У другой палове I тысячагоддзя памiж рыма-лацiнскiм i вiзантыйска-грэчаскiм хрысцiянскiмi асяроддзямi ўжо накрэслiлася яснае адрозненне ў тэалогii, касцëльным жыццi i звычаях. Хто ж яшчэ, як не святыя тых часоў, могуць навучыць нас жыць у эўхарыстычным адзiнстве з шанаваннем iснуючых адрозненняў?
Адной з самых супярэчлівых асобаў у гісторыі Касцёла з’яўляецца Папа Аляксандр VI Борджыа. Калі гаворка заходзіць пра «грахі каталіцтва», то кожны больш-менш адукаваны чалавек адразу ўзгадае пра постаць гэтага Папы. Напэўна, таму ён і з’яўляецца адным з самых вядомых сярэднявечных Рымскіх Пантыфікаў: «грэх заўсёды крычыць, а цнота ціхая». Хто жадае пазнаёміцца з асобай Аляксандра Борджыа, не сустрэне вялікіх цяжкасцяў, каб задаволіць сваю цікаўнасць: пра яго напісаны сотні кніг і зняты дзясяткі фільмаў. Пра папулярнасць асобы гэтага Пантыфіка кажа нават той факт, што нядаўна ён стаў адным з галоўных персанажаў вядомай камп’ютарнай гульні.
Езуіт… Для многіх людзей гэтае слова асацыюецца з глыбокай духоўнасцю («ігнацыянскія медытацыі»), высокаадукаванымі і сціплымі манахамі, якія захапляюць сваёй эрудыцыяй і адкрытасцю на самыя розныя праяўленні культуры. Для іншых – гэта нейкае цьмянае слова з урокаў школьнай гісторыі. А для старэйшага пакалення, выхаванага на расійска-імперскай і савецкай літаратуры, «езуіт» — гэта сінонім кагосьці хітрага, крывадушнага, «памагатага заходняга імперыялізму». Дык хто ж яны на самой справе? Кім яны былі для Касцёла ў Беларусі? І хто яны цяпер?
На працягу апошніх некалькіх гадоў у шэрагу краін свету гомасексуальныя пары атрымалі права на ўсынаўленне дзяцей. Гэтае «дасягненне» часта разглядаецца як сапраўдны прагрэс чалавецтва, якое ідзе наперад і «ў імя любові» разбурае розныя перашкоды і сярэднявечныя забабоны. Прыхільнікі дадзеных новаўвядзенняў карыстаюцца класічнай стратэгіяй – сцвярджаюць, што праціўнікі ўсынаўлення дзяцей гомасексуальнымі парамі звязаны з Каталіцкім Касцёлам і, канешне, іх пазіцыя грунтуецца на веры, традыцыі і вернасці старажытным прынцыпам, якія не маюць нічога супольнага з сучаснай рэальнасцю і рацыянальнасцю.
«„Пане, ці ж не добрае насенне пасеяў ты на сваім полі? Адкуль жа на ім каласоўнік?“ А ён сказаў ім: „Варожы чалавек зрабіў гэта“. Тады слугі сказалі яму: „Хочаш, мы пойдзем выпалаць яго?“ Але ён сказаў: „ Не“».
Існуе такі міф: маўляў, Марцін Лютэр вырашыў разарваць адносіны з каталіцтвам пасля свайго падарожжа у Рым. Нібыта будучы рэфарматар быў настолькі негатыўна ўражаны распустай і злоўжываннямі, якія панавалі ў сэрцы Каталіцкага Касцёла, што больш не мог сябе атаясамліваць з ім. Ці сапраўды гэта так? Паспрабуем разабрацца ў гэтым сёння.
