Чытаючы Евангелле паводле Лукі, мы бачым адзін дыялог паміж настаўнікам і вучнем, дзе Езус заахвочвае Сымона (Пятра), каб ён выплыў на глыбіню і закінуў сетку. Гэты кароткі фрагмент «выплыць на глыбіню» мімаволі нараджае вялізнае мноства рэфлексій, прыкладна такіх: «Што такое глыбіня?», «Чаму трэба паслухаць Настаўніка?», «Як сябе трэба паводзіць на глыбіні, якая нясе з сабой страх і няўпэўненасць?», «Чаму трэба адмовіцца ад старога спосабу дзеяння — вобраз плыткай вады, і пачаць новы стыль існавання — глыбокая вада?»
«Калі ж мы памерлі з Хрыстом, то верым, што і жыць будзем з Ім, ведаючы, што Хрыстус, уваскросшы з мёртвых, ужо не памірае: смерць ужо не мае над Ім улады» (Рым 6, 8–9).
З разважанняў навукоўца: «Кожны вырашае асноўную задачу сэнсу свайго жыцця: „Хаатычнасць і прадвызначэнне пануюць у сусвеце?“».
Пачуццё віны вельмі падобнае да сораму, і таму вельмі часта людзі іх блытаюць. Аднак розніца ёсць, і вельмі значная.
«Жаданне аднавіць адзінства ажыццяўляецца праз навяртанне сэрца, малітву, узаемнае братэрскае пазнанне, тэалагічны дыялог». У звычайнай сям’і, калі здараецца развод, муж і жонка ўжо задоўга перад гэтым жывуць нібыта чужыя. Ці не адбывалася штосьці падобнае і ў вялікай хрысціянскай сям’і?
Чалавек пакліканы ўзяць лёс ва ўласныя рукі. У гэтым праяўляецца яго веліч, і з гэтым звязана яго вельмі вялікая адказнасць. Але што ён павінен рабіць, каб ажыццявіць пакліканне і дасягнуць шчасця, якое Бог для яго падрыхтаваў?
«Як жа табе не сорамна!..» Часта чуем гэтую фразу з вуснаў матуляў у дачыненні да дзяцей. Бацькі-хрысціяне часамі дадаюць да гэтага: «Як табе не сорамна, Бог глядзіць на цябе, а ты... (такі брудны, так дрэнна сябе паводзіш, такі гультай, у цябе такая дрэнная памяць і г.д.)». Сорам становіцца, такім чынам, адным з найбольш значных стымулаў выхавання, у тым ліку выхавання хрысціянскага. Што ж гэта за эмоцыя, і якія наступствы можа мець выхаванне на яе аснове?
Наша грамадства настолькі рэлігійна талерантнае, што ў адным горадзе можна знайсці і хрысціянскую святыню, і святыню мастацтва, і святыню спорту, і святыню гандлю… Закон аб свабодзе сумлення і веравызнання не забараняе, па сутнасці, наведваць кожную з іх. Абы толькі не было вайны — гэта значыць, толькі каб не было пагрозы для грамадства. Чым жа лепш наведванне адной святыні за наведванне другой?
«Жаданне аднавіць адзінства ажыццяўляецца праз навяртанне сэрца, малітву, узаемнае братэрскае пазнанне, тэалагічны дыялог». Святая Імша — гэта крыніца і вяршыня ўсяго хрысціянскага жыцця1, таму веруючы католік, разважаючы пра магчымасць аб’яднання з праваслаўнымі, можа пачаць ад пытання: а ці ёсць у праваслаўных святая Імша і ці яна ў іх правільная?
На самым пачатку разбярэмся з тэрмінамі. Каму ж з нас не вядома прыемнае і меладычнае слова «камфорт»? Той, хто прысвячае ўсе свае намаганні на авалодванне матэрыяльнымі каштоўнасцямі, з’яўляецца камфармістам. У паўсядзённай мове такога чалавека называюць «прыстасаванец».
«Ні ў чым чалавек так не мае патрэбу, як у Божай Міласэрнасці, — Яго любоў пяшчотная, спачуваючая, узвышаючая чалавека над яго слабасцю, узнімаючая да бясконцых вышыняў святасці Бога» (Ян Павел ІІ).
