Шаноўныя наведвальнікі, на нашым партале стартуе новая аўтарская рубрыка. Наталля Станкевіч у сваіх матэрыялах будзе прадстаўляць псіхалагічны бок адносін паміж людзьмі, а таксама іх адносін з Богам.

Сёння мы з’яўляемся сведкамі глыбокіх культурных рэформ, што адбываюцца ў сучасным постмадэрнісцкім грамадстве. Пад уплывам палітыкі ўладаў, розных грамадскіх рухаў з’явілася меркаванне, што ўсё ў сферы жыцця чалавека павінна рэгулявацца дэмакратычным кансэнсусам. Усё часцей грамадская думка прымаецца як крытэрый розных грамадскіх з’яў.

Вялікую занепакоенасць экспертаў выклікала нядаўняе прыняцце парламентам Беларусі праекта Закона «Аб дапаможных рэпрадуктыўных тэхналогіях і гарантыях правоў грамадзян пры іх ужыванні». Пасля публікацыі законапраекта сваю занепакоенасць выказалі ў першую чаргу прадстаўнікі хрысціянскіх канфесій. Між іншым, з афіцыйнай заявай на гэтую тэму выступіў Мітрапаліт Тадэвуш Кандрусевіч.

«Сёлятняе 1 мая мае багатую сімволіку. Абвяшчэнне благаслаўлёным Яна Паўла ІІ, свята Міласэрнасці, першы дзень марыйнага месяца, успамін Юзафа Рамесніка, дзень працы, дваццатая гадавіна выдання энцыклікі Centesimus annus — усё гэта наклалася адно на другое, утварыўшы гарманічнае цэлае, і надало асаблівае гучанне дадзенаму дню: 1 мая 2011 года».

Праблема адносін паміж свабодай чалавека, Божым Провідам і папулярным у наш час пытаннем аб прадвызначэнні. Ці можна коратка і задавальняюча растлумачыць тое, што ўжо тысячы гадоў імкнецца тлумачыць людзям Святое Пісанне і вучэнне Касцёла? Як сучаснаму чалавеку растлумачыць, чаму людзі грашаць, чаму Бог дазваляе нарадзіцца чалавеку, калі ведае, што ён скончыць у пекле? Або што сказаць тым, хто не можа зразумець, чаму Бог, які ўсё ведае, дазваляе жахі гэтага свету?

«...Насілле мае свае карані ў хлусні і не можа абысціся без хлусні, намагаючыся здабыць сабе прызнанне з боку сусветнай думкі пры дапамозе абгрунтаванняў, нязгодных з іхняй натурай або нават унутрана супярэчлівых...»

З нагоды 50-годдзя энцыклікі Яна ХХІІІ Mater et Magistra, у якой разглядаюцца разнастайныя грамадскія праблемы, а. Пётр Рудкоўскі OP заахвочвае прысвяціць гэты год разважанню над сацыяльным навучаннем Касцёла. Штотыдзень аўтар рубрыкі будзе прапаноўваць каментары да дакументаў Касцёла, прысвечаных сацыяльнай этыцы.

Перыяд Вялікага посту — гэта шанец для кожнага хрысціяніна падвергнуць евангельскай рэвізіі сваё жыццё. Інстынктыўнае жаданне дабра і не менш уласцівая чалавеку лянота спрыяюць таму, што многія гэтую рэвізію зводзяць да вылічэння балансу паміж дабром і злом.

Ад аднаго лекара, каторы, дарэчы, з’яўляецца таксама дамініканінам, я даведаўся, што на этапе падрыхтоўкі авалодвання прафесіяй медыкам не рэкамендуюць празмерна атаясамлівацца з унутраным станам пацыентаў, беручы пад увагу псіхічнае здароўе медыкаў. Магчыма, ёсць у гэтай рэкамендацыі большая або меншая доля слушнасці, аднак жа... Аднак задаю сабе пытанне, чаму Езус усё ж такі дазволіў, каб «моц выйшла з Яго»? Ну, адказ тут, бадай, просты: каб жанчына, якая ледзь не згубіла апошнюю надзею, стала здаровай.

Хрысціянскае яднанне — гэта супольнасць, дзе ўсе слухаюць перадусім Бога. Багацце магчымасцей яднання ў Пану — адзінай найвышэйшай мэце — адкрывае для хрысціянскай супольнасці вялікія далягляды адзінства ў разнароднасці.

«„Было Святло праўдзівае, якое асвятляе кожнага чалавека“. У гэтыя дні дазволю сабе перафразіраваць гэтыя словы: „Было Святло праўдзівае, якое задае пытанне кожнаму чалавеку“. Пра што пытаецца? Ці свеціш ты, чалавеча, Боскім агнём? — вось пра што пытаецца Яно».

У прастору мас-медыя запушчана яшчэ адна «качка» пра тое, нібы Папа змяніў «сваё меркаванне» адносна дапушчальнасці прэзерватываў і кантрацэпцыі. Сфабрыкаваная кімсьці «навіна» і прадказальны антыкаталіцкі каментарый шырока перадрукоўваецца нават афіцыйнымі інтэрнэт-парталамі многіх інфармагенцтваў.

Многія людзі любяць гаварыць аб праўдзе, але найчасцей не любяць з ёю сустракацца. Яны з лёгкасцю гавораць праўду пра іншых, але з вялікай цяжкасцю — пра сябе. А калі нават нехта памкнецца і стане на парозе адкрыцця праўды — баіцца зрабіць рашаючы крок насустрач неспазнанаму.

Апошнім часам узнікае нямала дыскусій на тэму ўвядзення ў школах прадмету рэлігійнай культуры. Можна з разуменнем аднесціся да дыскусіі на тэму відавочных праблем, звязаных з тым, хто і як можа выкладаць гэты прадмет. Аднак варты ўвагі сам спосаб дыскусіі праціўнікаў увядзення ў школах рэлігійнай адукацыі. Варта звярнуць увагу на іх уяўленні аб хрысціянстве і прасачыць, на чым грунтуецца аргументацыя супраць рэлігійнай адукацыі ў школе.