31 ліпеня папа Францішак наведаў галоўную святыню Oрдэна езуітаў – знакаміты рымскі касцёл Найсвяцейшага Імя Езуса, больш вядомы як «Іль-Джэзу». Тут Святы Айцец, які сам з’яўляецца езуітам, меў магчымасць сустрэцца і паразмаўляць са сваімі субратамі, цэлебраваць Эўхарыстыю і памаліцца каля рэліквій св. Ігнацыя Лаёлы. Трэба адзначыць, што касцёл «Іль-Джэзу» з’яўляецца сапраўдным «пантэонам» Таварыства Езуса.
Думаць балюча. Бо гэта значыць — штодня змагацца са злом, спакусамі і грахом, змагацца з сабой, уласным эгаізмам і абыякавасцю, браць адказнасць за сваё жыццё, паводзіны і словы перад людзьмі і Богам.
Мінуў час ганенняў, якія на працягу некалькіх стагоддзяў то спыняліся, то зноў успыхвалі на розных канцах Рымскай імперыі. Мінула апошняе жорсткае ганенне хрысціянаў, калі імператар Дыяклетыян y 303 годзе загадаў арыштаваць усё духавенства, а ў 304-м пад страхам смерці загадаў усім жыхарам імперыі прынесці ахвяры язычніцкім багам. Нарэшце хрысціянам дазвалялася без забароны практыкаваць сваю веру.
У гісторыі пра аздараўленне паралізаванага чалавека няма пралогу. А мне здаецца, што Езус убачыў сяброў не толькі ў праёме разабранага даху, але значна раней. Ён бачыў, як яны разгублена стаялі перад натоўпам людзей, пакуль Ён навучаў, і як не адступіліся ад свайго намеру: зараз або ніколі!
У другой палове I тысячагоддзя памiж рыма-лацiнскiм i вiзантыйска-грэчаскiм хрысцiянскiмi асяроддзямi ўжо накрэслiлася яснае адрозненне ў тэалогii, касцëльным жыццi i звычаях. Хто ж яшчэ, як не святыя тых часоў, могуць навучыць нас жыць у эўхарыстычным адзiнстве з шанаваннем iснуючых адрозненняў?
Адной з самых супярэчлівых асобаў у гісторыі Касцёла з’яўляецца Папа Аляксандр VI Борджыа. Калі гаворка заходзіць пра «грахі каталіцтва», то кожны больш-менш адукаваны чалавек адразу ўзгадае пра постаць гэтага Папы. Напэўна, таму ён і з’яўляецца адным з самых вядомых сярэднявечных Рымскіх Пантыфікаў: «грэх заўсёды крычыць, а цнота ціхая». Хто жадае пазнаёміцца з асобай Аляксандра Борджыа, не сустрэне вялікіх цяжкасцяў, каб задаволіць сваю цікаўнасць: пра яго напісаны сотні кніг і зняты дзясяткі фільмаў. Пра папулярнасць асобы гэтага Пантыфіка кажа нават той факт, што нядаўна ён стаў адным з галоўных персанажаў вядомай камп’ютарнай гульні.
Езуіт… Для многіх людзей гэтае слова асацыюецца з глыбокай духоўнасцю («ігнацыянскія медытацыі»), высокаадукаванымі і сціплымі манахамі, якія захапляюць сваёй эрудыцыяй і адкрытасцю на самыя розныя праяўленні культуры. Для іншых – гэта нейкае цьмянае слова з урокаў школьнай гісторыі. А для старэйшага пакалення, выхаванага на расійска-імперскай і савецкай літаратуры, «езуіт» — гэта сінонім кагосьці хітрага, крывадушнага, «памагатага заходняга імперыялізму». Дык хто ж яны на самой справе? Кім яны былі для Касцёла ў Беларусі? І хто яны цяпер?
Перад тым, як прыйсці да апосталаў па вадзе, Езус загадаў ім плысці самім на другі бераг Генісарэцкага мора. Звычайная і знаёмая рэч — прыкладна, як устаеш зранку, а наперадзе — дзень да вечара, розныя справы, на якія разлічваеш час з надзеяй, што нябачныя і нечаканыя рэчы не перакуляць «човен» надыходзячага дня... А калі прыгледзецца: як адплываюць нашыя чаўны? 