«І адпусці нам правіны нашы, як і мы адпускаем вінаватым нашым…» — гэтыя словы з малітвы Панскай, якімі многія з нас моляцца штодня, з’яўляюцца заклікам, заклікам да прабачэння. Але ці ўмеем мы прабачаць? Ці ўмеем мы прыняць слабасці, як свае, так і бліжняга?
Напэўна, няма ў свеце чалавека, які б ніколі нікому не зайздросціў, і кожны ведае, якое гэта цяжкае і, мякка кажучы, непрыемнае пачуццё. Зайздрасць, адзін з сямі галоўных грахоў, накіравана на разбурэнне ўсялякага дабра. Сапраўды, зайздросціць можна чаму заўгодна: матэрыяльнаму дабрабыту іншага чалавека, ягонаму здароўю, нейкім здольнасцям, і зрэшты — адносінам бліжняга з Богам. Вядомы дзіцячы псіхааналітык Мэлані Кляйн піша таксама, што зайздрасць перашкаджае развіццю такога неабходнага і важнага пачуцця, як удзячнасць, і такім чынам дысгарманізуе адносіны паміж людзьмі.
Калі такое пытанне з’яўляецца ў думках веруючага чалавека, то, як кажа Катэхізіс, — гэта дар Хрыста і заклік Духа Святога ў душы. Не варта марнаваць гэтай ласкі. Там жа далей Катэхізіс тлумачыць, што гэтае імкненне ажыццяўляецца праз навяртанне сэрца, малітву, узаемнае братэрскае пазнанне, тэалагічны дыялог. Паспрабуем паразважаць пра гэта.
Дух дапамагае ў слабасцях нашых. Калі мы не ведаем, як і аб чым трэба маліцца, Святое Пісанне падказвае: «Сам Дух заступаецца за нас стагнаннямі невымоўнымі. Той жа, хто даследуе сэрцы, ведае, якая думка ў Духа, бо Ён заступаецца за святых па волі Божай» (пар. Рым 8,26–27).
Чытаючы Евангелле паводле Лукі, мы бачым адзін дыялог паміж настаўнікам і вучнем, дзе Езус заахвочвае Сымона (Пятра), каб ён выплыў на глыбіню і закінуў сетку. Гэты кароткі фрагмент «выплыць на глыбіню» мімаволі нараджае вялізнае мноства рэфлексій, прыкладна такіх: «Што такое глыбіня?», «Чаму трэба паслухаць Настаўніка?», «Як сябе трэба паводзіць на глыбіні, якая нясе з сабой страх і няўпэўненасць?», «Чаму трэба адмовіцца ад старога спосабу дзеяння — вобраз плыткай вады, і пачаць новы стыль існавання — глыбокая вада?»
«Калі ж мы памерлі з Хрыстом, то верым, што і жыць будзем з Ім, ведаючы, што Хрыстус, уваскросшы з мёртвых, ужо не памірае: смерць ужо не мае над Ім улады» (Рым 6, 8–9).
З разважанняў навукоўца: «Кожны вырашае асноўную задачу сэнсу свайго жыцця: „Хаатычнасць і прадвызначэнне пануюць у сусвеце?“».
Пачуццё віны вельмі падобнае да сораму, і таму вельмі часта людзі іх блытаюць. Аднак розніца ёсць, і вельмі значная.
«Жаданне аднавіць адзінства ажыццяўляецца праз навяртанне сэрца, малітву, узаемнае братэрскае пазнанне, тэалагічны дыялог». У звычайнай сям’і, калі здараецца развод, муж і жонка ўжо задоўга перад гэтым жывуць нібыта чужыя. Ці не адбывалася штосьці падобнае і ў вялікай хрысціянскай сям’і?
Чалавек пакліканы ўзяць лёс ва ўласныя рукі. У гэтым праяўляецца яго веліч, і з гэтым звязана яго вельмі вялікая адказнасць. Але што ён павінен рабіць, каб ажыццявіць пакліканне і дасягнуць шчасця, якое Бог для яго падрыхтаваў?
