Адной з тэмаў, якой часта спекулююць аматары сенсацый, з’яўляецца існаванне пазазямных істот, якія нібыта час ад часу наведваюць зямлю і ўступаюць у кантакт з людзьмі. Апавяданні пра існаванне далёкіх касмічных цывілізацый і іншапланецян даўно спадарожнічаюць жыццю чалавека. Яны пачалі масава з’яўляцца напрыканцы ХІХ ст. і прыкладна з 1940-х гг. шырока ўвайшлі ў літаратуру, кіно, тэлебачанне, мастацтва. Часам пра прышэльцаў і «лятаючыя талеркі» гавораць з гумарам, часам правакацыйна, а часам вельмі сур’ёзна. У сувязі з гэтым узнікае пытанне: а што Касцёл думае на гэты конт? Адказаць на яго мы паспрабуем сёння.
Як можа чалавек жыць без сям’і і назаўсёды адмовіцца ад сужэнскіх адносін? Такія пытанні, якія датычаць святарскага цэлібату, узнікалі і будуць узнікаць заўсёды. Сённяшняя эпоха не з’яўляецца выключэннем. Чым больш нашы грамадствы становяцца секулярызаванымі, тым больш дысцыпліна цэлібату становіцца ім незразумелай. У Евангеллі паводле Мацвея (Мц 19, 11) Езус папярэджваў, што «не ўсе разумеюць гэтае слова, але тыя, каму дадзена».
Гэты вокліч стаўся лейтматывам маёй нядаўняй размовы з адной жанчынай. Цікава, што суразмоўца мая была ўжо пенсійнага ўзросту і скардзілася на сваю маці, жанчыну, відавочна, вельмі сталага веку.
Ва ўрачыстасць Божага Цела мы асаблівым чынам ушаноўваем Езуса, прысутнага ва эўхарыстычным хлебе. Эўхарыстыя — гэта перадусім паяднанне з Богам. Жывы змёртвыхпаўсталы Хрыстус наведвае нас у постаццях хлеба і віна.
Цi мелі хрысцiяне першага тысячагоддзя свядомасць таго, што бiскуп Рыма мае харызму беспамылковага навучання? Паспрабуем зазiрнуць у некаторыя выказванні Святых Айцоў таго часу.
Адным з распаўсюджаных элементаў сучаснай культуры з’яўляецца вера ў астралогію. Большасць газет, тэлеканалаў і радыёстанцый абавязкова пакідаюць у сваім штодзённым раскладзе месца на тое, каб пазнаёміць аўдыторыю з «парадамі зорак». Часта нават ад ахрышчаных людзей можна пачуць, што «ў гараскопах няма нічога кепскага». Здараецца, што астралогію змешваюць з хрысціянствам і кажуць: раз Бог стварыў зоркі, значыць надзяліў іх уладай уплываць на паводзіны і лёс чалавека. Аднак Касцёл заўсёды рашуча асуджаў і працягвае асуджаць гараскопы. Чаму? Адказаць на гэтае пытанне мы паспрабуем сёння.
Гэтыя словы, якія я пачула на адным псіхалагічным трэнінгу, успомніліся мне падчас размовы з адной маёй знаёмай. Тэма размовы датычылася адзначэння розных святаў. Клопат маёй знаёмай быў у тым, што яна не любіць святкаваць свой дзень народзінаў і ніколі гэтага не робіць. Не любіць яна і віншаванняў з гэтай нагоды. Аднак яе знаёмыя штогод імкнуцца навязаць ёй гэтае святкаванне, зыходзячы з пазіцыі, што на дзень народзінаў належыць радавацца, віншаваць і ладзіць вечарыну. Калі ж нехта мае іншыя жаданні, то ён (ці яна) альбо няшчыры чалавек, альбо гэта проста ненармальна.
