Менавіта такім голасам я адчуваю сябе, калі знаёмлюся з гісторыямі маіх знаёмых, а таксама перажываючы свой уласны досвед.

Сучасны свет з кожным годам вымушаны адказваць на ўсё новыя і новыя выклікі. Мы часта чуем пра маршы за аднаполыя саюзы, барацьбу з гамафобіяй, акцыі феменістак. Але часта ведаем толькі пра вонкавае ў гэтых акцыях і маршах, не зусім паглыбляючыся ва ўнутранае. Вашай увазе прапануем інтэрв'ю часопіса «Niedziela» з кс. Дарыюшам Окам, які разважае пра ідэалогію гендэру. У чым сутнасць гэтай з'явы і якая пазіцыя Касцёла адносна яе?

Магчыма, працаўнікі ўстановаў таксама разлічваюць, што да іх прыйдуць людзі, якія любяць ворагаў, чыняць дабро, благаслаўляюць і моляцца за іх. Стоячы ў чэргах, перапісваючы анкеты, губляючы цярпенне, сціскаючы зубы ад крыўды  –  яны (гэта значыць, мы) усё-ткі застануцца вернымі Хрыстовым запаведзям, хрысціянамі, адным словам.

Жыццё пройдзе за імгненне перад нашымі вачыма, нерэкламны ролік найлепшай якасці, бо праўдзівы і шчыры. Высветліцца, што ведалі мы, як павінны былі яго пражыць — сваё адзінае, дадзенае Богам зямное жыццё… Але жылі па-свойму, з цягам часу ўсё больш баючыся пачуць Божы голас.

На заканчэнне паспрабуем знайсцi некалькi тэмаў або напрамкаў размовы з некатолiкамi, якiя б, як здаецца, маглi быць плëннымi ў экуменiчным дыялогу.

У Евангеллі няшмат звестак аб жыцці некаторых апосталаў, як, напрыклад, аб Філіпу, Барталамеі, аб Якубе Алфеі альбо Сымоне Кананіце. Таксама не знойдзем ў Бібліі інфармацыі аб заканчэнні іх жыцця, акрамя, можа, традыцыі (інакш людскіх пагалоскаў), дзякуючы якой можна даведацца, што некаторыя з іх загінулі на тэрыторыі сучаснай Турцыі, некаторыя ў Эфіопіі альбо ў Індыі. Ці ж з гэтага можна зрабіць выснову аб тым, што жыццё гэтых «нягучных» апосталаў было менш важнае за жыццё іншых, больш слынных — Пятра, Яна альбо Паўла?

Летні перыяд для многіх католікаў Беларусі — час пілігрымак да санктуарыяў Маці Божай, якімі багаты наш край з даўніх часоў. У паломніцтвы выбіраюцца людзі розных узростаў і з рознымі малітоўнымі намерамі.

Напэўна, кожны чалавек у сваім жыцці трапляў у такое становішча, дзе быў вымушаны рабіць выбар паміж сваімі прагненнямі, жаданнямі, марамі — і пачуццём доўгу, паміж «хачу» і «трэба». І, напэўна, выбар гэты ні для каго не быў простым. Больш за тое — няма ніякіх «рацэптаў» адносна таго, як гэты выбар рабіць. Можа скласціся ўражанне, што хрысціянам у такой сітуацыі прасцей: маўляў, абірай доўг — не памылішся! Сам Хрыстус сказаў браць крыж на рамёны! Але ўсё далёка не так проста. Калі працягваць цытаваць Евангелле, мы сустрэнем там словы Збаўцы «міласэрнасці хачу, а не ахвяры»...

