Зусім нядаўна, у студзені 2012 г., на плошчы св. Пятра адбыўся невялікі інцыдэнт. Некалькі дзясяткаў маладых італьянцаў прыйшлі сюды, каб выказаць пратэст супраць «багацця Касцёла». Яны паспрабавалі ўстанавіць намёты і выкрыквалі антыкасцёльныя лозунгі, аднак былі стрыманы паліцыяй.

Самым цёмным і спрэчным перыядам у гісторыі Касцёла прынята лічыць час дзейнасці інквізіцыі. Але нямногія ведаюць, што гэтым тэрмінам акрэсліваўся не адзін і той жа інстытут. На працягу сярэднявечча дзейнічала Папская і свецкая інквізіцыі, які адрозніваліся паміж сабой. Папская інквізіцыя мела справы з ерасямі. Яшчэ адзін інстытут — Рымская інквізіцыя — клапаціўся аб захаванні правільнасці, артадаксальнасці каталіцкай веры.

У 1929 г. Апостальская Сталіца падпісала Латэранскія пагадненні і канкардат з Італіяй. Дакументы пацвярджалі незалежнасць і суверэнітэт Святога Пасаду і абвяшчалі аб з’яўленні новай дзяржавы — Ватыкана. Акрамя таго, Апостальская Сталіца атрымала вялікія грошы ў якасці кампенсацыі за анэксію Папскай дзяржавы Італіяй у 1870 г.

Напэўна, самым гучным здарэннем канца ХХ ст., якое цёмнай плямай лягло на Каталіцкі Касцёл, стала праблема, звязаная з дзейнасцю Інстытута рэлігійных спраў, больш вядомага як Ватыканскі банк. У выніку некампетэнтнасці і няўважлівасці яго тагачаснага кіраўніцтва Ватыкан быў уцягнуты ў шэраг фінансавых авантур, выбрацца з якіх каштавала вялікіх намаганняў.

25 студзеня 2007 г. нью-ёркскае выданне «National Review» апублікавала артыкул генерала Іона Міхая Пачэпы, сакрэтнага агента самага высокага рангу з тых, якія здолелі ўцячы з савецкага лагера. Сёння ён з’яўляецца грамадзянінам Злучаных Штатаў, але да канца 1978 г. быў генералам румынскага камітэта дзяржбяспекі «Securitate».

Адным з самых балючых пытанняў у гісторыі Касцёла з’яўляецца раскол на ўсходніх і заходніх хрысціян. Яго наступствы, звязаныя з узаемнымі абвінавачваннямі, адсутнасцю дыялога і любові, якая павінна існаваць паміж вызнаўцамі Хрыста, на працягу амаль тысячы гадоў перашкаджалі плённа сведчыць аб евангельскім пасланні.

Вераванні, заснаваныя на заклёнах і магіі, былі характэрнымі для ўсіх старажытных культур. Але адносіны да іх былі розныя. Ужо ў законах Майсея габрэям забаранялася карыстацца магіяй і варажбой. Рымскае права таксама карала за магію спаленнем на кастры. Аднак у дакументах, якія сведчаць аб жыцці першых хрысціянскіх супольнасцяў, мы не знаходзім увогуле ніякіх згадак аб наяўнасці чарадзейства.

На світанку 13 кастрычніка 1307 г. сакрэтная паліцыя французскага караля Філіпа IV Прыгожага правяла аперацыю, якую можна параўнаць з дзейнасцю спецслужбаў таталітарных рэжымаў ХХ ст. За адну ноч ва ўсёй Францыі былі арыштаваны амаль усе да аднаго члены манаскага рыцарскага ордэна тампліераў.

Калі прамаўляецца імя Галілеа Галілея, перад вачыма ўзнікае вобраз закатаванага навукоўцы, закаванага ў кайданы, які з гонарам кідае ў твар інквізітару-дамініканіну словы «Eppur si muove!» — «І ўсё ж яна верціцца!», даказваючы сваю тэорыю аб тым, што Зямля верціцца вакол Сонца.

Англійская прапаганда XVI ст. стварыла міфы аб Іспаніі, як краіне крыважэрных забойцаў і рэлігійных фанатыкаў. У гісторыі гэтыя міфы атрымалі назву «чорныя легенды» ад іспанскага «leyenda negra». Яны датычылі многіх сфер, адной з якіх была нібыта варварская каланізацыя Іспаніяй Паўднёвай Амерыкі.

У 1960 г. грэчаскі філосаф, пісьменнік і журналіст Нікас Казандзакіс выдаў кнігу, якой было наканавана стаць адным з самых вядомых бестсэлераў ХХ ст. Я маю на ўвазе «Апошнюю спакусу», якая была экранізавана ў 1988 г. амерыканскім рэжысёрам Марцінам Скарцэзэ пад назвай «Апошняя спакуса Хрыста».

Калі хочаш зарабіць шмат грошай, напішы што-небудзь кепскае пра Ватыкан. Убачыш, што не памылішся! Так дзяліўся сакрэтам поспеху на кніжным рынку дырэктар аднаго вялікага англійскага выдавецтва. Гэтую праўду падцвярджаюць амаль усе бестсэлеры, выдадзеныя ў апошнія часы: «Код да Вінчы» Дэна Браўна, «Папа Гітлера» Джона Корнвэла, «Іаана — жанчына на папскім прастоле» Донны Фулфарк Крос і многія іншыя.

Рым, 11 лютага 1929 г. У гэты дажджлівы панядзелак перад Апостальскім палацам на Латэранскім пагорку сабралася вялікая колькасць людзей: біскупы, святары, шматлікія вернікі і проста жыхары Вечнага горада. Усе стаялі ў чаканні незвычайнай падзеі, якая павінна была тут адбыцца.

Марыя Магдалена — адна з самых спрэчных і, у той жа час, прывабных постацяў Новага Запавету. Менавіта наконт яе і гісторыі яе жыцця існуе хіба што найбольш памылковых стэрэатыпаў. Нам здаецца, што мы шмат ведаем аб ёй, але калі пачаць «капаць» глыбей, хутка стане зразумелым, што на самой справе вядома аб ёй няшмат.

Праз чатыры гады пасля заканчэння чацвёртага крыжовага пахода, у выніку якога быў разрабаваны Канстанцінопаль, папа Інакенцій ІІІ аб’явіў аб пачатку новага крыжовага пахода. На гэты раз вораг не знаходзіўся за далёкімі марамі, а ў цэнтры хрысціянскага свету — на поўдні Францыі.