэру, на якой мы атрымліваем самога Хрыста. Езус цалкам прысутнічае ў Эўхарыстыі ўнікальным і непараўнальным чынам. Прысутнічае рэальна і сутнасна: Целам і Крывёю, душой і Боскай натурай.
Пачынаючы шэраг размоў пра адносіны паміж людзьмі (інакш кажучы, міжасабовыя адносіны), я б хацела спыніцца на тэме адносінаў чалавека да ягонага цела.
«Жаданне аднавіць адзінства ажыццяўляецца праз навяртанне сэрца, малітву, узаемнае братэрскае пазнанне, тэалагічны дыялог». Часам маем уражанне, што воля Хрыста «Каб усе былі адно!» перавышае нашыя чалавечыя здольнасці, што Пан Езус патрабуе ад нас немагчымага. А можа, у нашай дарозе да поўнага адзінства слаба працуе сэрца? Што з’яўляецца сэрцам экуменічнага руху?
Паспрабуем у думках выйсці за межы мінаючага свету, нявольнікамі якога з’яўляемся, і ў якойсьці ступені зразумець, што вечнасць складаецца не з пастаяннага шэрагу каляндарных дзён…
Сёння сучасная беларуская сям’я характарызуецца такімі крызіснымі праявамі, як: зніжэнне нараджальнасці і павышэнне смяротнасці, рост колькасці сем’яў групы рызыкі ці няшчасных сем’яў, зніжэнне ўзроўню здароўя, рост разводаў, няпоўных сем’яў, высокая лічба абортаў.
Завяршаючы размову аб чалавечых эмоцыях, хацелася б некалькі словаў сказаць і аб «пазітыўных» пачуццях, а менавіта аб радасці і весялосці, тым больш што яны маюць, акрамя псіхалагічнага, вялікае духоўнае значэнне.
Галоўнай рысай духоўнага шляху Баляславы была глыбокая любоў да Эўхарыстыі і да Найсвяцейшага Сэрца Езуса. У чэрвені 1991 г. папа Ян Павел ІІ беатыфікаваў Баляславу, а таксама абвясціў яе апякункай яднання хрысціян.
«Гэта скрыжаванне дзвюх дарог, на якім мы спыніліся перад выбарам: ці змагацца за нашу сям'ю, у жыцці якой утварылася нечаканая прорва, ці змірыцца, што спроба не атрымалася, і паспрабаваць усё пачаць спачатку. Але ў іншым месцы і з іншым чалавекам?»
«І ты, Фаўстына, дар Божы нашаму часу, дар зямлі польскай для ўсяго Касцёла, выпрасі для нас зразумець глыбіню Божай Міласэрнасці, дапамажы нам адчуць яе ў нашым жыцці і сведчыць пра яе братам. Тваё пасланне святла і надзеі няхай распаўсюдзіцца па ўсім свеце, накіроўваючы грэшнікаў да навяртання, утаймоўваючы варожасць і нянавісць, адкрываючы людзям і нацыям шлях да братэрства…» (з прамовы папы Яна Паўла ІІ падчас кананізацыі Фаўстыны Кавальскай 30 красавіка 2000 г.).
Калі двое людзей становяцца мужам і жонкай, у сваю сям’ю яны абое прыносяць з сабой асабістае мінулае, культуру, манеру зносін. Два розныя стылі жыцця, два жыццёвыя вопыты і два лёсы зліваюцца ў адно цэлае. Але калі муж ці жонка не валодаюць навыкамі зносін і ўменнем разумець адно аднаго, то блізкіх адносін паміж імі не атрымаецца.
Напэўна, у жыцці кожнага чалавека існуюць пэўныя меркаванні аб тым, як створаны навакольны свет. Гэтыя погляды датычацца самых разнастайных сфер жыцця, пачынаючы ад самых простых, штодзённых сітуацый і да ўяўленняў аб Сусвеце, Богу, маралі і, нарэшце, аб сабе самім. Гэтыя меркаванні ствараюць наш светапогляд, тое, што вучоныя называюць «карцінай свету», з дапамогай якой кожны чалавек уяўляе, як створана нашае жыццё і ўсё, што вакол нас.
«Менавіта любоў „дарэшты“ (Ян 13, 1) надзяліла ахвярапрынашэнне Хрыста збаўчай і выратавальнай, ачышчаючай і пакрываючай каштоўнасцю. Ён усіх нас пазнаў і палюбіў, прыносячы ў дар сваё жыццё, „бо любоў Хрыста ахапіла нас, якія думаюць, што калі адзін памёр за ўсіх, то ўсе памерлі“ (2 Кар 5, 14). Ні адзін чалавек, будзь ён самы святы, не быў у стане прыняць на сябе грахі ўсіх людзей і аддаць сябе ў ахвяру за ўсіх.
У папярэдняй размове мы казалі, што пачуццё віны выклікаецца дрэнным учынкам, грахом. Аднак, хаця тэарэтычна гэта слушна, у жыцці ўсё больш складана. Справа ў тым, што злачынства і пачуццё віны далёка не заўсёды ідуць разам.
Здавалася б, што можа быць агульнага паміж цывілізацыяй смерці, пра якую казаў Ян Павел ІІ, і сучасным рухам за правы жанчын? Што дрэннага ў гэтых правах?