На працягу апошніх некалькіх гадоў у шэрагу краін свету гомасексуальныя пары атрымалі права на ўсынаўленне дзяцей. Гэтае «дасягненне» часта разглядаецца як сапраўдны прагрэс чалавецтва, якое ідзе наперад і «ў імя любові» разбурае розныя перашкоды і сярэднявечныя забабоны. Прыхільнікі дадзеных новаўвядзенняў карыстаюцца класічнай стратэгіяй – сцвярджаюць, што праціўнікі ўсынаўлення дзяцей гомасексуальнымі парамі звязаны з Каталіцкім Касцёлам і, канешне, іх пазіцыя грунтуецца на веры, традыцыі і вернасці старажытным прынцыпам, якія не маюць нічога супольнага з сучаснай рэальнасцю і рацыянальнасцю.
«„Пане, ці ж не добрае насенне пасеяў ты на сваім полі? Адкуль жа на ім каласоўнік?“ А ён сказаў ім: „Варожы чалавек зрабіў гэта“. Тады слугі сказалі яму: „Хочаш, мы пойдзем выпалаць яго?“ Але ён сказаў: „ Не“».
Існуе такі міф: маўляў, Марцін Лютэр вырашыў разарваць адносіны з каталіцтвам пасля свайго падарожжа у Рым. Нібыта будучы рэфарматар быў настолькі негатыўна ўражаны распустай і злоўжываннямі, якія панавалі ў сэрцы Каталіцкага Касцёла, што больш не мог сябе атаясамліваць з ім. Ці сапраўды гэта так? Паспрабуем разабрацца ў гэтым сёння.
31 ліпеня папа Францішак наведаў галоўную святыню Oрдэна езуітаў – знакаміты рымскі касцёл Найсвяцейшага Імя Езуса, больш вядомы як «Іль-Джэзу». Тут Святы Айцец, які сам з’яўляецца езуітам, меў магчымасць сустрэцца і паразмаўляць са сваімі субратамі, цэлебраваць Эўхарыстыю і памаліцца каля рэліквій св. Ігнацыя Лаёлы. Трэба адзначыць, што касцёл «Іль-Джэзу» з’яўляецца сапраўдным «пантэонам» Таварыства Езуса.
Думаць балюча. Бо гэта значыць — штодня змагацца са злом, спакусамі і грахом, змагацца з сабой, уласным эгаізмам і абыякавасцю, браць адказнасць за сваё жыццё, паводзіны і словы перад людзьмі і Богам.
У другой палове I тысячагоддзя памiж рыма-лацiнскiм i вiзантыйска-грэчаскiм хрысцiянскiмi асяроддзямi ўжо накрэслiлася яснае адрозненне ў тэалогii, касцëльным жыццi i звычаях. Хто ж яшчэ, як не святыя тых часоў, могуць навучыць нас жыць у эўхарыстычным адзiнстве з шанаваннем iснуючых адрозненняў?
Мінуў час ганенняў, якія на працягу некалькіх стагоддзяў то спыняліся, то зноў успыхвалі на розных канцах Рымскай імперыі. Мінула апошняе жорсткае ганенне хрысціянаў, калі імператар Дыяклетыян y 303 годзе загадаў арыштаваць усё духавенства, а ў 304-м пад страхам смерці загадаў усім жыхарам імперыі прынесці ахвяры язычніцкім багам. Нарэшце хрысціянам дазвалялася без забароны практыкаваць сваю веру.
У гісторыі пра аздараўленне паралізаванага чалавека няма пралогу. А мне здаецца, што Езус убачыў сяброў не толькі ў праёме разабранага даху, але значна раней. Ён бачыў, як яны разгублена стаялі перад натоўпам людзей, пакуль Ён навучаў, і як не адступіліся ад свайго намеру: зараз або ніколі!