Шчаслівыя сужэнствы — найважнейшае ў жыцці. Яны даюць чалавеку радасць, адчуванне сэнсу, бяспекі і цяпла. Менавіта дзякуючы гэтаму мы адчуваем сябе больш здаровымі і маладымі. Добрыя адносіны з’яўляюцца чымсьці вельмі каштоўным, што трэба ахоўваць і аб чым трэба клапаціцца.
Хто з нас не прагне? Быць любімым і любіць. Хто не жадае мець сапраўднага шчырага сябра, з якім можна, як кажуць, пайсці і ў разведку? Жанчына марыць аб сапраўдным мужчыну, мужчына імкнецца сустрэць сапраўдную жанчыну. Шукаем нейкі ідэал. Таму што дзесьці вельмі глыбока, падсвядома жадаем дасканаласці (хаця большасць з нас ведае, якія мы на самой справе і як далёка нам да ідэалу).
Гартаючы Кодэкс кананічнага права Каталіцкага Касцёла, можна заўважыць цікавую рэч. У раздзеле, прысвечаным пакаранням за злачынствы супраць жыцця і свабоды чалавека, адзначаецца, што за забойства і аборт прадугледжаны розныя кары. Паводле Кодэкса, «таго, хто здзяйсняе забойства», трэба караць пэўнымі санкцыямі, а той, хто здзяйсняе аборт, «падлягае экскамуніцы па загадзя вынесенаму судоваму рашэнню». Фармулёўка «па загадзя вынесенаму судоваму рашэнню» азначае, што экскамуніка, адлучэнне ад Касцёла, наступае па факце здзяйснення злачынства.
З такім пытаннем да мяне звярнулася адна мая знаёмая. Сітуацыя падалася мне актуальнай не толькі для гэтай маладой сям’і, але і для многіх іншых. Сапраўды, калі для сям’і надыходзіць час, каб задумацца аб нараджэнні дзіцяці, часам можна назіраць дзве супрацьлеглыя сітуацыі. На жаль, вельмі часта сужонкі падыходзяць да гэтага кроку ў сваім жыцці недастаткова адказна, спадзеючыся, як кажуць, «на рускі авось». У выніку маладыя бацькі аказваюцца не дастаткова дарослымі і не ў стане задавольваць патрэбы свайго дзіцяці.
Для многіх хрысціян з’яўляюцца не да канца зразумелымі словы св. Паўла «ўсякая ўлада ад Бога». Ці можна пагадзіцца з гэтым выказваннем? Ці сапраўды ад Бога былі Сталін і Гітлер і многія іншыя крывавыя і несправядлівыя дыктатары? Цікава, што свае словы пра неабходнасць падпарадкавання ўладам і шанавання іх св. Павел пісаў у часы пераследу з боку імператара Нерона. Няўжо Апостал заклікаў падпарадкоўвацца таксама і гэтаму тырану, які вінаваты ў смерці многіх хрысціян? Што ён хацеў сказаць вызнаўцам Хрыста? Пра гэта мы пагаворым сёння.
Гісторыю пра Елісея і аслепленае сірыйскае войска немагчыма чытаць без усмешкі і захаплення (4 Вал 6:8–23). Кожны валадар хацеў бы мець на сваёй службе такога чалавека, як прарок Елісей, каб ведаць тое, што вораг гаворыць шэптам пад вялікай таямніцай. Ізраільскі цар атрымліваў ад Елісея папярэджанні пра кожную засаду, кожную вераломную пастку, якую рыхтавалі ворагі.
Май і чэрвень у Каталіцкім Касцёле — гэта месяцы, на якія прыходзіцца пік Першых Камуній. У тым ліку і знешне прыгожае свята патрабуе ўсё ж такі вялікай унутранай падрыхтоўкі як саміх дзяцей, так і іх бацькоў.
Ведаючы сэнс i межы дагмата аб беспамылковым навучаннi бiскупа Рыма, паразважаем над некаторымi аргументамi супраць яго, якія часта сустракаюцца.