23 верасня 2011 г. адбылася ўнікальная гістарычная падзея — Рымскі Пантыфік наведаў будынак, у якім жыў, вучыўся і працаваў Марцін Лютэр. Гаворка ідзе пра візіт Бэнэдыкта XVI у былы аўгустыніянскі кляштар у Эрфурце. Менавіта тут у перыяд паміж 1501–1511 гг. будучы «айцец Рэфармацыі» правёў час свайго навуковага і духоўнага станаўлення: тут ён вывучаў тэалогію, прыняў святарскае пасвячэнне і цэлебраваў сваю першую святую Імшу. Будынак былога кляштара ў Эрфурце з’яўляецца важным месцам для гісторыі Рэфармацыі і, канешне, для кожнага лютэраніна і пратэстанта.

Створаныя, каб гарэць і свяціць, адораныя энергіяй, здольнасцямі, унутранай сілай, якая рухае нас наперад і шукае накірунак, — што мы паспяваем за зямное жыццё? Адольваем цяжкасці, перасоўваем горы працы, правальваемся, узнімаемся ўгору, дзякуем за сяброў, але ці не ахоплівае нарэшце адчуванне, што ходзім па замкнутым коле? Нехта заўважыў, што людзі ўвесь час складаюць з тых самых кубікаў розныя пірамідкі, змяняюць канфігурацыю і лічаць навіной. Нешта ў глыбіні душы падказвае, што не так усё безнадзейна.

Для многіх людзей застаецца загадкай навучанне Каталіцкага Касцёла пра чысцец. Часта ўзнікаюць пытанні, што гэта такое і адкуль паходзяць веды пра яго існаванне. Адны лічаць чысцец асобным месцам, на падабенства таго, якое прадставіў у сваёй «Боскай камедыі» Дантэ Аліг’еры, другія лічаць яго праклёнам ці пакараннем, трэція бачаць у ім усяго толькі неабгрунтаваную выдумку, падставаў для якой у Святым Пісанні няма.

У папярэднiх частках мы разважалi пра межы дагмату, пра тое, што навучанне Папаў нiколi не выходзiла па-за гэтыя межы, а таксама пра тое, што хрысцiяне першага тысячагоддзя не цураліся думкi аб асаблiвай ролi бiскупа Рыма ў распазнаваннi дакладных межаў прававернасцi i ерасi. Наступны крок — задумацца над прычынамi такой вялiкай насцярожанасцi праваслаўных адносна дагмата аб беспамылковым навучаннi Папы.

Часам мне як святару даводзіцца чуць такое пытанне: «На якую частку святой Імшы неабходна паспець, каб лічылася, што я на Імшы быў?» Я асабіста чуў розныя меркаванні: на Евангелле, на Эўхарыстычную малітву, на момант кансэкрацыі…

Падзяліцца ўласным досведам знаходжання ў Касцёле як верніка-мужчыны не так проста, як можа здацца. Ад імя «проста верніка» можна напісаць шмат, а вось ад імя «верніка-мужчыны»... Ці часта ў Касцёле мне даводзіцца выказваць свае спецыфічна мужчынскія ўласцівасці? Як праявіць сябе ў Касцёле менавіта як мужчыну?

Адной з адметнасцяў каталіцкай духоўнасці з’яўляецца ўшанаванне рэліквій. Звычайна яны маюць выгляд часцінкі рэчаў або цела святога, змешчаных у адмыслова аздобленым саркафагу — рэліквіярыі. Ён можа быць зусім мініяцюрны, а можа мець і вялікія памеры. Людзьмі, якія мала азнаёмлены з каталіцкай духоўнасцю, дэманстрацыя рэліквій святых успрымаецца неадназначна. Адны ўспрымаюць іх як «музейны экспанат», іншыя негатыўна рэагуюць на ўшанаванне ці дэманстрацыю рэліквій, падазраючы католікаў у рэлігійным фетышызме, нездаровым пакланенні парэшткам памерлых. Крытыкі Касцёла часта бяруць на ўзбраенне падобныя «аргументы», прыпісваючы католікам погляды і веру, якія не маюць нічога агульнага з каталіцызмам. Узнікае заканамернае пытанне: што такое культ рэліквій у Касцёле? Адкуль ён узяўся і што на самой справе азначае?