Сёння мы пагаворым пра сужэнства, як пра досвед сустрэчы з недасканаласцямі і абмежаванасцямі, як сваімі ўласнымі, так і іншага чалавека. “Школа жыцця”, якой з’яўляецца сужэнства, з’яўляецца таксама “школай недасканаласцяў”: недасканаласцяў цела, якое ніколі не будзе ідэальным; недасканаласцяў характару, які мае свае дэфекты і слабасці, нягледзячы на атрыманае выхаванне, у сілу жыццёвага досведу і перанесеных ранаў; недасканаласцяў розуму і нават веры...

Сёння мы пагаворым аб дапаможных біскупах і біскупах-каад’ютарах – найбліжэйшых супрацоўніках дыяцэзіяльнага біскупа. Прыгадаю, што біскуп-каад’ютар – гэта такі біскуп, які падчас вакантнасці біскупскай катэдры аўтаматычна становіцца дыяцэзіяльным біскупам. Аб працэдуры прызначэння дапаможных біскупаў мы ўжо гаварылі раней.

Мы працягваем гаворку аб правах і абавязках дыяцэзіяльнага біскупа. Мы ўжо казалі аб тым, што ў Касцёле ёсць уставадаўчая, выканаўчая і судовая ўлада. Дык вось, на ўзроўні дыяцэзіі менавіта дыяцэзіяльны біскуп мае ўставадаўчую ўладу, ён павінен выконваць яе асабіста і не можа нікому яе дэлегаваць, але пры ажыццяўленні гэтай улады дыяцэзіяльны біскуп заўсёды павінен памятаць аб нормах, якія маюць вышэйшы ранг.

Як мы ўжо казалі, біскупы раздзяляюцца на дыяцэзіяльных і тытулярных, сёння мы пачнём гаварыць аб дыяцэзіяльных біскупах – тых, апецы каго давераны пэўны мясцовы Касцёл. Але як мы ўжо казалі, мясцовы Касцёл – гэта не толькі дыяцэзіі, але таксама іншыя ўстановы – напрыклад, вікарыяты, абацтвы і г.д.

Калі сужэнства разумеецца як поўны дар з самога сябе і сапраўднае хрысціянскае пакліканне, то ўсё жыццё сужонкаў павінна асэнсоўвацца і будавацца на аснове гэтага разумення. У такім ключы неабходна разважаць пра розныя аспекты свайго жыцця, у тым ліку пра адносіны паміж прафесійнай дзейнасцю і сужэнствам.

Другі Ватыканскі Сабор трапна заўважыў, што Касцёл складаецца не толькі з іерархіі – святароў і біскупаў – але і з усіх ахрышчаных людзей. Улічваючы тое, што большасць з іх — гэта свецкія вернікі, можна ўпэўнена казаць, што асноўная частка народу Божага жыве менавіта ў сужэнстве.

Падчас нашай сённяшняй сустрэчы прапаную пахіліцца над такой важнай тэмай, як роля хросных бацькоў у жыцці дзіцяці. Часта сем’і не да канца асэнсоўваюць мэту існавання хросных і іх непасрэдныя функцыі і таму несвядома пакідаюць уласных дзяцей без належнай падтрымкі, важнай для духоўнага росту.

Мы пачынаем нашыя разважанні аб біскупах — аб тых, хто з Божага ўстанаўлення з’яўляюцца наступнікамі Апосталаў праз дадзенага ім Святога Духа. Яны з’яўляюцца пастырамі Касцёла, настаўнікамі дактрыны, святарамі святога культу і тымі, хто выконвае паслугу кіравання. Менавіта праз біскупскае пасвячэнне — найвышэйшую ступень сакрамэнту пасвячэння — і адзінства з Рымскім Біскупам і Калегіяй Біскупаў кожны біскуп становіцца членам гэтай Калегіі Біскупаў.

Сёння мы працягваем гаворку аб кардыналах Святога Рымскага Касцёла. Раней мы паразважалі аб розных ступенях кардынальскай годнасці, аб тым, хто можа стаць кардыналам.

Падчас нашых мінулых сустрэч гаворка ішла пра аргументы на карысць перадсужэнскай чысціні, а таксама пра абавязак бацькоў адносна сексуальнага выхавання сваіх дзяцей. Мы заўважылі, што адным з фундаментальных метадаў такога выхавання з’яўляецца ўласны прыклад – неабходна, каб наша жыццё, як бацькоў і сужонкаў, было сумяшчальным з ідэяй аб добрай, сталай сексуальнасці і верных сужэнскіх адносінах. Сённяшняя праграма будзе галоўным чынам адрасавана моцнай палове чалавецтва.

Адной з тэм, якая часта ўздымаецца пры размовах аб Каталіцкім Касцёле, з’яўляецца пытанне існавання цэлібату святароў Рыма-Каталіцкага Касцёла. Многія бачаць яго ненатуральным і непатрэбным, іншыя лічаць, што ён перашкаджае нармальнаму жыццю святара і выкананню яго душпастырскай працы (напрыклад, у сферы дапамогі сем’ям).

Калегія кардыналаў мае свае пачаткі ў біскупах суседніх з Рымскай дыяцэзій, а таксама ў святарах і дыяканах Вечнага горада, якія былі дарадчыкамі Папы.

Напярэдадні Божага Нараджэння 1925 г., цягніком з Берліна ў Рым прыбыў Апостальскі нунцый у Германіі. Каля цэнтральнага вакзала ён сеў у фурманку і накіраваўся ў бок плошчы св. Пятра. Пад’ехаўшы да ватыканскай брамы каля Тэўтонскага калегіюма, арцыбіскуп падзякаваў фурману і прайшоў за сцены горада.

ХVIII ст. — залатое стагоддзе асветы — скончылася сапраўдным генацыдам. У імя хвалебнай Французскай рэвалюцыі, дэвізамі якой былі словы «свабода, роўнасць, братэрства», на працягу некалькіх гадоў было забіта нашмат больш людзей, чым за ўвесь час крыжовых паходаў, так званых «цёмных стагоддзяў» сярэдневечча, і амаль пяці стагоддзяў дзейнасці інквізіцыі. 

У мінулы раз мы пазнаёміліся з 10 прычынамі на карысць перадсужэнскай чысціні. Падводзячы вынікі той размовы, можна нагадаць, што перадсужэнская чысціня дапамагае лепшай камунікацыі паміж заручанымі; спрыяе ўмацаванню сяброўскіх адносін, фундаментальна важных, калі пачуцці пяройдуць у менш гарачую стадыю.