Адной з самых супярэчлівых асобаў у гісторыі Касцёла з’яўляецца Папа Аляксандр VI Борджыа. Калі гаворка заходзіць пра «грахі каталіцтва», то кожны больш-менш адукаваны чалавек адразу ўзгадае пра постаць гэтага Папы. Напэўна, таму ён і з’яўляецца адным з самых вядомых сярэднявечных Рымскіх Пантыфікаў: «грэх заўсёды крычыць, а цнота ціхая». Хто жадае пазнаёміцца з асобай Аляксандра Борджыа, не сустрэне вялікіх цяжкасцяў, каб задаволіць сваю цікаўнасць: пра яго напісаны сотні кніг і зняты дзясяткі фільмаў. Пра папулярнасць асобы гэтага Пантыфіка кажа нават той факт, што нядаўна ён стаў адным з галоўных персанажаў вядомай камп’ютарнай гульні.

На працягу апошніх некалькіх гадоў у шэрагу краін свету гомасексуальныя пары атрымалі права на ўсынаўленне дзяцей. Гэтае «дасягненне» часта разглядаецца як сапраўдны прагрэс чалавецтва, якое ідзе наперад і «ў імя любові» разбурае розныя перашкоды і сярэднявечныя забабоны. Прыхільнікі дадзеных новаўвядзенняў карыстаюцца класічнай стратэгіяй – сцвярджаюць, што праціўнікі ўсынаўлення дзяцей гомасексуальнымі парамі звязаны з Каталіцкім Касцёлам і, канешне, іх пазіцыя грунтуецца на веры, традыцыі і вернасці старажытным прынцыпам, якія не маюць нічога супольнага з сучаснай рэальнасцю і рацыянальнасцю.

Існуе такі міф: маўляў, Марцін Лютэр вырашыў разарваць адносіны з каталіцтвам пасля свайго падарожжа у Рым. Нібыта будучы рэфарматар быў настолькі негатыўна ўражаны распустай і злоўжываннямі, якія панавалі ў сэрцы Каталіцкага Касцёла, што больш не мог сябе атаясамліваць з ім. Ці сапраўды гэта так? Паспрабуем разабрацца ў гэтым сёння.

31 ліпеня папа Францішак наведаў галоўную святыню Oрдэна езуітаў – знакаміты рымскі касцёл Найсвяцейшага Імя Езуса, больш вядомы як «Іль-Джэзу». Тут Святы Айцец, які сам з’яўляецца езуітам, меў магчымасць сустрэцца і паразмаўляць са сваімі субратамі, цэлебраваць Эўхарыстыю і памаліцца каля рэліквій св. Ігнацыя Лаёлы. Трэба адзначыць, што касцёл «Іль-Джэзу» з’яўляецца сапраўдным «пантэонам» Таварыства Езуса.

23 верасня 2011 г. адбылася ўнікальная гістарычная падзея — Рымскі Пантыфік наведаў будынак, у якім жыў, вучыўся і працаваў Марцін Лютэр. Гаворка ідзе пра візіт Бэнэдыкта XVI у былы аўгустыніянскі кляштар у Эрфурце. Менавіта тут у перыяд паміж 1501–1511 гг. будучы «айцец Рэфармацыі» правёў час свайго навуковага і духоўнага станаўлення: тут ён вывучаў тэалогію, прыняў святарскае пасвячэнне і цэлебраваў сваю першую святую Імшу. Будынак былога кляштара ў Эрфурце з’яўляецца важным месцам для гісторыі Рэфармацыі і, канешне, для кожнага лютэраніна і пратэстанта.

Для многіх людзей застаецца загадкай навучанне Каталіцкага Касцёла пра чысцец. Часта ўзнікаюць пытанні, што гэта такое і адкуль паходзяць веды пра яго існаванне. Адны лічаць чысцец асобным месцам, на падабенства таго, якое прадставіў у сваёй «Боскай камедыі» Дантэ Аліг’еры, другія лічаць яго праклёнам ці пакараннем, трэція бачаць у ім усяго толькі неабгрунтаваную выдумку, падставаў для якой у Святым Пісанні няма.

