Мы прызвычаіліся, што ўжо на працягу многіх стагодзяў на Пасад св. Пятра выбіраецца адзін з членаў Калегіі кардыналаў, каталіцкі іерарх, звычайна не зусім маладога ўзросту. Такая традыцыя існуе ўжо на працягу многіх стагоддзяў і ўспрымаецца як нешта, што само сабой зразумелае.

Папа з’яўляецца главою Рыма-каталіцкага Касцёла і ўсходніх Каталіцкіх Касцёлаў. Годнасць Папы з’яўляецца пажыццёвай, аднак ёсць магчымасць дабравольна ад яе адрачыся, як гэта было ў выпадку з Бэнэдыктам XVI, які 28 лютага гэтага года адмовіўся ад Пасады св. Пятра. Пасля смерці або адмаўлення Папы склікаецца канклаў — сход кардыналаў святога Рымскага Касцёла для абрання новага Папы.

(…) Пробашч парафіі думаў, што 8 сакавіка ў яго не будзе надта шмат наведвальнікаў. Ён усеўся ў канцылярыі, каб падрыхтаваць казанне да вечаровага набажэнства з нагоды жаночага дня. Як толькі ён апынуўся за пісьмовым сталом, адразу ж з’явіўся наведвальнік па метрыку, затым прыйшоў іншы запрасіць святара да хворага, яшчэ адзін — наконт хросту дзіцяці. Святар ужо прыняўся пісаць метрыку, як у пакой нечакана заляцела нейкая жанчына. Яна была вельмі ўзбуджана і ўзрушана, злосць у ёй так і кіпела.

На працягу апошніх некалькіх тыдняў увага большасці сусветных СМІ безумоўна звернута да падзей у Ватыкане. Напэўна, не адзін выпуск вячэрніх навінаў не праходзіць без узгадкі таго ці іншага факту, звязанага з актуальнымі падзеямі, якія адбываюцца ў сэрцы Каталіцкага Касцёла.

Ні для каго не сакрэт, што Вялікі пост для хрысціяніна з’яўляецца часам падрыхтоўкі да святкавання Перамогі. Кожная перамога патрабуе ад нас вялікіх намаганняў, а часам і стратаў. І ў пэўны момант мы апынаемся ў сітуацыі, калі трэба вырашыць, што для мяне больш важнае: перамога, да якой я імкнуся, ці штосьці, чым трэба ахвяраваць, каб яе, перамогу, асягнуць. Чым важнейшая перамога, тым цяжэйшыя часта трэба панесці страты. Тым цяжэй зрабіць правільны выбар.

Яшчэ перад абраннем Бэнэдыкта XVI на Пасад св. Пятра многія СМІ сфарміравалі вакол яго вобраз чалавека халоднага і закрытага, сапраўднага аскета, у якім вернасць парадку пераважае над любоўю. Калі кардынал Ёзаф Ратцынгер быў прэфектам Кангрэгацыі Веравучэння, яго называлі не інакш як «вялікі інквізітар», між іншым, нагадваючы аб старажытнай назве ўстановы, якую ён узначальваў. Іншая мянушка — «панцэркардынал» — падкрэслівала, што Ёзаф Ратцынгер не спыняецца ні перад чым дзеля абароны каталіцкага навучання і пераследу ворагаў Касцёла.

Падводзячы вынікі папярэдніх разважанняў, прапануем вашай увазе некалькі тэмаў, якія, як здаецца, могуць быць плённымі ў тых выпадках, калі завязваецца з праваслаўнымі тэалагічная размова ў галіне эклезіялогіі.

Тэма аборту непарыўна звязана з пытаннем аб тым, калі пачынаецца жыццё чалавека, якое хвалявала чалавецтва ад пачатку стагоддзяў. У залежнасці ад веравызнання і існуючых маральных нормаў адказ на яго гучаў па-рознаму. Наконт гэтага пытання сучасная навука на сёння пацвярджае словы Бiблii.

У першай палове сакавіка каталіцкі свет чакае важная падзея — абранне новага Папы. Паводле прадугледжаных правілаў, канклаў павінен пачацца не раней за 15 і не пазней за 20 дзён з моманту абвяшчэння Пасаду св. Пятра вакантным. Аднак, у сувязі з тым, што Бэнэдыкт XVI загадзя паведаміў аб сваім рашэнні, гэты канклаў зможа пачацца раней. Яго ўдзельнікі маюць магчымасць загадзя прыбыць у Рым і таму, паводле кіраўніка Прэс-службы Апостальскай Сталіцы кс. Фэдэрыка Ламбардзі, «няма сэнсу чакаць» заканчэння прадугледжанага тэрміну.

Тры аспекты посту, пра якія можна вельмі часта пачуць, прачытаць, нават узяцца практыкаваць. Пра Вялікі пост гаворыцца як пра «выключны час». На жаль, тое, што падчас яго «выключаецца», пасля Вялікадня працуе ва ўзмоцненым рэжыме. Тады атрымліваецца так, што ўвесь астатні перыяд года — нармальны? А зараз трэба сябе перазагрузіць, каб нешта адчуць?

Благаслаўлёны перыяд Вялікага посту — часу пакаяння і міласэрнасці. Што ж такое пакаянне? Чалавеку, які не пабываў «на дне» граху, — гэтае слова не зразумела, як не зразумела яму і радасць сустрэчы, калі раней не перажыў боль расстання. Вялікі пост — час усведамлення, ачышчэння і вяртання… Час цудаў для тых, хто шчыры да болю, хто да глыбіні душы чакае пераменаў.

11 лютага Бэнэдыкт XVI абвясціў нечаканае рашэнне — ён вырашыў пакінуць Пасад св. Пятра. Пантыфік паведаміў аб гэтым падчас звычайнай кансісторыі — сустрэчы з кардыналамі, прысвечанай разгляду некаторых кананізацыйных спраў. Як вядома, на працягу 600 гадоў нічога падобнага ў гісторыі Касцёла не здаралася.

Калісьці ў дзверы дамініканскага кляштара пастукалі сведкі Іеговы. Так здарылася, што я адчыніў дзверы, і таму пытанні пасыпаліся ў маім накірунку.

«Няхай кожны дае, як вырашыць у сэрцы сваім, а не са шкадаваннем ці з прымусу, бо радаснага даўцу любіць Бог (2 Кар 9, 7)». Напэўна, ніхто з нас не сумняецца, што Касцёл сучасны, не менш чым некалькі стагоддзяў таму, патрабуе для існавання матэрыяльных ахвяраванняў. Пытанне ў іншым: ахвяраванні — гэта добраахвотны жэст ці ўсё ж такі абавязак католікаў?

Напрыканцы студзеня ў аўтарытэтным брытанскім выданні «The Guardian» з’явіўся артыкул, у якім была змешчана інфармацыя аб маёмасці Апостальскай Сталіцы ў розных краінах свету. «Эксперт» прадставіў свой матэрыял як сапраўдную сенсацыю і дадаў вастрыні свайму адкрыццю, падкрэсліўшы: а ўсё гэта было ж набыта на «грошы Мусаліні»!