Сёння мы пачынаем гаварыць аб арганізацыі касцёльнага жыцця на самым бліжэйшым да нас узроўні — на парафіяльным. Што ж такое парафія? 1-ы параграф 515-га канону Кодэкса гаворыць, што парафія — гэта акрэсленая супольнасць вернікаў, на стала заснаваная ў мясцовым Касцёле, пастырская апека аб якой пад кіраўніцтвам дыяцэзіяльнага біскупа даручаецца пробашчу, як яе ўласнаму пастыру.

Маладыя сужонкі часта мараць пражыць усё жыццё разам і памерці ў адзін дзень. Вопыт паказвае, што так здараецца далёка не заўсёды і многія пары павінны, рана ці позна, сустрэцца з выпрабаваннем расстання з каханым чалавекам, прычынай якога становіцца смерць.

Мы гаварылі аб арганізацыі працы дыяцэзіяльнай курыі і рады па эканамічных справах, а сёння пагаворым аб іншых арганізмах дыяцэзіі, якія дапамагаюць біскупу выконваць яго абавязкі. Найперш пагаворым аб святарскай радзе.

Сёння мы з вамі працягваем гаворку аб арганізацыі і функцыянаванні дыяцэзіяльнай курыі. Мы паразважалі над фігурамі генеральных і біскупскіх вікарыяў, сёння пагаворым аб заданнях іншых працаўнікоў курыі.

Сёння мы пачынаем гаварыць аб арганізацыі і працы дыяцэзіяльнай курыі – галоўнага інструмента, які дапамагае біскупу ў кіраванні дыяцэзіяй. 469-ы канон Кодэксу гаворыць, што дыяцэзіяльная курыя - гэта орган, які складваецца з устаноў і асобаў, якія аказваюць дапамогу біскупу ў кіраванні ўсёй дыяцэзіяй, асабліва ў кіраўніцтве пастырскай дзейнасцю, клопаце аб распараджэнні маёмасцю дыяцэзіі, а таксама ў ажыццяўленні судовай улады.

Мы працягваем гаварыць аб тым, як дзейнічае канкрэтная дыяцэзіі ў выпадку вакантнасці біскупскай катэдры. Мы ўжо казалі аб тым, што ў выпадку, калі няма дапаможнага біскупа, на працягу васьмі дзён ад атрымання паведамлення аб тым, што біскупская катэдра стала вакантнай, калегія кансультантаў, гэта значыць спецыяльным чынам выбраная група святароў, павінна выбраць дыяцэзіяльнага адміністратара, які будзе часова кіраваць дыяцэзіяй.

У мінулы раз мы размаўлялі пра ўмацаванне сужэнскай любові праз “ноч пачуццяў”, калі здаецца, што больш не адчуваеш былых пачуццяў, а блізкая прысутнасць сужонка не выклікае ніякіх эмоцый. Мы заўважылі, што ў такім стане любоў можа па-сапраўднаму паглыбіцца і ачысціцца.

Мінулым разам мы пачалі размаўляць пра важнасць прабачэння і прыняцця недасканаласцяў цела, як свайго ўласнага, так і цела абранніка. Пакуль мы не прабачым сабе ўласныя недасканаласці і не прабачым іх іншаму, не зможам учыніць з сябе сапраўднага дару.

Сёння мы пагаворым яшчэ аб адной структуры, якая існуе ў Каталіцкім Касцёле, а менавіта аб Сінодзе Біскупаў. Гэта адносна новая структура ў Касцёле, яна была ўстаноўлена ў 1965 годзе Папам Паўлам VI.

Усе вялікія аўтары духоўнай літаратуры прызнавалі, што містычнае жыццё не можа быць не пазначаным выпрабаваннямі, якія з’яўляюцца сапраўднымі этапамі сталення духоўнасці. Часта такія выпрабаванні называюцца “ноччу пачуццяў”.

Мінска-Магілёўская дыяцэзія, якую ўзначальвае Мітрапаліт, з’яўляецца архідыяцэзіяй, а суффрагальнымі дыяцэзіямі з’яўляюцца Віцебская, Пінская і Гродзенская дыяцэзіі, і, адпаведна, біскупы гэтых дыяцэзій з’яўляюцца суффраганамі Мітрапаліта.

У мінулых нашых перадачах мы размаўлялі аб арганізацыі касцёльнага жыцця на найвышэйшым узроўні – гаварылі пра Папу Рымскага, кардыналаў, папскіх легатаў, пра саборы і сіноды, — тое, што датычыць арганізацыі Паўсюднага Касцёла. Сёння ж мы спусцімся на адну ступеньку ўніз і пачнем гаварыць аб мясцовых Касцёлах, у якіх існуе і з якіх складаецца адзін і адзіны Каталіцкі Касцёл, пагаворым аб структуры мясцовых Касцёлаў, іх арганізацыі і іерархіі.

Ужо на працягу некалькіх апошніх праграм у цэнтры нашай увагі знаходзіцца такая актуальная тэма, як духоўнасць сужэнскага жыцця. Сёння прапаную пахіліцца на чарговым пытаннем з гэтай сферы, а менавіта: калі сужэнства можна лічыць пакліканнем у самым моцным і сапраўдным сэнсе гэтага слова?

Як дзейнічае Касцёл у сітуацыі, калі ў дзеянні біскупскай катэдры ўзнікаюць нейкія перашкоды? Такое пытанне ўзнікае, калі дыяцэзіяльны біскуп поўнасцю пазбаўлены магчымасці ажыццяўляць пастырскія абавязкі ў дыяцэзіі...

Мы пачалі размову пра такую актуальную тэму, як духоўнасць сужэнскага жыцця. Мы ўбачылі, што святасць з’яўляецца пакліканнем не толькі асобаў, якія прысвячаюць сябе жыццю ў цэлібаце ці абяцаннях цялеснай чысціні, але таксама і тых, хто жыве ў сужэнстве. На першы погляд, яны падаюцца мала сумяшчальнымі.