Адной з тэмаў, якой часта спекулююць аматары сенсацый, з’яўляецца існаванне пазазямных істот, якія нібыта час ад часу наведваюць зямлю і ўступаюць у кантакт з людзьмі. Апавяданні пра існаванне далёкіх касмічных цывілізацый і іншапланецян даўно спадарожнічаюць жыццю чалавека. Яны пачалі масава з’яўляцца напрыканцы ХІХ ст. і прыкладна з 1940-х гг. шырока ўвайшлі ў літаратуру, кіно, тэлебачанне, мастацтва. Часам пра прышэльцаў і «лятаючыя талеркі» гавораць з гумарам, часам правакацыйна, а часам вельмі сур’ёзна. У сувязі з гэтым узнікае пытанне: а што Касцёл думае на гэты конт? Адказаць на яго мы паспрабуем сёння.
Як можа чалавек жыць без сям’і і назаўсёды адмовіцца ад сужэнскіх адносін? Такія пытанні, якія датычаць святарскага цэлібату, узнікалі і будуць узнікаць заўсёды. Сённяшняя эпоха не з’яўляецца выключэннем. Чым больш нашы грамадствы становяцца секулярызаванымі, тым больш дысцыпліна цэлібату становіцца ім незразумелай. У Евангеллі паводле Мацвея (Мц 19, 11) Езус папярэджваў, што «не ўсе разумеюць гэтае слова, але тыя, каму дадзена».
Гэты вокліч стаўся лейтматывам маёй нядаўняй размовы з адной жанчынай. Цікава, што суразмоўца мая была ўжо пенсійнага ўзросту і скардзілася на сваю маці, жанчыну, відавочна, вельмі сталага веку.
Ва ўрачыстасць Божага Цела мы асаблівым чынам ушаноўваем Езуса, прысутнага ва эўхарыстычным хлебе. Эўхарыстыя — гэта перадусім паяднанне з Богам. Жывы змёртвыхпаўсталы Хрыстус наведвае нас у постаццях хлеба і віна.
Цi мелі хрысцiяне першага тысячагоддзя свядомасць таго, што бiскуп Рыма мае харызму беспамылковага навучання? Паспрабуем зазiрнуць у некаторыя выказванні Святых Айцоў таго часу.
Адным з распаўсюджаных элементаў сучаснай культуры з’яўляецца вера ў астралогію. Большасць газет, тэлеканалаў і радыёстанцый абавязкова пакідаюць у сваім штодзённым раскладзе месца на тое, каб пазнаёміць аўдыторыю з «парадамі зорак». Часта нават ад ахрышчаных людзей можна пачуць, што «ў гараскопах няма нічога кепскага». Здараецца, што астралогію змешваюць з хрысціянствам і кажуць: раз Бог стварыў зоркі, значыць надзяліў іх уладай уплываць на паводзіны і лёс чалавека. Аднак Касцёл заўсёды рашуча асуджаў і працягвае асуджаць гараскопы. Чаму? Адказаць на гэтае пытанне мы паспрабуем сёння.
Гэтыя словы, якія я пачула на адным псіхалагічным трэнінгу, успомніліся мне падчас размовы з адной маёй знаёмай. Тэма размовы датычылася адзначэння розных святаў. Клопат маёй знаёмай быў у тым, што яна не любіць святкаваць свой дзень народзінаў і ніколі гэтага не робіць. Не любіць яна і віншаванняў з гэтай нагоды. Аднак яе знаёмыя штогод імкнуцца навязаць ёй гэтае святкаванне, зыходзячы з пазіцыі, што на дзень народзінаў належыць радавацца, віншаваць і ладзіць вечарыну. Калі ж нехта мае іншыя жаданні, то ён (ці яна) альбо няшчыры чалавек, альбо гэта проста ненармальна.
