1 снежня ва ўсім свеце адзначаецца дзень барацьбы са СНІДам. У сродках масавай інфармацыі у сувязі з гэтай датай з’яўляецца вялікая колькасць інфармацыі на тэму ВІЧ і СНІДу, у школах і ВНУ праходзяць інфармацыйныя сустрэчы, бо ніхто не хоча апынуцца ў ліку тых, хто захварэе на чуму ХХ стагоддзя. Чым жа небяспечная яго прафілактыка? Бо, здавалася б, наадварот, яна павінна служыць добрай справе.

У сённяшняй размове я хацела б акрэсліць тыя пагрозы, якія ўстаюць на шляху фарміравання мужнасці і жаноцкасці і могуць скрывіць гэты шлях, павярнуць яго ў няправільным накірунку або наогул прыпыніць псіхалагічнае сталенне мужчыны ці жанчыны.

Працягваючы размову аб асаблівасцях мужчын і жанчын, напэўна, нельга абмінуць такую «далікатную» тэму, як мужчынская і жаночая сексуальнасць. Сёння мы звернемся менавіта да гэтага пытання.

Акрамя псіхалагічнай інтэрпрэтацыі ўздзеяння гамеапатычных прэпаратаў, варта звяруць увагу на духоўны фактар. Існуе нямала экзарцыстаў, якія выяўляюць існаванне сувязі паміж апантанасцю асобы злым духам і пачаткам ужывання гамеапатычных прэпаратаў. Наколькі абгрунтаванымі могуць быць такога роду асцярогі?

«Жаданне аднавіць адзінства ажыццяўляецца праз навяртанне сэрца, малітву, узаемнае братэрскае пазнанне, тэалагічны дыялог». Тэалагiчны дыялог, якi вядзецца памiж канфесiямi на вышэйшым узроўнi, вельмi патрабуе адпаведнай пазiтыўнай атмасферы — атмасферы, нiбы сатканай з так званых «малых дыялогаў» у нашым штодзëнным жыццi.

На што гатовы пайсці чалавек, каб вылечыцца ад цяжкай хваробы? Часам ён гатовы аддаць усё, каб толькі вярнуць здароўе. Не знайшоўшы дапамогі ў навуковай медыцыне, людзі пачынаюць шукаць ратунку дзе заўгодна. Яны гатовы пайсці да варажбітоў, шаптух, акультыстаў, чараўнікоў.

Сёння мы працягнем размову аб адрозненнях паміж мужчынамі і жанчынамі і аб тым уздзеянні, якое гэтыя адрозненні аказваюць на нашае жыццё, у тым ліку — жыццё ў сям’і.

Размаўляючы аб міжасабовых адносінах, важна з самага пачатку зразумець, што адносіны гэтыя адбываюцца паміж людзьмі, кожны з якіх належыць да жаночага ці мужчынскага полу. Здавалася б, гэта відавочна. Аднак, як ні дзіўна, людзі вельмі часта забываюцца пра тое, што мужчыны і жанчыны па-рознаму бачаць свет, і таму непаразуменні між імі непазбежныя. Пытанне толькі ў тым, што рабіць з гэтымі непаразуменнямі.

«Марыя, Маці Божая: яна сказала Анёлу „няхай станецца“, велічна развязаўшы трагічны вузел нашай свабоды. У ціхай празрыстасці свайго цела яна нарадзіла Дзіця…

Пытанне розніцы паміж вышэйназванымі пачуццямі заўсёды выклікае жывы інтарэс. Магчыма, менавіта таму можна знайсці вельмі шмат інфармацыі, якая ў тым ці іншым выглядзе тлумачыць гэтую розніцу — у форме кніг, артыкулаў псіхалагічнай і тэалагічнай тэматыкі, публіцыстычных прац і нават мастацкіх твораў — празаічных і вершаваных.

Кожную нядзелю, вызнаючы сваю веру, мы сцвярджаем: «Веру ў адзінага Бога, Айца ўсемагутнага, Стварыцеля неба і зямлі, усяго бачнага і нябачнага». Што мы ведаем аб нябачным свеце? Хто яны, духоўныя істоты — жыхары неба, якія атачаюць Бога? Хто яны, таямнічыя стварэнні, якія дыскрэтна дапамагаюць нам дасягнуць Валадарства Божага?

Здаецца зразумелым, што з дапамогай сімвалаў людзі могуць выражаць сваё стаўленне да Бога і рэлігіі. Аднак пераважная большасць рэлігійных сімвалаў мае шматзначны характар. Іх значэнне вельмі адноснае, залежнае ад культурнага і гістарычнага кантэксту.

«Жаданне аднавіць адзінства ажыццяўляецца праз навяртанне сэрца, малітву, узаемнае братэрскае пазнанне, тэалагічны дыялог».

Калі Хрыстус пайшоў у пустыню перад тым, як пачаць сваё служэнне, Ён перанёс самыя моцныя спакусы (пар. Мц 4, 1–11). Аднак у кожным з выпадкаў Езус адказваў на спакусу праўдай і сілай Божага слова: «У сэрцы маім я схаваў Тваё слова, каб не зграшыць перад Табою» (Пс 118, 11). Апостал Павел называў Божае слова «мячом духоўным», якім мы павінны ваяваць з сіламі сатаны (пар. Эф 6, 17). Бог даў нам слова сваё, каб і з яго дапамогай, у тым ліку, мы маглі справіцца з самымі моцнымі спакусамі (пар. 1 Кар 10, 13).