«Як жа табе не сорамна!..» Часта чуем гэтую фразу з вуснаў матуляў у дачыненні да дзяцей. Бацькі-хрысціяне часамі дадаюць да гэтага: «Як табе не сорамна, Бог глядзіць на цябе, а ты... (такі брудны, так дрэнна сябе паводзіш, такі гультай, у цябе такая дрэнная памяць і г.д.)». Сорам становіцца, такім чынам, адным з найбольш значных стымулаў выхавання, у тым ліку выхавання хрысціянскага. Што ж гэта за эмоцыя, і якія наступствы можа мець выхаванне на яе аснове?
Наша грамадства настолькі рэлігійна талерантнае, што ў адным горадзе можна знайсці і хрысціянскую святыню, і святыню мастацтва, і святыню спорту, і святыню гандлю… Закон аб свабодзе сумлення і веравызнання не забараняе, па сутнасці, наведваць кожную з іх. Абы толькі не было вайны — гэта значыць, толькі каб не было пагрозы для грамадства. Чым жа лепш наведванне адной святыні за наведванне другой?
«Жаданне аднавіць адзінства ажыццяўляецца праз навяртанне сэрца, малітву, узаемнае братэрскае пазнанне, тэалагічны дыялог». Святая Імша — гэта крыніца і вяршыня ўсяго хрысціянскага жыцця1, таму веруючы католік, разважаючы пра магчымасць аб’яднання з праваслаўнымі, можа пачаць ад пытання: а ці ёсць у праваслаўных святая Імша і ці яна ў іх правільная?
На самым пачатку разбярэмся з тэрмінамі. Каму ж з нас не вядома прыемнае і меладычнае слова «камфорт»? Той, хто прысвячае ўсе свае намаганні на авалодванне матэрыяльнымі каштоўнасцямі, з’яўляецца камфармістам. У паўсядзённай мове такога чалавека называюць «прыстасаванец».
«Ні ў чым чалавек так не мае патрэбу, як у Божай Міласэрнасці, — Яго любоў пяшчотная, спачуваючая, узвышаючая чалавека над яго слабасцю, узнімаючая да бясконцых вышыняў святасці Бога» (Ян Павел ІІ).
«І адпусці нам правіны нашы, як і мы адпускаем вінаватым нашым…» — гэтыя словы з малітвы Панскай, якімі многія з нас моляцца штодня, з’яўляюцца заклікам, заклікам да прабачэння. Але ці ўмеем мы прабачаць? Ці ўмеем мы прыняць слабасці, як свае, так і бліжняга?
Напэўна, няма ў свеце чалавека, які б ніколі нікому не зайздросціў, і кожны ведае, якое гэта цяжкае і, мякка кажучы, непрыемнае пачуццё. Зайздрасць, адзін з сямі галоўных грахоў, накіравана на разбурэнне ўсялякага дабра. Сапраўды, зайздросціць можна чаму заўгодна: матэрыяльнаму дабрабыту іншага чалавека, ягонаму здароўю, нейкім здольнасцям, і зрэшты — адносінам бліжняга з Богам. Вядомы дзіцячы псіхааналітык Мэлані Кляйн піша таксама, што зайздрасць перашкаджае развіццю такога неабходнага і важнага пачуцця, як удзячнасць, і такім чынам дысгарманізуе адносіны паміж людзьмі.
Калі такое пытанне з’яўляецца ў думках веруючага чалавека, то, як кажа Катэхізіс, — гэта дар Хрыста і заклік Духа Святога ў душы. Не варта марнаваць гэтай ласкі. Там жа далей Катэхізіс тлумачыць, што гэтае імкненне ажыццяўляецца праз навяртанне сэрца, малітву, узаемнае братэрскае пазнанне, тэалагічны дыялог. Паспрабуем паразважаць пра гэта.
Дух дапамагае ў слабасцях нашых. Калі мы не ведаем, як і аб чым трэба маліцца, Святое Пісанне падказвае: «Сам Дух заступаецца за нас стагнаннямі невымоўнымі. Той жа, хто даследуе сэрцы, ведае, якая думка ў Духа, бо Ён заступаецца за святых па волі Божай» (пар. Рым 8,26–27).