Шчаслівыя сужэнствы — найважнейшае ў жыцці. Яны даюць чалавеку радасць, адчуванне сэнсу, бяспекі і цяпла. Менавіта дзякуючы гэтаму мы адчуваем сябе больш здаровымі і маладымі. Добрыя адносіны з’яўляюцца чымсьці вельмі каштоўным, што трэба ахоўваць і аб чым трэба клапаціцца.
Хто з нас не прагне? Быць любімым і любіць. Хто не жадае мець сапраўднага шчырага сябра, з якім можна, як кажуць, пайсці і ў разведку? Жанчына марыць аб сапраўдным мужчыну, мужчына імкнецца сустрэць сапраўдную жанчыну. Шукаем нейкі ідэал. Таму што дзесьці вельмі глыбока, падсвядома жадаем дасканаласці (хаця большасць з нас ведае, якія мы на самой справе і як далёка нам да ідэалу).
Гартаючы Кодэкс кананічнага права Каталіцкага Касцёла, можна заўважыць цікавую рэч. У раздзеле, прысвечаным пакаранням за злачынствы супраць жыцця і свабоды чалавека, адзначаецца, што за забойства і аборт прадугледжаны розныя кары. Паводле Кодэкса, «таго, хто здзяйсняе забойства», трэба караць пэўнымі санкцыямі, а той, хто здзяйсняе аборт, «падлягае экскамуніцы па загадзя вынесенаму судоваму рашэнню». Фармулёўка «па загадзя вынесенаму судоваму рашэнню» азначае, што экскамуніка, адлучэнне ад Касцёла, наступае па факце здзяйснення злачынства.
З такім пытаннем да мяне звярнулася адна мая знаёмая. Сітуацыя падалася мне актуальнай не толькі для гэтай маладой сям’і, але і для многіх іншых. Сапраўды, калі для сям’і надыходзіць час, каб задумацца аб нараджэнні дзіцяці, часам можна назіраць дзве супрацьлеглыя сітуацыі. На жаль, вельмі часта сужонкі падыходзяць да гэтага кроку ў сваім жыцці недастаткова адказна, спадзеючыся, як кажуць, «на рускі авось». У выніку маладыя бацькі аказваюцца не дастаткова дарослымі і не ў стане задавольваць патрэбы свайго дзіцяці.
Для многіх хрысціян з’яўляюцца не да канца зразумелымі словы св. Паўла «ўсякая ўлада ад Бога». Ці можна пагадзіцца з гэтым выказваннем? Ці сапраўды ад Бога былі Сталін і Гітлер і многія іншыя крывавыя і несправядлівыя дыктатары? Цікава, што свае словы пра неабходнасць падпарадкавання ўладам і шанавання іх св. Павел пісаў у часы пераследу з боку імператара Нерона. Няўжо Апостал заклікаў падпарадкоўвацца таксама і гэтаму тырану, які вінаваты ў смерці многіх хрысціян? Што ён хацеў сказаць вызнаўцам Хрыста? Пра гэта мы пагаворым сёння.
Гісторыю пра Елісея і аслепленае сірыйскае войска немагчыма чытаць без усмешкі і захаплення (4 Вал 6:8–23). Кожны валадар хацеў бы мець на сваёй службе такога чалавека, як прарок Елісей, каб ведаць тое, што вораг гаворыць шэптам пад вялікай таямніцай. Ізраільскі цар атрымліваў ад Елісея папярэджанні пра кожную засаду, кожную вераломную пастку, якую рыхтавалі ворагі. 
Май і чэрвень у Каталіцкім Касцёле — гэта месяцы, на якія прыходзіцца пік Першых Камуній. У тым ліку і знешне прыгожае свята патрабуе ўсё ж такі вялікай унутранай падрыхтоўкі як саміх дзяцей, так і іх бацькоў.
Ведаючы сэнс i межы дагмата аб беспамылковым навучаннi бiскупа Рыма, паразважаем над некаторымi аргументамi супраць яго, якія часта сустракаюцца.