Адной з тэмаў, якой часта спекулююць аматары сенсацый, з’яўляецца існаванне пазазямных істот, якія нібыта час ад часу наведваюць зямлю і ўступаюць у кантакт з людзьмі. Апавяданні пра існаванне далёкіх касмічных цывілізацый і іншапланецян даўно спадарожнічаюць жыццю чалавека. Яны пачалі масава з’яўляцца напрыканцы ХІХ ст. і прыкладна з 1940-х гг. шырока ўвайшлі ў літаратуру, кіно, тэлебачанне, мастацтва. Часам пра прышэльцаў і «лятаючыя талеркі» гавораць з гумарам, часам правакацыйна, а часам вельмі сур’ёзна. У сувязі з гэтым узнікае пытанне: а што Касцёл думае на гэты конт? Адказаць на яго мы паспрабуем сёння.

Як можа чалавек жыць без сям’і і назаўсёды адмовіцца ад сужэнскіх адносін? Такія пытанні, якія датычаць святарскага цэлібату, узнікалі і будуць узнікаць заўсёды. Сённяшняя эпоха не з’яўляецца выключэннем. Чым больш нашы грамадствы становяцца секулярызаванымі, тым больш дысцыпліна цэлібату становіцца ім незразумелай. У Евангеллі паводле Мацвея (Мц 19, 11) Езус папярэджваў, што «не ўсе разумеюць гэтае слова, але тыя, каму дадзена».

Адным з распаўсюджаных элементаў сучаснай культуры з’яўляецца вера ў астралогію. Большасць газет, тэлеканалаў і радыёстанцый абавязкова пакідаюць у сваім штодзённым раскладзе месца на тое, каб пазнаёміць аўдыторыю з «парадамі зорак». Часта нават ад ахрышчаных людзей можна пачуць, што «ў гараскопах няма нічога кепскага». Здараецца, што астралогію змешваюць з хрысціянствам і кажуць: раз Бог стварыў зоркі, значыць надзяліў іх уладай уплываць на паводзіны і лёс чалавека. Аднак Касцёл заўсёды рашуча асуджаў і працягвае асуджаць гараскопы. Чаму? Адказаць на гэтае пытанне мы паспрабуем сёння.

Гартаючы Кодэкс кананічнага права Каталіцкага Касцёла, можна заўважыць цікавую рэч. У раздзеле, прысвечаным пакаранням за злачынствы супраць жыцця і свабоды чалавека, адзначаецца, што за забойства і аборт прадугледжаны розныя кары. Паводле Кодэкса, «таго, хто здзяйсняе забойства», трэба караць пэўнымі санкцыямі, а той, хто здзяйсняе аборт, «падлягае экскамуніцы па загадзя вынесенаму судоваму рашэнню». Фармулёўка «па загадзя вынесенаму судоваму рашэнню» азначае, што экскамуніка, адлучэнне ад Касцёла, наступае па факце здзяйснення злачынства.

Для многіх хрысціян з’яўляюцца не да канца зразумелымі словы св. Паўла «ўсякая ўлада ад Бога». Ці можна пагадзіцца з гэтым выказваннем? Ці сапраўды ад Бога былі Сталін і Гітлер і многія іншыя крывавыя і несправядлівыя дыктатары? Цікава, што свае словы пра неабходнасць падпарадкавання ўладам і шанавання іх св. Павел пісаў у часы пераследу з боку імператара Нерона. Няўжо Апостал заклікаў падпарадкоўвацца таксама і гэтаму тырану, які вінаваты ў смерці многіх хрысціян? Што ён хацеў сказаць вызнаўцам Хрыста? Пра гэта мы пагаворым сёння.

Адным з хрысціянскіх сімвалаў, які шырока абмяркоўваецца навукоўцамі на працягу многіх стагодзяў, з’яўляецца Бэтлеемская зорка. Існуе шмат розных гіпотэз адносна яе прыроды: некаторыя лічаць яе звышнатуральнай з’явай ці проста вобразам, іншыя, наадварот, шукаюць пацвярджэння сапраўднасці касмічнага феномену, які адбыўся каля 2000 гадоў таму. Што гэта была за зорка? Ці існавала яна на самой справе? Што яна кажа для нашай веры? Адказаць на гэтыя пытанні мы паспрабуем сёння.

Мы ведаем шмат цікавых фактаў з жыцця папы Францішка. Напрыклад, што ён з’яўляецца балельшчыкам аргенцінскага футбольнага клуба, любіць лятаць эканом-класам і карыстацца грамадскім транспартам, наведвае прытулкі для бедных і турмы. Але па-за ўвагай застаўся яшчэ адзін цікавы момант, які, між іншым, лучыць яго з Беларуссю. Менавіта аб ім мы паразмаўляем сёння.